سرقت و شکستگی همچنان یک مشکل بزرگ برای بسیاری از تاجران و صنعتگران است. بحرانی ترین موقعیت ها در شمال رخ می دهد: میلان، پارما، بولونیا، ریمینی، امپریا، فلورانس و تورین استان های ایتالیا هستند که مغازه داران بیشترین هدف را توسط مجرمان قرار می دهند. در سطح ملی، تقریباً در 3 مورد از 4 مورد، عاملان این سرقت‌ها از مغازه‌ها و کارگاه‌ها بدون مجازات می‌مانند.
بدیهی است که ما در مورد جنایات علیه اموال صحبت می کنیم که توسط قربانیان به پلیس گزارش شده است که برآورد می شود سالانه حدود 3 میلیارد یورو برای فعالیت های اقتصادی هزینه داشته باشد.
دشواری محاکمه کسانی که مسئول این جنایات هستند اکنون مزمن شده است و احتمالاً بر آمار نیز "تأثیر" می گذارد. در واقع نمی توان رد کرد که کاهش تعداد شکایات ثبت شده در سال های اخیر قبل از ظهور کووید، ناشی از یک امنیت جدید نیست، بلکه ناشی از نگرش بی اعتمادی قربانیان نسبت به نهادهایی است که آنها را تحت فشار قرار دهند تا خسارت وارده را به مراجع قضایی گزارش نکنند.
دفتر تحقیقات CGIA، که داده‌های Istat را پردازش می‌کند، می‌خواهد به این نکته اشاره کند که نمی‌خواهد هیچ انتقادی از پلیس وارد کند. در واقع، تعهد، فداکاری و احساس وظیفه هرگز شکست نخورده است. مشکل متاسفانه ماهیت سیاسی دارد. اگر کارابینری ها و پلیس ایالتی تعداد بیشتری از مردان و وسایل نقلیه را داشتند که می توانستند با دقت بیشتری در قلمرو به ویژه در شب گشت زنی کنند، مطمئناً جنایتکاران کار سخت تری داشتند.
هر 9 دقیقه یک سرقت
در سال 2021 (آخرین سالی که داده ها در دسترس است) 56.782 گزارش دزدی در مغازه ها در ایتالیا گزارش شده است که 10,8 درصد بیشتر از سال 2020 (بحرانی ترین سال بحران همه گیر) رخ داده است. عملاً اپراتورهای تجاری/صنعتی در سال 2021 روزانه 156 سرقت، 6,5 مورد در ساعت و 1 مورد در هر 9 دقیقه متحمل شدند.
از این 56.782، در 72,3 درصد موارد - عملاً تقریباً 3 از 4 مورد - عامل یا عاملان جنایت ظرف یک سال پس از واقعه توسط پلیس دستگیر نشدند. مناطقی که مجرمان بیشتر از همه در آنها فرار می کنند عبارتند از: Umbria و Marche (هر دو در 73,8 درصد موارد)، Campania (79,8 درصد) و به ویژه در لاتزیو (81,3 درصد). با این حال، اگر تعداد سرقت‌هایی را که به ازای هر 100 هزار نفر رخ داده است، تحلیل کنیم، لمباردی (138,8)، امیلیا رومانیا (142,1) و لیگوریا (144,8) مناطقی هستند که بیشترین "شکنجه" توسط سارقان را دارند.
در نهایت، در سطح استانی، مناطقی که بیشتر تحت تأثیر حملات این جنایتکاران قرار گرفته اند عبارتند از: تورین با 155,5 سرقت گزارش شده به ازای هر 100 هزار نفر، فلورانس با 160,3، ایمپریا با 167,5، ریمینی با 186,5، بولونیا با 186,9، 194,5 و پارما با .222,8. بدترین مکان در سطح ملی میلان با 100 سرقت به ازای هر XNUMX هزار نفر است.
مغازه هایی مثل دژ
راهبردهای دفاعی معرفی شده توسط مغازه داران برای اکثر مردم شناخته شده است: در سال های اخیر برای دفاع از خود در برابر «هجوم» مجرمان، نصب کرکره، نرده و شیشه های نشکن رونق گرفته است. مغازه ها به دژهایی تبدیل شده اند که با نظارت 24 ساعته توسط سیستم های نظارت تصویری، این نفوذها را "سرکوب" کرده اند. با این حال، اغلب در ساختمان های معتبر یا در ساختمان های جدیدتر، نصب توری مجاز نیست. همچنین لازم به ذکر است که تعداد استفاده کنندگان از بیمه در حال کاهش است. حق بیمه برای سیاست ضد سرقت در حال حاضر بسیار گران است، به ویژه برای برخی از انواع کالاها، که بدیهی است با ارزش ترین آنها هستند.
فعالیت هایی که بیشتر در معرض خطر هستند
از نظر تاریخی، مقوله هایی که بیشتر مورد هدف سارقان و سارقان قرار گرفته اند، طلافروشان/جواهرات، خزدارها، دخانیات، داروسازان و پمپ بنزین ها هستند. دو مورد اول به دلیل ارزش اقتصادی محصولاتشان، بقیه به دلیل در دسترس بودن پول نقدی که در دست دارند. اکنون، به لطف پرداخت‌های الکترونیکی، دوربین‌های نظارتی و گاوصندوق‌های زمان، خطر کاهش یافته است، با این حال آنها همچنان هدفی حساس برای بسیاری از باندهایی هستند که به سرقت اختصاص دارند. چند سالی است که مغازه‌های فروش محصولات فناوری (کامپیوتر، تلفن همراه، تلویزیون و غیره)، تعمیرگاه‌های خودرو/فروشندگان خودرو/موتور سیکلت، فروشندگان دوچرخه‌های با ارزش، سوپرمارکت‌ها/فروشگاه‌های مواد غذایی، مغازه‌های مد/مد نیز به طور فزاینده‌ای مورد هدف قرار گرفته‌اند. مجرمان، فروشگاه های پوشاک ورزشی و لوازم آرایشی و عطر.