Deo doline Aniene iznad Subiaca naziva se "Dolina manastira" jer se tamo nalaze manastiri San Benedetto i Santa Scolastica, koji su označili poreklo monaštva u zapadnoj Evropi. Strme padine doline prekrivene su gustom šumom, a sa manastirima koji evociraju duboku prošlost, stvaraju jedno od najzanimljivijih mjesta u Italiji. "Bosco delle Lucinette", u vlasništvu opštine, na južnoj strani, jasno je vidljiva, tamnozelena sa hrastovima crnike, svima koji putuju putem ka manastirima. Ali neće biti dugo ako se na oko 20 hektara provede projekat sječe, koji je odobrila općina Subiaco, a koji podrazumijeva uklanjanje 90% drvenaste mase.
Šuma se nalazi u regionalnom prirodnom parku planine Simbruini, stvorenom da zaštiti dio posljednje velike šume centralnih Apenina koja se proteže i do Ernici i obližnjeg Abruca. I'
unutar IT6050008 SPA područja europske mreže Natura 2000, stvorene za zaštitu staništa lokalne avifaune, uključujući šest vrsta djetlića, tipičnih šumskih ptica. Projekat je dobio odobrenje (NO) od parka i pozitivnu procjenu uticaja (VI), te bi stoga bio kompatibilan sa Planom strukture Parka (PA) i sa zakonodavstvom za staništa zaštićena SPA.
Ali ti dokumenti su ograničeni na oskudnu listu prisutnih kritičnih faktora i vrsta, sa malo važnim receptima, bez ikakve analize stvarnog uticaja seče. NO parka napominje da je, prema ZP, područje zaštićeno područje krajolika i da je podložno erozivnim procesima, ali ništa ne govori o tome kakav je učinak masivne sječe na krajolik i na eroziju. Takođe zaboravlja da se istakne da ZP (čl. 22) zabranjuje seče na više od 10 hektara. U njemu se spominje prisutnost rijetkog bijelog djetlića, ali se ne pojašnjava da li je to prisustvo kompatibilno s rezom. Nadalje, ni u NO parka, ni u procjeni uticaja, koju su izradile regionalne kancelarije, nikada se ne pominje Plan upravljanja banjom (čiji je park upravljanje!) koji je region Lacio naručio od uglednih stručnjaka, i dostupan od 2005. godine. Plan, u smjernicama za gazdovanje šumama, navodi (§ 6.2) „Područja sa prisustvom hrasta crnike iu situacijama visokog nagiba bit će rezervirana za sječu...“ (kosina Lucinette je između 50% i 70% sa izbočenim stijenama). Općenito, za okoliš sklerofilnih hrastova (9340 u europskom zakonodavstvu) kaže se da je „posebno osjetljiv na pojave degradacije tla...“ i da se ove šume „moraju smatrati zaštitnim šumskim formacijama i isključiti, također zbog svojih ograničena produktivnost zbog rezova.”
Materijal koji se dobija rezanjem je uglavnom ogrevno drvo, čija je potrošnja značajno porasla zbog doprinosa "obnovljivoj" proizvodnji
energije iz biomase, što je izazvalo talas rezova čak i u parkovima. Iz podataka prezentiranih u projektu, prirast drvne mase na Lucinette bi bio oko 2 m50/ha godišnje, iz čega proizilazi da je rekonstitucija šume, a samim tim i povrat ugljičnog dioksida koji se emituje u atmosferu, zahtevalo bi 60-XNUMX godina. Ako bi se tada pojavila pojava erozije, trebalo bi nekoliko vekova. Teško je shvatiti kako se takve intervencije mogu smatrati kompatibilnim sa politikom zaštite životne sredine.
Da bi se spasila šuma, formiran je Spontani komitet za odbranu šume Lucinet, koji je uputio žalbu TAR-u Lacija na procjenu uticaja. Komisija je imenovala i tehničare od povjerenja, koji su nakon pažljivih inspekcija utvrdili velika odstupanja sa onim što je prijavljeno u projektu, posebno za štetu po okoliš zbog pristupnog puta, te za procjenu dobijene drvne mase koja bi rezultirala 60% više od deklarisanog. S obzirom na to da bi opština Subiaco od rezanja dobila skromnu sumu od oko 20.000 evra, postavlja se pitanje da li je zaštita životne sredine i biodiverziteta, o kojoj se više puta govori u opštinskoj rezoluciji, prava motivacija ili ne opština i region Lacio, samo ukras, predodređen da padnu pred čak i minimalnim novčanim dobicima.
Italia Nostra podržava akciju komiteta za spas Bosco delle Lucinette i apeluje na nadležne organe, a posebno na Upravu za pejzaž, da izbjegnu ozbiljnu štetu po okoliš i krajolik.