(του Giuseppe Paccione) Όπως αποδείχθηκε, η διεθνής κοινότητα, με την ευρεία υποστήριξη της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και της Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εγκρίνοντας το ψήφισμα A / ES-11 / L.1, καταδίκασε τη ρωσική επιθετική ενέργεια κατά της Ουκρανίας. Η απειλή ή η χρήση στρατιωτικής καταναγκαστικής δράσης αντίθετης προς τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών είναι σαφώς παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και η διεθνής ποινική ευθύνη μπορεί να προκύψει από την απόφαση για επιθετική συμπεριφορά. Πιστεύω ότι η ίδια η διεθνής κοινωνία πρέπει, με κάθε τρόπο, να λάβει μέτρα για να διασφαλίσει την ευθύνη για τη σοβαρή παραβίαση μέσω της επίθεσης του διεθνούς δικαίου, προκειμένου να πληρώσει όλο και περισσότερα στον Χάρτη του ΟΗΕ και να στηρίξει τη διεθνή έννομη τάξη που βασίζεται σε τους πυλώνες των προτύπων.
Υπό το πρίσμα της μη αρμοδιότητας του διεθνούς ποινικού δικαστικού οργάνου να διώξει το έγκλημα της επίθεσης που διαπράχθηκε από πολίτες κρατών που δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη στο Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, καθώς σε αυτήν την περίπτωση τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία δεν έχουν επικυρώσει την Καταστατικό της Ρώμης, έχει προκύψει μια σειρά προτάσεων σχετικά με το πώς μπορεί να ασκηθεί η ποινική δικαιοδοσία στην κατάσταση της ουκρανικής κρίσης. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για παράδειγμα, θα μπορούσε να συστήσει τη σύσταση μιας Υβριδικό Ποινικό Δικαστήριο ή μεικτά και διεθνοποιημένα, για το έγκλημα της επίθεσης που πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης και συμφωνίας μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και της Ουκρανίας, πάρτε για παράδειγμα το Ειδικό Δικαστήριο για τη Σιέρα Λεόνε καθιερώθηκε με συμφωνία μεταξύ των οργάνων του ΟΗΕ και της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ασφαλώς, μπορεί να θεωρηθεί ότι ένα Δικαστήριο που ιδρύθηκε μέσω του ψηφίσματος που προτείνει η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών παρέχει διαφορετικά πλεονεκτήματα. Καταρχάς, η προσέγγιση θα ήταν αυτή της ολομέλειας των Ηνωμένων Εθνών, η οποία χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο της πολυμερούς, όχι μόνο αλλά θεωρείται το όργανο χωρίς καμία αμφιβολία σκόπιμο να στραφεί όταν ο μηχανισμός του πολιτικού σώμα προέρχεται να μαρμελάδα από δικαίωμα αρνησικυρίας από τη Ρωσία. Δεύτερον, όπως έχει ήδη αναφερθεί, μπορεί κανείς να πάρει το παράδειγμα του Ειδικό Δικαστήριο για τη Σιέρα Λεόνε, αποτελώντας ένα μικτό ποινικό δικαστήριο, το οποίο ήταν η έκφραση της βούλησης του ίδιου του Κράτους και δεν είναι ονυσιακό όργανο, καταζητούμενο με συμφωνία μεταξύ του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος είχε λάβει την εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας για διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση της Σιέρα Λεόνε και από τον Πρόεδρο της Σιέρα Λεόνε· αλλά και το πρότυπο του διεθνούς δικαστηρίου υβρίδιο o δροσερός του Εξαιρετικά δωμάτια που ιδρύθηκε βάσει του Καμποτζιανά δικαστήρια, στην οποία ήταν παρόντες και ξένοι δικαστές και εισαγγελείς, παράλληλα με τους ημεδαπούς, προκειμένου να διασφαλιστεί η δίκαιη δίκη. Η ίδρυση αυτών των Ειδικών Επιμελητηρίων υιοθετήθηκε από έναν ανάλυση εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Αυτά τα δύο παραδείγματα δείχνουν τη δυνατότητα σύστασης δικαστηρίου χωρίς να χρειάζεται να περάσετε από το πολιτικό όργανο του ΟΗΕ, κάτι που θα έδινε στην κυβέρνηση του Κιέβου την ευκαιρία να χορηγήσει μικτό δικαστήριο. Τρίτον, ένα μικτό δικαστήριο θα απέφευγε, για παράδειγμα, το ζήτημα των ασυλιών στα κρατικά όργανα και θα μπορούσε να τα δικάσει.
