جایزه یک زندگی به کاردینال ماتئو ماریا زوپی، اسقف اعظم بولونیا، امروز 5 فوریه در Bagnacavallo (راونا)
مفهوم اخلاق بسیار قدیمی‌تر و یکپارچه‌تر از مفهوم پایداری است، حتی اگر این دو مفهوم به طور فزاینده‌ای به هم مرتبط باشند.
برای هزاران سال، مردم مشکلات پایداری، محدودیت‌هایی برای رشد و توسعه اقتصادی نداشتند: جوامع به طور کلی بسیار عقب مانده بودند، فقر رایج بود، جمعیت به تدریج در حال افزایش بود و منابع زمین از نظر اندازه نامحدود به نظر می‌رسید. پتانسیل. مسئله عمدتاً استفاده بهتر از پتانسیل بی نهایت ظاهری زمین و توسعه اقتصادی، اجتماعی و مدنی بود.
تنها در اواخر قرن بیستم، بسیار پیشرفته، مشکلات مربوط به خطرات توسعه بدون مرز و حفاظت از محیط زیست، حتی آینده نگر، به طور فزاینده ای مطرح شد، اما کسانی که با آنها سر و کار داشتند، اغلب به نظر می رسید که آینده پژوهان فاجعه بار و رویایی هستند.
حداقل در نیمه اول قرن بیستم به نظر می رسید که آینده پژوهی بیش از هر چیز با تحقیقات علمی بی نهایت مرتبط ابتدا به تکامل ماشین ها و سپس فناوری ها مرتبط باشد، در دنیایی که اغلب اوقات، محدودیت ها و خطرات درک نشد.
فقط در دهه XNUMX بشریت با هم برخورد کرد و محدودیت های توسعه و خطرات مرتبط با آن را احساس کرد: فاجعه چرنوبیل رعد و برق ترین و نگران کننده ترین برای جوامع جهانی بود.
ایتالیا همچنین زمانی که تحت تأثیر انواع خشونت‌آمیز آلودگی قرار گرفت، مانند فاجعه سوزوو در سال 1976، و سپس با فرسایش جلبک‌ها در دریای آدریاتیک، یعنی فرآیندهای تخریبی آب‌های ناشی از انواع مختلف صنعتی و شهری، متعجب شد. پدیده ها.
تنها در دهه XNUMX ایتالیا یک وزارتخانه مشخص را ایجاد کرد که ابتدا به عنوان اکولوژی و سپس برای محیط زیست تعریف شد.
اصطلاح «پایداری» حتی توسط بسیاری از دانش‌آموزترین فرهنگ‌های علوم اجتماعی، سیاست، اقتصاد و امور مالی و همچنین فرهنگ‌های عمومی حتی از اواخر قرن بیستم در نظر گرفته نشده است.
شتاب شتاب توسعه اقتصادی و جمعیت اخیراً اصطلاح «پایداری» را به واجد شرایط ترین سازمان های بین المللی تحمیل کرده است که قبل از هر چیز باید به عنوان یک روش، به عنوان دوراندیشی از پتانسیل هر فعالیت و ابتکار عمل، کنار گذاشته شود. از خطرات مرتبط
«پایداری»، در اصل، جایگزینی برای «واقع‌گرایی» است، برای هر چیزی که پیامدها را بالاتر از همه در چشم‌انداز ارزیابی نمی‌کند. "پایداری" بیش از همه یک دیدگاه طولانی و جایگزین برای انتخاب است که همچنین بر اساس نظرسنجی است که عمدتاً پیامدهای احساسی پدیده های قبلاً یکپارچه را تجزیه و تحلیل می کند.
اخلاق شاید ابتدا از «پایداری» و ارتباطات آن عبور کرد.
اخلاق، اصطلاحی از اشتقاق یونانی و به نوعی معادل اخلاق لاتین است، از سوی دیگر، هزاران تأمل در پشت خود داشته و برای قرن ها، به طور ضمنی، اصول «پایداری» را نیز در بر می گیرد، اما بدون چشم انداز خاص آن. و انحراف بالغ، حتی اگر بحث در مورد قوانین طبیعت در طول قرن ها بسیار دقیق بوده است، نه در مورد حدود آن، بیش از همه در چشم انداز.
برای قرن ها، اخلاق عمدتاً از دیدگاه های مختلف مذهبی و سکولار مورد بحث بوده است. مذهبی بین فرهنگ ها، اعترافات و مذاهب مختلف.
لایت بیش از هر چیز به عنوان پیوندهای بین اخلاق مدنی و قوانین انسانی درک می شود.
برای مدت طولانی بحث های شدیدی بین علم و اخلاق وجود داشت و اینکه کدام یک از این دو می توانست غالب شود.
سرانجام، در قرن بیستم، ارتباط مستقیم بین اخلاق مدنی و حقوق عمومی به طور فزاینده‌ای تأیید شد، به‌ویژه در مشروطیت جدید، که نتیجه نه امتیازات سلطنتی قوانین، بلکه نتیجه تدوین جمعی قوانین اساسی توسط مجامع نمایندگی بود.
