Υπάρχει μια ανοιχτή κρίση μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας. Μετά τις επιθέσεις της γαλλικής κυβέρνησης κατά της ιταλικής διαχείρισης του σκάφους Υδροχόου που μεταφέρει 629 μετανάστες που συλλέχθηκαν στη θάλασσα, σύμφωνα με φήμες, ο πρωθυπουργός Κοντέ θα μπορούσε να ακυρώσει την προγραμματισμένη επίσκεψη στο Elysée. Οι γαλλικές, αλλά και οι ισπανικές επικρίσεις προκλήθηκαν από την απαγόρευση ελλιμενισμού που επέβαλαν οι ιταλικές αρχές στο πλοίο της ΜΚΟ SOS Mediteranée. Ο κίνδυνος να εκφυλιστεί η πολιτική ένταση αυτών των ωρών μεταξύ Ρώμης και Παρισιού, έγινε σαφής μετά τη δήλωση του Γαβριήλ Αττάλ, εκπροσώπου του κόμματος του Προέδρου Εμμανουήλ Μακρόν που είχε ορίσει την απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να κλείσει λιμάνια σε πλοίο ως «εμετό». γεμάτο γυναίκες και παιδιά. Στη συνέχεια ήρθαν τα λόγια του Μακρόν που χαρακτήρισαν τη θέση της Ιταλίας «ανεύθυνη» και «κυνική». Εξ ου και η πιθανή απόφαση του πρωθυπουργού, που μοιράστηκε με τον υπουργό Salvini, να ακυρώσει τη συνάντηση που είχε προγραμματιστεί για την Παρασκευή με τον Γάλλο Πρόεδρο. Απόφαση που δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί επίσημα στο Palazzo Chigi, αλλά η οποία ωστόσο φαίνεται προφανής, εκτός από την αντίστροφη. Και ότι, μεταξύ άλλων, θα ακούγεται σαφές μήνυμα και για την Ισπανία, που θα συνοδεύεται από τη χορωδία των κριτικών φωνών, φοβούμενοι εγκληματικούς κινδύνους κατά της Ιταλίας για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Προς το παρόν βρισκόμαστε ακόμη σε πόλεμο με λόγια, με την ιταλική κυβέρνηση να απαντά στα λόγια του Elysée, "Δεν δεχόμαστε υποκριτικά μαθήματα".
Η επιλογή τρόπων και χρόνων από τη νεογέννητη λαϊκιστική ιταλική κυβέρνηση να παρέμβει στο πρόβλημα των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, που υπάρχει επίσης, και η τραχιά και αποσυντιθέμενη προσέγγιση των Lega και M5 στο ευρωπαϊκό πολιτικό σενάριο, εκθέτουν τη χώρα μας σε κίνδυνο πολιτικής απομόνωσης. Ωστόσο, έφεραν στην προσοχή όλων των ερωτήσεων για πολύ καιρό παρέμειναν χωρίς λύση και ότι με την πάροδο του χρόνου έγινε πιο περίπλοκο, το ένα μετά το άλλο. Μέρος της ευθύνης αυτής της κατάστασης αποδίδεται ακριβώς στην Ιταλία, η οποία με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να δέχεται, με βάση τα ενδεχόμενα, την ενοποίηση μιας πρακτικής για τη διαχείριση της έκτακτης ανάγκης εκφορτώσεων, η οποία ωστόσο έρχεται σε αντίθεση με τις συμβάσεις και τις συμφωνίες που υπογράφηκαν με την πάροδο των ετών, από το Sar (σύμβαση που υπογράφηκε στο Αμβούργο το 1979) έως το Solas (η διεθνής σύμβαση για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα). Από νομικής απόψεως, στην πραγματικότητα, το πολύ που προκαλείται σε αυτές τις ώρες ο Sar (αναζήτηση και διάσωση), παρέχει διαδικασίες και ευθύνες που τα τελευταία χρόνια αγνοήθηκαν κατά επιλογή, όπως στην περίπτωση της Μάλτας, αλλά και για λόγους που σχετίζονται με τα αλλαγμένα σενάρια στο Μεσογειακός. Η Μάλτα διεκδίκησε μια περιοχή Sar κατά 750 φορές υψηλότερη από την επικράτειά της, ωστόσο η Βαλέτα δεν άσκησε ποτέ την αρμοδιότητά της, αναγκάζοντας ουσιαστικά τη χώρα μας να επεκτείνει τον τομέα παρέμβασης στη Μεσόγειο. Η κατάσταση στη Λιβύη είναι διαφορετική, η οποία ως συνέπεια της διεθνούς παρέμβασης που έχει αφαιρεθεί ο Καντάφι, είναι ακόμη πολύ ασταθής για να αντιμετωπίσει την περιοχή της Sar σήμερα. Μια παρόμοια κατάσταση αφορά επίσης τον Τυνησιακό Sar. Λοιπόν, τα τελευταία χρόνια για να καλυφθούν αυτά τα κενά ευθύνης, η σωτηρία χιλιάδων ζωών στη θάλασσα ήταν η Ιταλία, δείχνοντας μεγάλο πνεύμα προσαρμογής και όχι λίγη αίσθηση ανθρωπότητας. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι η χώρα μας έχει γίνει το μοναδικό σημείο προσγείωσης για μετανάστες από το Νότο στην Ευρώπη. Και σε αυτήν την ενοποιημένη πρακτική, αν και σε αντίθεση με το νόμο, η δραστηριότητα ξένων ΜΚΟ ανακούφισης έχει από καιρό εμπλακεί, κατηγορούμενες μεταξύ άλλων ότι ενθαρρύνουν με αυτόν τον τρόπο τις μεταναστευτικές ροές, ΜΚΟ εναντίον των οποίων η ιταλική κυβέρνηση τώρα αποφάσισε να παρέμβει με το ακραίο μέτρο κλεισίματος των λιμένων.
Ενώ αυτή η διελκυστίνδα που διεξήχθη από τους Lega και 5s με ΜΚΟ και άλλα ευρωπαϊκά κράτη καταναλώνεται στο δέρμα των μεταναστών που διαφεύγουν από τη δυστυχία και τους πολέμους, το ερώτημα είναι αν ο Salvini και η κυβέρνηση του Conte θα είναι σε θέση, αφού χτυπήσουν τις γροθιές τους στο τραπέζι, για να οργανώσει μια συνολική μακροπρόθεσμη στρατηγική, ικανή να αποκαταστήσει την υπεροχή του νόμου έναντι της πραξίας χωρίς να χάσει την ανθρωπότητα, και να αποκτήσει αυτήν την αλληλεγγύη, που συλλέγονται επί του παρόντος μόνο με λόγια από τον Ευρωπαίο Επίτροπο Αβραμόπουλο και τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.