سرمقاله
ما در مرحله نهایی مذاکرات در کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی، Cop28 هستیم که در 30 نوامبر در دبی در امارات متحده عربی آغاز شد و مهلت تعیین شده برای 12 دسامبر تعیین شده است. 197 طرف، از جمله اتحادیه اروپا، با چالش های نهایی برای رسیدن به متن نهایی که اجماع اتفاق آرا جمع آوری می کند، روبرو هستند.
با این حال، این کار برای وزرا و نمایندگان دشوار است، با مواضع متناقض در مورد مسائل مهمی مانند عربستان سعودی و عراق، اعضای اوپک، که آشکارا مخالفت خود را در مورد کنار گذاشتن سوخت‌های فسیلی ابراز کرده‌اند و به این ترتیب یک نقطه کلیدی از کنفرانسی که با این حال، می خواهد به هدف توافقنامه پاریس 2015، یعنی محدود کردن میانگین افزایش دما به 1,5 درجه تا سال 2100 نسبت به سطوح پیش از صنعتی شدن، احترام بگذارد.
موضوع سوخت های فسیلی نشان دهنده هسته اصلی توافق است و گنجاندن آن در سند یک رویداد تاریخی خواهد بود. خروج تدریجی از تولید زغال سنگ، نفت و گاز توسط دانشمندان به عنوان یک مسیر ضروری در نظر گرفته می شود که مسئولیت گرمایش جهانی و رویدادهای شدید هواشناسی ناشی از آن را که بسیاری از نقاط جهان را تحت تاثیر قرار می دهد به سوخت های فسیلی تولید شده توسط فعالیت های انسانی، به ویژه نسبت می دهند. تاثیر بر جزایر کوچکی که در خطر ناپدید شدن هستند.
در حالی که ما منتظر پیش‌نویس جدیدی هستیم که حاوی فرمول‌های مناسب در مورد هیدروکربن‌ها است که بتواند اجماع طرف‌ها را به دست آورد، زمان رو به اتمام است. COP به ندرت ضرب الاجل های خود را رعایت کرده است، اما رئیس COP28، سلطان الجابرمدیرعامل سابق شرکت نفت دولتی امارات متحده عربی و رئیس یک شرکت تجدیدپذیر از کشورها خواست تا فردا کار را به پایان برسانند. او بارها بر نیاز به "توافق تاریخی" تاکید کرده و اعلام کرده است که شکست یک گزینه نیست.
بینش ISPI
کشورهای حوزه خلیج فارس به رهبری عربستان سعودی قصد دارند ظرف یک دهه آینده ظرفیت استخراج و پالایش نفت خام خود را حدود یک دهم افزایش دهند. درست همانطور که سایر بلوک ها، اروپا در رأس، اما همچنین ایالات متحده و چین، قول کاهش سرعت و سپس کاهش سرمایه گذاری های خود در این بخش را می دهند. هدف این است که تا زمانی که نفت خام بازار پیدا کند و به تدریج جایگزین شود، از ذخایر نفت آن - بیش از نیمی از منابع جهانی - به طور کامل بهره برداری شود. Lیا قطر همین کار را با گاز طبیعی انجام می دهد، افزایش ظرفیت مایع سازی و صادرات بیش از 60 درصد تا سال 2027. استراتژی واضح به نظر می رسد: انجام نقدی روی هیدروکربن ها، تا زمانی که دوام داشته باشدو در نتیجه راه خود را به سمت انتقال انرژی و اقتصادی در این بین تامین مالی کنند، که قصد دارد آنها را از درآمدهای سوخت فسیلی مستقل کند. این منطق شامل سرمایه گذاری های عظیم در فناوری، خدمات، گردشگری و در نهایت در فوتبال است.
بازار جدید هیدروکربن
به همین دلیل است که کشورهایی که شکست می‌خورند - یا قصد دارند - خود را از وابستگی به نفت و گاز رها کنند، خود را در بازار هیدروکربن انحصاری‌تر از امروز می‌بینند. بر اساس پیش بینی های آژانس بین المللی انرژی در خوشبینانه ترین سناریو - سناریویی که برای اینکه ما را تا سال 2050 به تولید گازهای گلخانه ای صفر برساند - خاورمیانه از تولید 25 درصد نفت و گاز در سطح جهان امروز به 40 درصد در سال 2050 خواهد رسید، هرچند بدیهی است با حجم کمتر. با نگاهی به اعداد مربوط به صادرات، درصدها حتی نگران کننده تر هستند: انتظار می رود سهم بازار کشورهای خلیج فارس و ایران تا اواسط قرن به 65 درصد افزایش یابد. به گفته این آژانس، کسانی که بهای ویژه را خواهند پرداخت، شکننده ترین و کم تجهیزات ترین کشورها برای انتقال انرژی خواهند بود. اگر اروپا - نه به اندازه کافی، بلکه سریعتر از دیگران - به سوی آینده ای تجدیدپذیر فرستاده شود و ایالات متحده نفت و گاز در داخل خود داشته باشد، بیش از همه کشورهای نوظهور آسیای اقیانوس آرام خواهند بود که به طور فزاینده ای به صادرات خاورمیانه وابسته خواهند شد. و بنابراین از خطرات ژئوپلیتیکی که آن منطقه را مشخص می کند و امروز به چشم ما مشهود است همانطور که از سال 1973 به بعد بارها اتفاق افتاده است.
مشترک شدن در خبرنامه ما!