(από τον Francesco Matera) Πιστεύω ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της δημοκρατικής Ιταλίας που τα πολιτικά κόμματα αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στην εύρεση υποψηφίων δήμαρχων στις μεγάλες πόλεις της όμορφης χώρας.
Όλοι φοβούνται το άσχημο τέλος της αγχόνης που ανήκει σε αυτούς που εκλέχτηκαν στο αξίωμα του δημάρχου.
Αυτές τις μέρες φαίνεται ότι Μπερτολάσο απέρριψε την πρόσκληση για υποψηφιότητα για τον Δήμαρχο της Ρώμης επειδή φοβόταν να αντιμετωπίσει νέα έξοδα για να υποστηρίξει δίκες εναντίον του (ο Palombelli είπε το ίδιο στο Rete4). Ο πρώην επικεφαλής πολιτικής προστασίας φαίνεται να έχει ομολογήσει ότι ξόδεψε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να υπερασπιστεί τον εαυτό του στη διαδικασία εναντίον του.
Τα νέα για την καταδίκη του Δημάρχου του Τορίνου παραμένουν ακόμη αυτές τις μέρες, Κρεμάστρες Chiara (M5S), λόγω των γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Piazza San Carlo, όπου το απόγευμα της 3ης Ιουνίου 2017, με την ευκαιρία του τελικού του Champions League μεταξύ Γιουβέντους και Ρεάλ Μαδρίτης, εγκαταστάθηκαν μεγάλες οθόνες για να επιτρέψουν στους θαυμαστές που παρέμειναν στην πόλη για να παρακολουθήσετε τον αγώνα ζωντανά, πραγματοποιήθηκε στο Κάρντιφ. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ακολουθώντας τη συμπεριφορά μιας ομάδας απερίσκεπτων που χρησιμοποίησαν ψεκασμό για να καθαρίσουν τον δρόμο τους μετά την επιδρομή σε τιμαλφή στο κοινό, ξέσπασε πανικός.
Όσοι παρίστανται, τρομοκρατημένοι, φεύγοντας, δημιούργησαν ένα πλήθος που προκάλεσε περισσότερους από 1500 τραυματισμούς και το θάνατο δύο γυναικών και ενός άνδρα.
Η ίδια μοίρα έπεσε στον πρώην δήμαρχο του Τορίνο Piero Fassino (Pd), επίσης κατηγορούμενος για τα χρόνια κατά τα οποία ήταν δήμαρχος του Mole. Ή θυμόμαστε τη διαδικασία εναντίον των πρώην Δημάρχων της Ρώμης.
Εν ολίγοις, όποιος πρόκειται να γίνει δήμαρχος μιας πόλης πρέπει να λάβει υπόψη του ότι πρέπει να συναντήσει τη δικαιοσύνη αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα. Ναι, δυστυχώς, ανεξάρτητα. Κάθε υπογραφή, κάθε απόφαση, κάθε πρωτοβουλία θα εξετάζεται από τους ερευνητές. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, το έθνος είναι παράλυτο.
Ο κατάλογος των δημάρχων που έχουν διερευνηθεί και καταδικαστεί είναι μακρύς και γι 'αυτό μπροστά σε αυτήν την πικρή βεβαιότητα και αυτήν την ατυχημένη μοίρα, ο καθένας κρατά μακριά από οποιαδήποτε πρόταση να τρέξει με σακάκι ή άλλη για τη θέση του Δημάρχου μιας πόλης.
Θα μπορούσαμε να ανοίξουμε το κεφάλαιο προμηθειών. Η Ιταλία βρίσκεται σε ακινησία οικονομικά επίσης επειδή δεν υπάρχουν δημόσια έργα που δεν έχουν επηρεαστεί από έρευνες, δίκες και πεποιθήσεις.
Το πιο πρόσφατο είναι η καταδίκη των χαλυβουργών του Ταράντο. Ο μεγαλύτερος χαλυβουργείο στην Ευρώπη, μπλοκαρισμένος από δικαστικά προβλήματα και έτσι ολόκληρη η εργατική κοινωνία έχει αποκλειστεί.
Ας περάσουμε λοιπόν στο πολιτικό κεφάλαιο όπου η ιταλική δικαιοσύνη έχει γράψει τα καλύτερα κεφάλαια ενός βιβλίου που είναι πραγματικά δύσκολο να γίνει κατανοητό διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το. Μόνο τα αποτελέσματα είναι ορατά: οι ηγέτες του Κόμματος, χτύπησαν και βυθίστηκαν με τα χρόνια, από ένα μέρος του ιταλικού δικαστικού συστήματος.
Ας αφήσουμε την ευγενή μορφή του Έντσο Τορτόρα και πολλών άλλων που, όπως τον ίδιο, βρήκαν τον κύκλο των δικαστικών ερευνών χωρίς να γνωρίζουν γιατί.
Τώρα. Με αυτήν τη σύντομη εξέταση, δεν θέλουμε να πούμε ότι πρέπει να αφήσουμε ελεύθερους εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα ή εκείνους που διαφθορά ή εκείνους που εμπλέκονται σε αδικήματα να ελευθερωθούν. Αλλά κάποιος ξέρει πώς να εξηγήσει τι έχει να κάνει ένας δήμαρχος μιας πόλης με προβλήματα δημόσιας τάξης; Ή εξηγεί κάποιος ποιες ποινικές ευθύνες μπορεί να έχει ένας υπουργός που ασκεί την εντολή του εντός των ορίων που του αναθέτει το Σύνταγμα;
Ηθικός. Η Ιταλία έχει σταματήσει. Εκεί η δικαιοσύνη φαίνεται να είναι ένα σπαθί του Νταμόκλς έτοιμο να χτυπήσει οποιονδήποτε παίζει δημόσιο ρόλο. Μια υπογραφή, μια πρωτοβουλία, μια απόφαση αρκούν για να κατακλύσουν τα θεσμικά γραφεία που δεν είναι πλέον σε θέση να κάνουν αυτό που καλούνται να κάνουν.
Τότε ίσως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο Κοινοβούλιο για να επανασχεδιάσουμε ένα έργο, αυτό της δικαιοσύνης, το οποίο τα τελευταία εβδομήντα πέντε χρόνια έχει ξεπεραστεί από τα όρια των συνταγματικών αρχών που εμπνεύστηκαν από τους Ιδρυτές Πατέρες του έθνους μας.
Η κοινωνία είναι σε θέση να προχωρήσει και να διατηρηθεί μόνον εάν το κάνει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο οι εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες είναι σε τέλεια ισορροπία και πάνω από όλα ανεξάρτητες μεταξύ τους. Όταν η δικαστική εξουσία αγγίζει τα θεσμικά όργανα, είμαστε αντιμέτωποι με ένα κράτος που τρώει τον εαυτό του και ένα κράτος που τρώει μόνο καταλήγει να διαλύεται.
