(του Andrea Pinto) Η εισβολή στη Γεωργία το 2008, η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, οι επεμβάσεις «ειρήνης» στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 2021 και στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, η επέμβαση στη Συρία το 2015 για την υποστήριξη του Μπασάρ Άσαντ , στη Λιβύη το 2017 για να προστατεύσει τον Khalifa Haftar και τους μισθοφόρους Wagner που διασκορπίστηκαν από την Κυρηναϊκή στο Μάλι έως την Κεντρική Αφρική, έτσι για περίπου δέκα χρόνια ο Πούτιν ήθελε να αποκαταστήσει την εδαφική επέκταση και την ισχύ της πρώην ΕΣΣΔ.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος του ΝΑΤΟ είπε πρόσφατα ότι ο Πούτιν "χρησιμοποιεί το στρατιωτικό εργαλείο γρήγορα και αποτελεσματικά για να είναι παρούσα όπου είναι δυνατόν για να εκχωρήσει εκ νέου στη Ρωσία έναν παγκόσμιο στρατηγικό ρόλο όπως ήταν στις μέρες της ΕΣΣΔ».. Το νέο δόγμα παρέχει στο Κρεμλίνο μια πολύ σύντομη αλυσίδα διοίκησης που βασίζεται στην πολιτική και προσωπική συμφωνία του Πούτιν με τον Υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Valery Gerasimov.
Το δόγμα Gerasimov
Τον Φεβρουάριο του 2013 ο στρατηγός Valery Gerasimov δημοσίευσε ένα άρθρο 2.000 λέξεων, "Η αξία της επιστήμης βρίσκεται στην προνοητικότητα", όπου εξήγησε τις τακτικές που ανέπτυξαν οι Σοβιετικοί, τις συνδύασε με τη στρατηγική στρατιωτική σκέψη για τον ολοκληρωτικό πόλεμο και παρουσίασε μια νέα θεωρία του σύγχρονου πολέμου, συγκεκριμένα εισβολή στην εταιρεία ενός εχθρού παρά να του επιτεθεί από μπροστά. Εγραψε: "Οι ίδιοι «κανόνες πολέμου» έχουν αλλάξει. Ο ρόλος των μη στρατιωτικών μέσων για την επίτευξη πολιτικών και στρατηγικών στόχων έχει αυξηθεί και, σε πολλές περιπτώσεις, έχει υπερβεί τη δύναμη των όπλων στην αποτελεσματικότητά τους. Όλα αυτά συμπληρώνονται με στρατιωτικά μέσα αποκρυφιστικής φύσης».
Το άρθρο θεωρείται από πολλούς ότι είναι la νέο ρωσικό στρατιωτικό δόγμα, ένα όραμα ολοκληρωτικού πολέμου που τοποθετεί την πολιτική και τον πόλεμο στο ίδιο φάσμα δραστηριότητας. Η προσέγγιση είναι ανταρτοπόλεμος και κινείται σε όλα τα μέτωπα με μια σειρά παραγόντων και εργαλείων, όπως χάκερ, μέσα ενημέρωσης, επιχειρηματίες, διαρροές και, ναι, ψεύτικες ειδήσεις, καθώς και συμβατικά και ασύμμετρα στρατιωτικά μέσα. Χάρη στο Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το είδος των επιχειρήσεων που οι σοβιετικές ομάδες ψυχικών επιχειρήσεων μπορούσαν κάποτε μόνο να φαντασιώνονται - ανατρέποντας τις εσωτερικές υποθέσεις των εθνών μόνο με πληροφορίες - είναι πλέον εύλογες. Εκεί Δόγμα Gerasimov δηλώνει ότι οι μη στρατιωτικές τακτικές δεν είναι βοηθητικές στη χρήση βίας, αλλά ο προτιμώμενος τρόπος για να κερδίσετε. ο χάος είναι η στρατηγική που ακολουθεί το Κρεμλίνο: Ο Gerasimov διευκρινίζει ότι στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον μόνιμης αναταραχής και σύγκρουσης μέσα σε ένα εχθρικό κράτος.
Στην ουκρανική κρίση το Δόγμα Gerasimov βρίσκει τη μέγιστη έκφρασή του
Κατά τις διαδηλώσεις του 2014, το Κρεμλίνο υποστήριξε εξτρεμιστές και από τις δύο πλευρές του αγώνα -φιλορωσικές δυνάμεις και Ουκρανούς υπερεθνικιστές- τροφοδοτώντας τη σύγκρουση που το Κρεμλίνο χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να καταλάβει την Κριμαία και να ξεκινήσει πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία. Προσθέστε μια μεγάλη δόση πληροφοριακού πολέμου και αυτό το μπερδεμένο περιβάλλον - όπου κανείς δεν είναι σίγουρος για τα κίνητρα κανενός - το Κρεμλίνο μπορεί εύκολα να ασκήσει έλεγχο. Αυτό είναι το δόγμα Gerasimov στο έδαφος.
