(από τον Massimiliano D'Elia) Ο Donato Masciandaro στο Il Sole24Ore πραγματοποιεί πραγματικές πινδαρικές πτήσεις μεταξύ του CFA (Φράγκο Αφρικής) και του ευρώ, προσπαθώντας να καταστήσει σαφές ότι η ανάγκη δημιουργίας ενός νομίσματος στις πρώην γαλλικές αποικίες και αγκυροβόλησε σε ένα σταθερό το νόμισμα, το ευρώ, με εγγύηση από το γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών, ήταν απαίτηση σταθερότητας σε χώρες, εκείνες των πρώην διαπολιτικών αποικιών, με πολύ υψηλό κίνδυνο αναφλεξιμότητας. Σήμερα, λοιπόν, δεδομένου ότι είναι απαραίτητο να αγκυροβολήσουμε ένα αδύναμο νόμισμα σε ένα ισχυρότερο και πιο σταθερό, γιατί να μην θέσουμε την ΕΚΤ και όχι πλέον το γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών ως εγγύηση για την CFA; Αυτό ήταν το αίτημα που έκανε πολλές φορές η ίδια η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προς τον Πρόεδρο Μακρόν, ο οποίος πάντα απέφυγε να ασχοληθεί με το θέμα με προφανή «αδιαφορία».
Όπως υποστηρίζει ο Masciandro, το αφρικανικό φράγκο και το ευρώ έκαναν την κύρια λειτουργία τους να διασφαλίσουν τη σταθερότητα, διατηρώντας τις εθνικές κυβερνήσεις μακριά από τη νομισματική πολιτική. Η νομισματική πολιτική είναι ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό εργαλείο οικονομικής πολιτικής στην απόκρυψη της πραγματικής ανάλυσης του κόστους και των οφελών οποιασδήποτε δημόσιας παρέμβασης. Όντας ένα χρέος που μπορεί να παραχθεί αμέσως χωρίς κόστος, με κόστος που θα προκύψει αργότερα και θα επηρεάσει άνισα τους πολίτες, τα χρήματα είναι ένα τέλειο εργαλείο για όσους μπορούν να έχουν εκλογικό ή ιδεολογικό στόχο.
Με τον ίδιο τρόπο, το ευρώ λειτούργησε, το οποίο σε 19 ευρωπαϊκές χώρες αφαίρεσε την προστασία της νομισματικής σταθερότητας από την αβεβαιότητα και την αστάθεια της διαχείρισης από τις εθνικές κυβερνήσεις, αναθέτοντας τη σχετική εντολή σε μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, την ΕΚΤ.
Παράλληλα, η εμπειρία της CFA είναι αυτή των 15 αφρικανικών χωρών που μοιράζονται ένα νομισματικό καθεστώς με τρεις κύριες κοινές ιδιότητες:
- συνέδεσαν την ανταλλαγή του νομίσματός τους με το ευρώ ·
- η αξιοπιστία αυτού του συνδέσμου διασφαλίζεται από το γαλλικό δημόσιο ταμείο.
- οι φορολογικές πολιτικές ενδέχεται να πρέπει να πληρούν κριτήρια συμβατά με τη διατήρηση της αξιοπιστίας της ανταλλαγής.
Αυτή η οικονομική δράση έχει υπερασπίσει τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού από τους κινδύνους πληθωριστικών ή οικονομικών φούσκων, έχει αυξήσει το εμπόριο και κατά συνέπεια την οικονομική ανάπτυξη. Επίσης, αντιλαμβανόταν το αντιληπτό κόστος: οι αναποτελεσματικές ή ευκαιριακές πολιτικές τάξεις που δεν καταφέρνουν να βγάλουν τις κατάλληλες οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν τον οικονομικό κύκλο, καταλήγουν να διαμαρτύρονται για τη λεγόμενη απώλεια νομισματικής κυριαρχίας.
Τέλος, τα δύο νομισματικά καθεστώτα είναι αλληλένδετα, λέει ο Masciandaro. Το CFA είναι ένα παράδειγμα υβριδικής «ευρωστίας»: το νόμισμα είναι αξιόπιστο επειδή συνδέεται με ένα σταθερό νόμισμα. Σήμερα ο εγγυητής είναι το γαλλικό Υπουργείο Οικονομίας και, από οικονομική άποψη, υπάρχει ένα αναμενόμενο κόστος, που αντιστοιχεί στον κίνδυνο να εγγυηθεί όλες τις δυνητικά μετατρέψιμες νομισματικές υποχρεώσεις.
Το ελπίζουμε για το πλεονέκτημα των μεταλλείων πρέπει να είναι η αύξηση του εμπορίου με τη Γαλλία. Οι διαθέσιμες εκτιμήσεις μέχρι στιγμής μας λένε ότι τόσο το αναμενόμενο κόστος όσο και τα οφέλη δεν είναι σχετικά, σε σύγκριση με το μέγεθος της γαλλικής οικονομίας.
Γιατί να μην σκεφτείτε μια πλήρη «ευρωστία» του CFA; Επομένως, ο εγγυητής της μετατρεψιμότητας πρέπει να γίνει η ΕΚΤ: θα ήταν ένα αξιοθαύμαστο βήμα προς τα εμπρός που θα έδινε την χαμένη ώθηση στο ευρωπαϊκό συναίσθημα των κοινοτικών χωρών, το οποίο καθημερινά διασκορπίζεται σε ακατάλληλες «εκλογικές διαμάχες».
Εάν η Γαλλία ήθελε πραγματικά να δείξει την «καλή πίστη» της, θα έπρεπε να περάσει την μπάλα στην ΕΚΤ. Ο χρόνος τελειώνει και αυτή η κίνηση θα έδινε ένα απίστευτο πλήγμα στις κατηγορίες, συχνά εκτός γραμμής, ορισμένων μελών του M5S.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι θα προκύψει ένα άλλο μικρό διεθνές πρόβλημα: γιατί να μην τεθεί το CFA κάτω από το Δολάριο, το Ρούβλι ή το Γιουάν;