بنابراین، اخلاق به‌طور فزاینده‌ای به‌عنوان آگاهی عمومی‌تر گسترش یافته است، نه فقط پیامد هنجارهایی که توسط مقامات غیرانتخابی یا تنها توسط احکام دینی تعیین می‌شوند.
توجه عمومی به حقوق بیماران و اخلاق تجاری به شدت افزایش یافته است.
اما «پایداری» نیازمند یک جهش کیفی، قبل از هر چیز روش‌شناختی و آینده‌نگر، برای ارزیابی خطرات رشد بی‌نهایت توسعه‌ای است که قبلاً باید با حفاظت از سلامت و محیط‌زیست و با احتمالات پتانسیل بیشتر سازگار باشد، همچنین غیرقابل تصور. ، توسعه بیشتر آینده.
دکترین اجتماعی کلیسا در این راستا تلاش های مهمی انجام داده است. ژان پل دوم، و همچنین معاصران معتبر غیر روحانی او، بر لزوم «اخلاق احترام به زندگی و کرامت انسانی، برای حاکمیت حقوق نسل‌های کنونی و آینده بشری» تأکید کردند.
در پایان قرن بیستم، حساسیت نسبت به خطرات توسعه یک جهان پرجمعیت‌تر، آلوده‌تر، از نظر اکولوژیکی با ثبات‌تر و آینده‌نگر آسیب‌پذیرتر افزایش یافت. شروع به درک این موضوع شده بود که، علیرغم تولید بیشتر، جمعیت جهان فقیرتر خواهد بود، که خود در دسترس بودن غذا می تواند بدتر شود.
بنابراین حفاظت از محیط زیست یک چالش برای همه بشریت است، یک وظیفه مشترک و جهانی برای احترام به کالاهای جمعی، و ما را از "استفاده بدون مجازات از دسته های مختلف موجودات زنده یا بی جان" باز می دارد.
حساسیت روزافزون نسبت به یک محیط سالم و ایمن و نسبت به حقی که می داند چگونه از آن محافظت کند، همراه با حساسیت روزافزون نسبت به حقوق بشر، از جمله سلامت مردم، افزایش یافته است.
سازمان ملل توسعه پایدار را اینگونه تعریف کرده است: «توسعه ای که به نسل کنونی اجازه می دهد تا نیازهای خود را بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای برآوردن نیازهای خود برآورده کند»، همچنین برای مقابله با فقر، به ویژه فقر شدید، از گرسنگی شروع می شود. حداقل آموزش ابتدایی جهانی، برای ترویج برابری جنسیتی و مبارزه با بیماری ها و حمایت از توسعه برای همه.
«دستور کار» سازمان ملل برای سال 2030، 17 هدف جهانی را در یک برنامه اقدام بزرگ برای مردم، کره زمین و رفاه، از جمله غلبه بر فقر و گرسنگی، تضمین سلامت و رفاه برای همه، ارائه آموزش فراگیر، عادلانه و با کیفیت، دستیابی به جنسیت تعیین می کند. برابری، اطمینان از در دسترس بودن و مدیریت پایدار آب و فاضلاب، اطمینان از سیستم های انرژی مقرون به صرفه، قابل اعتماد، پایدار و مدرن، کار شایسته برای همه با رشد اقتصادی پایدار، فراگیر و پایدار، ترویج نوآوری و صنعتی شدن عادلانه، مسئولانه و پایدار، کاهش نابرابری ها، سکونتگاه های انسانی را فراگیر و ایمن کنید، الگوهای تولید و مصرف پایدار را تضمین کنید، با تغییرات آب و هوایی مبارزه کنید، اقیانوس ها و دریاها را حفظ کنید، اکوسیستم های زمینی را محافظت و احیا کنید، جنگل ها را محافظت کنید، با بیابان زایی، تخریب زمین و تلفات زمین مبارزه کنید. تنوع زیستی، ترویج جوامع صلح آمیز و فراگیر برای توسعه پایدار با حمایت از عدالت برای همه، تقویت مشارکت های جهانی برای توسعه پایدار.
به طور خلاصه، چشم انداز توسعه اقتصادی نیز باید به یکپارچگی و ریتم طبیعت و سلامت مردم احترام بگذارد، زیرا منابع طبیعی نامحدود نیستند و بسیاری از آنها تجدیدپذیر نیستند.
دنیای بانکداری به طور فزاینده ای سهم خود را، با دوراندیشی بیشتر، برای حفاظت از «پایداری» انجام خواهد داد، حتی اگر مطمئناً نتواند و مجبور نباشد همه کارها را انجام دهد.
از بین بردن فقر، حتی در پیشرفته ترین اقتصادها، به نفع همه است.
راه اصلی، از سرگیری توسعه پایدار و دوراندیشانه با صلاحیت های حرفه ای بیشتر، اشتغال بیشتر و تضمین های اجتماعی بیشتر است.
مشروطیت، آزادی، دموکراسی، اقتصاد بازار، عدالت اجتماعی و تحقیقات علمی باید بیانگر پیشرفتی دوراندیش تر، عادلانه تر و گسترده تر باشد.