در 5 سپتامبر 1972 ، در جریان بازیهای المپیک تابستانی در مونیخ (آلمان غربی) ، هنگام طلوع فجر ، هشت عضو سازمان فلسطینی "سپتامبر سیاه" به اقامتگاههای اسرائیلی در دهکده المپیک حمله کردند و بلافاصله دو ورزشکار اسرائیلی را کشتند و آنها را بردند. نه نفر دیگر به امید مبادله آنها با 232 زندانی فلسطینی محبوس در زندانهای اسرائیل و با تروریستهای آلمانی آندریاس باادر و اولریکه مینهوف در آلمان ، گروگان گرفته شدند. خبر آدم ربایی در سراسر جهان پخش شد اما برنامه المپیک علی رغم درخواست بسیاری برای تعلیق آن ، همچنان ادامه داشت. عملیات نجات ، که توسط سرویس های امنیتی آلمان سازماندهی شده بود ، یک فاجعه بود و منجر به مرگ همه ورزشکاران ربوده شده ، پنج نفر از فداییان و یک پلیس آلمانی شد. حتی بعد از این اتفاقات نیز المپیک متوقف نشد. فقط یک مراسم بزرگداشت در استادیوم المپیک برگزار شد که 80.000،3.000 نفر و XNUMX ورزشکار در آن شرکت کردند.
پس از 43 سال ، در 2 دسامبر 2015 ، پیشینه ای جدید و مخرب از قتل عام مونیخ پدیدار می شود. در سپتامبر 1992 ، وکیل بیوه های ورزشکاران تصاویری از آنچه بیست سال قبل اتفاق افتاده بود را دریافت کرد و ایلانا رومانو و آنکی اسپیتزر اصرار داشتند که آنها را ببینند. زنان همچنین موافقت کردند که هرگز در مورد آن تصاویر که تا آن زمان حتی تصور نمی کردند وجود داشته باشد ، به طور علنی صحبت نکنند. دست کم یکی از آنها یوسف رومانو توسط آدم ربایان اخته شده و مورد تجاوز قرار گرفت و زیر چشم همرزمانش رها شد تا بمیرد.