Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι θα μπορούσε να παρέμβει υπέρ της κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Λιβύης του Πρωθυπουργού Φαγιέζ Σαρράι. Η βάση της πιθανής τουρκικής επέμβασης, γράφει ο Il Giornale, είναι η συμφωνία Τρίπολης-Άγκυρας που υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου, ένα μνημόνιο συμφωνίας που κυμαίνεται από τη στρατιωτική συνεργασία έως τη γεώτρηση φυσικού αερίου στη Μεσόγειο. Το τουρκικό κοινοβούλιο το επικύρωσε σε ρεκόρ στις 5 Δεκεμβρίου. Ο Ερντογάν στις δηλώσεις του κατευθύνεται και κατηγορεί τη Ρωσία ότι υποστηρίζει τις πολιτοφυλακές του στρατηγού Kalifa Haftar, μέσω της ομάδας των εργολάβων Wagner.
Σε επιβεβαίωση αυτού που γράφτηκε από τους New York Times ότι στις αρχές Νοεμβρίου είχε μετρήσει περίπου 200 Ρώσους εργολάβους ή μισθοφόρους στην πληρωμή του συμφώνου μεταξύ Μόσχας και Χατάρ. "Υπάρχει κίνδυνος η Λιβύη να μετατραπεί σε άλλη Συρία εάν η Ρωσία - προειδοποιεί ακόμα τον Τούρκο ηγέτη - συνεχίζει να υποστηρίζει τον αυτοαποκαλούμενο Λιβυκό Εθνικό Στρατό του Χατάρ" Επομένως, ο Πούτιν πρέπει να επανεξετάσει τη θέση του. Όπως εξήγησε ο απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη Λιβύη, Ghassan Salamé τις τελευταίες ημέρες, η Λιβύη δεν είναι πλέον πεδίο μάχης μεταξύ χωρών όπως η Ιταλία και η Γαλλία, αλλά άλλοι διεθνείς παράγοντες έχουν πάρει το πεδίο και η κρίση είναι παγκόσμια : Ρωσία, Τουρκία, χώρες του Κόλπου σε θέσεις που είναι επίσης διαφοροποιημένες.
Οι Τούρκοι, για παράδειγμα, μπορούν να βασίζονται σε μια σημαντική στρατιωτική βάση στο Κατάρ, η οποία βρίσκεται σε αντίθετες θέσεις σε σχέση με τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, μαζί με τον al-Sarraj, τον μοναδικό πρωθυπουργό που έχει αναγνωριστεί επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ. Και όμως είναι αδύναμο, τόσο πολύ που χρειάζεται, όπως ο αέρας, η υποστήριξη χωρών όπως η Τουρκία για να μην καταρρεύσει. Τόσο ο Ερντογάν όσο και ο εκπρόσωπος του Προέδρου Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ, επιβεβαιώνουν ότι τις επόμενες μέρες οι δύο ηγέτες θα συναντηθούν στο τηλέφωνο για να συζητήσουν την κατάσταση και να περιγράψουν μια διέξοδο. Εν τω μεταξύ, ο Πεσκόφ επαναλαμβάνει την επίσημη γραμμή του Κρεμλίνου: «Διατηρήστε σχέσεις με όλους τους ηθοποιούς του εσωτερικού πολιτικού και στρατιωτικού θεάτρου στη Λιβύη, ελπίζοντας ότι τα πολεμικά κόμματα θα δείξουν τη βούλησή τους να συμβιβαστούν». Στο πλαίσιο των στρατιωτικών κινημάτων, επίσης και οι νέες ευθυγραμμίσεις στο οικονομικό και ενεργειακό μέτωπο. Η συμφωνία στα τέλη Νοεμβρίου προβλέπει μια νέα οριοθέτηση των λεγόμενων Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας του al-Sarraj, με τη συνακόλουθη δημιουργία ενός τουρκικού-λιβυκού διαδρόμου ικανού να εκδιώξει την Ελλάδα, αφενός, ιστορικού αντίπαλος των Τούρκων, από την άλλη πλευρά Κύπρος, Αίγυπτος και Ισραήλ. Ο Ερντογάν γνωρίζει καλά ότι η κυβέρνηση al-Sarraj και η ασπίδα των φυλών Μισράτα κρέμονται από ένα νήμα, οπότε έχει καθιερώσει τη νομική βάση για να διεκδικήσει τα δικαιώματά τους στην ανατολική Μεσόγειο σε κάθε περίπτωση.
Ως εκ τούτου, επίσης, η ανακοίνωση "κοινών εξερευνήσεων με τη Λιβύη σε αναζήτηση υπεράκτιων υδρογονανθράκων στις περιοχές που ορίζονται από το μνημόνιο συμφωνίας". Και η αμηχανία της ΕΕ, η οποία, μέσω του στόματος του Προέδρου της Επιτροπής, Ursula von der Leyen, ορίζει τη «δράση της Τουρκίας στο Αιγαίο ως« απαράδεκτη »και ότι προστατεύει την Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, εξηγεί ότι θα στείλει« ένα σαφές μήνυμα ».