Σήμερα, σχεδόν 140 στρατιώτες με πυροβολικό και τανκς έχουν αναπτυχθεί στα σύνορα του Κιέβου με σαφή πρόθεση να αμφισβητήσουν ανοιχτά τον δυτικό κόσμο και να αμφισβητήσουν την ασφάλεια στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφορες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ επιδιώκουν μοναχικές συνομιλίες με τον Πούτιν, δεν κινούνται μαζί, η καθεμία προσπαθεί να διατηρήσει ανέπαφα τα συμφέροντά της με τη Ρωσία, από την ενέργεια μέχρι το εμπόριο δισεκατομμυριούχων.
Ως εκ τούτου, ο Πούτιν θα εφαρμόσει το "Divide et impera«Για να αποδυναμώσει την Ατλαντική Συμμαχία και πάνω από όλα τον πάντα παρόντα εχθρό, τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επιστρέφοντας στην Ουκρανία, γράφει ο Molinari στην Corsera, ο τρόπος που η Μόσχα χειρίζεται την κρίση στην Ουκρανία καταδεικνύει ότι η στρατιωτική αναμέτρηση προς τον ποταμό Δνείπερο συνοδεύεται από ένα μπαράζ διπλωματικών κινήσεων που στοχεύουν να πυροδοτήσουν χωριστούς διαλόγους με τις μεγάλες χώρες Born ή μάλλον τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία. Εάν ο Gerasimov είναι ο αποφασισμένος διευθυντής της ναυτικής και χερσαίας πολιορκίας του Κιέβου, ο Λαβρόφ είναι ο εκλεπτυσμένος αρχιτέκτονας μιας παράλληλης διαπραγματευτικής επίθεσης της οποίας ο στόχος δεν φαίνεται τόσο να καταλήξει σε συμφωνία όσο να προκαλέσει αναταραχή στο αντίπαλο μέτωπο. Και είναι μια προσέγγιση που αποδίδει καρπούς γιατί αφενός η Μόσχα ασχολείται με την Ουάσιγκτον - πλήρης με γραπτά έγγραφα για μελλοντικούς οπλισμούς, ασκήσεις και περιουσιακά στοιχεία - ενώ από την άλλη περιπλανιέται στο Λονδίνο με πολύχρωμο τρόπο, δικαστήρια στο Παρίσι για να τονώσει φιλοδοξίες και οφέλη από τις σαφείς διαφορές απόψεων στη νέα γερμανική κυβέρνηση. Υπονοεί ουσιαστικά στους Ευρωπαίους την αμφιβολία ότι η Ουκρανία βρίσκεται στην πραγματικότητα στο επίκεντρο μιας πρόκλησης σχετικά με τις προμήθειες φυσικού αερίου στην ήπειρο, με την Ουάσιγκτον να θέλει να εμποδίσει αυτές της Μόσχας.
Η μονομαχία μεταξύ Πούτιν και ΝΑΤΟ, διευκρινίζει ο Molinari, είναι επομένως μια υβριδική πρόκληση, όπου οι εξοπλισμοί και η διπλωματία είναι κομμάτια ενός ενιαίου μωσαϊκού, μαζί με τη χρήση χάκερ και κοινωνικών δικτύων και στα δύο μέτωπα. Είναι μια στρατηγική που ο στρατηγός Valery Gerasimov παρουσίασε πολύ ξεκάθαρα το 2019, εξηγώντας πώς η Ρωσία χρειαζόταν ένα νέο δόγμα για να «Εξελίσσεται από την τριβή και την καταστροφή στην παγκόσμια σύγκρουση και την ήπια δύναμη«Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην πρόκληση των Η.Π.Α. Εξ ου και η ανάγκη να συνοδεύεται η πιο παραδοσιακή στρατιωτική δραστηριότητα με ενέργειες "ενεργητική άμυνα"Αλλά"έμμεσος«Επειδή στόχευε στην αποδυνάμωση του αντιπάλου με κάθε είδους άλλα μέσα, από τις ηλεκτρονικές επιχειρήσεις μέχρι την πιο κλασική διπλωματία.
Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν επίσης υβριδικά μέσα για να αντιμετωπίσουν τους Ρώσους, χρησιμοποιώντας τις πολύ λεπτομερείς πληροφορίες πληροφοριών με τις οποίες το Πεντάγωνο αναμένει τις κινήσεις του Κρεμλίνου στην Ουκρανία για τουλάχιστον δύο μήνες.