Κατά τη γνώμη του συγγραφέα, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί μια τροποποίηση μιας ή δύο φράσεων των κανόνων δικαιοδοσίας του Καταστατικού που αφορούν Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αντί να συστήσει δικαστήριο από την αρχή e ad hoc. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι διαπραγματεύσεις ή οι διαπραγματεύσεις για το θέμα του εγκλήματος της επίθεσης υπήρξαν μακρές και αμφιλεγόμενες, λόγω των πολύ διαφορετικών θέσεων των συμβαλλόμενων κρατών του Καταστατικού της Ρώμης σχετικά με την ουσία της δικαιοδοσίας. Ενώ μια τροποποίηση εντός του καταστατικού θα ήταν η καλύτερη οδός, είναι πολύ πιθανό η πολιτική βούληση πιθανώς να μην επιθυμεί να επεκτείνει τη δικαιοδοσία του εγκλήματος της επίθεσης που εμπλέκει μη συμβαλλόμενα κράτη στο καταστατικό. Τέτοιες διαπραγματεύσεις θα περιλάμβαναν τη συμμετοχή στην ομάδα εργασίας για τις τροποποιήσεις από τη Συνέλευση των Κρατών Μερών του Διεθνούς Ποινικού Δικαστικού Σώματος, διαπραγματεύοντας μια τροπολογία που γίνεται αποδεκτή από όλα τα μέλη της συνέλευσης. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα κράτη θα πρέπει να δείξουν την προθυμία τους να τηρήσουν το Καταστατικό της Ρώμης όπου υπήρξε τροποποιήθηκε το ινστιτούτο που σχετίζεται με το έγκλημα της επίθεσης κατά τη Διάσκεψη της Καμπάλα του 2010. Μόνο από εκείνη τη στιγμή η πλήρης εφαρμογή του απαγόρευση της απειλής και χρήσης ένοπλης βίας πυλώνα του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όταν κάθε κράτος εκφράζει την προθυμία του να συμφωνήσει στο ζήτημα ότι οι πολίτες του δεν διαπράττουν το έγκλημα της επίθεσης ή ότι θα καταλήξουν κάτω από το φακό του οργάνου έρευνας και δίωξης σε ποινικό επίπεδο.
Εδώ και εβδομάδες έχουν παρουσιαστεί προτάσεις για τη δημιουργία ενός δικαστήριο στην Ουκρανία, ανάλογη με αυτή του Νυρεμβέργη, για τη δίωξη του εγκλήματος της επίθεσης στην κατάσταση της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, παρόλο που το δικαστήριο της Νυρεμβέργης θεωρήθηκε θεσμός εκτέλεσης του νικητή. Σαφώς, χρειάζεται να υπάρξει ταχεία κατηγορηματική δράση από τη Γενική Συνέλευση και μια συμφωνία που θα πρέπει να συναφθεί γρήγορα μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και των κυβερνητικών αρχών στο Κίεβο για τη σύσταση ενός υβριδικού δικαστηρίου εγκλήματος. Πρέπει να διασφαλιστεί η ευθύνη για την παραβίαση της διάταξης του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρη η διεθνής τάξη, δηλαδή η απαγόρευση της καταναγκαστικής δράσης των ενόπλων δυνάμεων, που κατοχυρώνεται σε μαύρο και άσπρο στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
