(توسط Pasquale Preziosa - رئیس رصدخانه امنیت - EURISPES) به طور کلی ، هزینه پروژه جنگ تخمین زده می شود که 241 نفر در نتیجه جنگ در افغانستان کشته شده اند. در میان آنها ، بیش از 2.400 نفر از نیروهای ارتش آمریکا و حداقل 71 غیرنظامی ، و 78.000 سرباز و پلیس افغان و 84 جنگنده از گروه های شورشی.

با توجه بهیونیسف، 3 میلیون و 700 هزار نفر تعداد کودکانی در افغانستان هستند که به مدرسه نمی روند که 60 درصد آنها دختر هستند.

اعداد و ارقامی که البته مرگ و میر ناشی از بیماری ، سوء تغذیه ، جلوگیری از دسترسی به آب و زیرساخت ها و سایر پیامدهای غیرمستقیم دیگر جنگ را از بین می برد.

و اکنون که نیروهای ائتلاف بین المللی ، پس از بیست سال ، از افغانستان خارج شده اند ، طالبان کنترل چندین سرزمین را به دست گرفته اند ، حقوق مدنی به دست آمده در خطر است و این کشور یک کاسه پودر است. این داستان یک شکست است که تا حد زیادی توسط اروپا نیز امضا شده است.

آن پروژه مهم دفاعی اروپا چه شد؟ چرا ایجاد یک ابزار دفاعی اروپایی ضروری است؟ چه شکلی می تواند داشته باشد؟

در این رابطه ، همانطور که در مصاحبه با ایل جورناله ، اکنون یا هرگز به ستون دفاعی اروپایی نیاز نداریم.

چرا به ستون دفاعی اروپایی نیاز داریم؟

رئیس جمهور سرجیو Mattarella او چندین بار مداخله کرد و نیاز شدید به حفاظت از اروپا را با ستون دفاعی خود ، همچنین با هدف تقویت روابط اقیانوس اطلس اعلام کرد.

انتخابهای آمریکایی در دوران پس از جنگ به شدت تحت تأثیر دکترین مونرو (انزواطلبی آمریکا) بود. عدم تعادل ناشی از نظم بین المللی عامل اصلی جنگ جهانی دوم بود.

مشکلات امروز ایالات متحده در تضمین نظم بین المللی برای یک کشور واحد پایدار نشده است ، حتی اگر آن کشور قدرت اول جهان باشد.

این عدم تعادل را می توان با پذیرفتن مسئولیت توسط اروپا ، که به یکی از اولین قدرتهای تجاری در جهان تبدیل شده است ، اما هنوز یک بازیگر کامل در عرصه بین المللی نیست ، متعادل کرد. اگر این اتفاق بیفتد ، یک نظم چندقطبی به راحتی می تواند در سطح جهانی به صورت مسالمت آمیز توسعه یابد.

سناریوهای استراتژیک قابل پیش بینی چیست؟

اگر آنچه فرضیه مطرح شد ، یعنی امتناع اروپا از پذیرفتن مسئولیت های مربوط به پتانسیل خود و انزواطلبی جدید آمریکا ، عملی نشود ، این می تواند جدی ترین عوامل بحرانی در نظم بین المللی باشد. اگر از سوی دیگر ، اروپا مسئولیت های خود را بر عهده بگیرد ، ایالات متحده این فرصت را خواهد داشت تا نقش سازنده ای (روزولت) را که پس از جنگ جهانی دوم بازی کرد و متأسفانه پس از فروپاشی دیوار برلین در چند سال بازی کرد ، از سر بگیرد.

ناتو چگونه در این سناریوها قرار می گیرد؟

در اولین سناریوی فرضیه شده ، اتحاد ناتو ، معمار امنیت اروپا در هفتاد سال گذشته ، دچار بحران شدیدی خواهد شد که تأثیرات بسیار جدی بر احتمال اجتناب از درگیری ها در اروپا خواهد داشت. در سناریوی دوم ، ناتو را می توان بر اساس مشارکت برابر ایالات متحده و اروپا تقویت کرد. همبستگی بین ایالات متحده و اروپا بر اساس مشارکت برابر می تواند با منسوخ ساختن آرزوهای هژمونیک ، ورود صلح آمیز قدرتهای جدید به حکومت جهانی را تسهیل کند. این امر تأکید می کند که انتخابهای ممکن و ضروری امروز قادر به تعیین نه تنها آینده دفاعی اروپا بلکه تعادل بین خطرات جنگ و امکانات صلح در سطح جهانی است.

دفاع اروپایی چه شکلی می تواند داشته باشد؟

مطالعه مدلهای اجرایی که قبلاً نتایج مثبتی در گذشته داشته اند ضروری است. تجربه ایالات متحده نشان می دهد که دفاع را می توان به روش های مختلف سازماندهی کرد. آنچه در ایالات متحده اجرا شد شاهد تولد یک مدل دوگانه از نیروهای مسلح بود: مقامات مرکزی متعلق به نیروهای واکنش اضطراری بودند ، در حالی که کشورهای عضو مسئول سازماندهی نیروهای سرزمینی بودند.

شرایط حاکم بر اروپا امروز مشابه شرایط ایالات متحده در روزهای اولیه است. استقرار ، از طریق سازماندهی مجدد نیروهای اروپایی ناتو ، یک ستون دفاعی کوچک اروپایی در داخل ناتو (بدون نیاز به نیروهای جدید) ، اولین گام در ایجاد دفاع اروپایی با گسترش ساختارهای فرماندهی و کنترل در بروکسل خواهد بود. روح سازنده باید آن چیزی باشد که توسط مونه برای همکاری بیشتر پیشنهاد شده است که اجازه ایجاد ECSC ابتدا و سپس اتحادیه اروپا را می دهد.

یا الان یا هرگز!

ورشکستگی افغانستان گرانبها: "اکنون یا هرگز ، ما به یک ستون دفاعی اروپایی نیاز داریم"