"اما لوئیجی دی مایو چه می خواهد؟ من وزیر یا معاون وزیر نیستم ، و به قانون اساسی فرانسه قسم نخورده ام "بنابراین ، مدیر جدید ماکرون ، ساندرو گوزی ایتالیایی ، در مقاله ای از ربوبلیکا به جنجال ایتالیایی پاسخ داد.
لازم به یادآوری است که ساندرو گوزی سیاستمداری در ردیف های حزب دموکرات و معاون وزیر امور خارجه در دولت های رنزی و جنتلیونی بود.
حمله ایتالیایی به سیاستمدار حزب دموکراتیک آمریکا تقریباً به طرز مضحکی از سوی سیاستمداران خودمان که حتی خواستار خروج شهروندی ایتالیا شده اند ، شده است.
Gozi ترانسالپین در پاسخ با تکان دادن شبح رمزنگاری فاشیسم ، منابع تاریک تاریخ را به یاد آورد: "در پاریس متحیر هستند. همکاری من نشانه دوستی است. در رم ، آنها مرا بی تاب می خواهند".
برخی از روشنفکران چپ ، گازی را سیاستمدار "فراملی" می خوانند ، تا از متهم کردن وی برای چیزی جدی تر جلوگیری کند.
کارلو Calenda در توییتر ، لاکونیک بود: "شما وارد دولت خارجی نمی شوید ، شما یک گروه کاری نیستید ، اما شما دو ماه در دولت فرانسه موقعیتی را که در دولت ما برگزار کرده اید ، با دانستن مواضع و علایق ، حتی اگر محفوظ باشید ، هماهنگ نمی کنید. این به سادگی وجود ندارد".
بعد همیشه Calenda جواب داد ایوان Scalfarotto که از اروپا به عنوان یک خانه مشترک سخن می گفت: "اگر پرونده های اروپایی را برای دولت خود مدیریت کرده اید و به اطلاعات محرمانه دسترسی دارید ، نمی توانید به همان کار بروید یا برای دولت دیگری مشابه باشید. پس از دو ماه ، این یک شوخی مسخره و مضر است".
کالندا همیشه براساس قانون تضاد منافع مطرح شده است: "اگر شما نمی توانید پس از وزیر شدن ، برای درگیری منافع به سر کار در اِنی بروید ، من نمی فهمم چگونه می توان این کار را برای دولت دیگری انجام داد".
در PD ، روزنامه Belpietro "La Verità" اشاره کرد ، سکوت شرم آور است.
در عوض ، بهتر است خطوط دوم را در آنچه مانند دفاع کامیکاز به نظر می رسد پرتاب کنیم. "تاریخ ، تراژدی و مضحکه ... برای فاشیست های گذشته این "خائن" بود که با "دموپلوتوکراسی ها" همکاری می کرد ، در حالی که آنها ایتالیا را به مهاجم می فروختند.
فاشیستلی امروز کسانی را که با دموکراسی فرانسه همکاری می کنند ، در حالی که ایتالیا را به ولادیمیر پوتین می فروشد ، ضرب و شتم کرد "، توییت آندره رومانومعاون و مدیر دموکراتیککا. السیا مورانی از PD: "دی مایو امروز صبح گفت که می خواهد تابعیت گوزی را سلب کند. او کسی بود که می خواست با جلیقه های زرد اتحاد ببندد. س atال در این مرحله این است: چه چیزی دوست دارید از دولت مأمور صفر ما بگیرد؟".
جورجیا #خربزهدر عوض ، او مویی به زبان خود ندارد و اولین کسی بود که با نامه ای به ژورنال خواستار ابطال شهروندی شد: "این واقعاً سوررئال است که کسی که پست معاون وزیر دولت ایتالیا را با مسئولیت امور اروپا بر عهده داشته باشد ، به محض برکنار شدن این پست ، موقعیتی کاملاً مشابه دولت فرانسه را به دست می گیرد ".
سپس خربزه در رسانه های اجتماعی: "ما می خواهیم بدانیم که شایستگی های بازپرداخت ساندرو گوزی توسط فرانسوی ها چیست؟ به همین دلیل ما س questionالی را ارائه داده ایم و از دولت ایتالیا می خواهیم اقدامات احتیاطی را انجام دهد ، از ساندرو گوزی بخواهد كه این مأموریت را نپذیرد یا طبق تابعیت خلافكاران طبق قانون سال 1991 تابعیت خود را لغو كند."
ماتئو #Salvini، در توییتر: "ما با کارابینی هستیم ، شخص دیگری برای یافتن مجرمان می رود. ما با ایتالیایی ها هستیم ، کسی آشکارا منافع دیگری دارد. Pd ، همیشه در طرف اشتباه است".
اما گوسی "پرونده های" ایتالیایی را چه می داند؟ InsideOver آن را فاش می کند
هنگامی که کالاندا وزیر بود و گوزی ، سپس در دولت ایتالیا ، معاون وزیر در امور اروپا ، رم و پاریس در حال مذاکره در مورد ادغام بین Fincantieri و Stx بودند. ماجرای Saint Nazaire آغاز شد ، یکی از مهمترین دسیسه های صنعتی بین ایتالیا و فرانسه و در آن ماکرون ، به محض انتخاب در راس الیزه ، بلافاصله اثر خود را برجای گذاشت. و مطمئناً به نفع ایتالیا نیست. به حدی که پس از چند ماه - با اقدامی که توسط رم به عنوان یک رسوایی واقعی قضاوت شد - دولت فرانسه در واقع ضد انحصار اروپا را برای جلوگیری از تصرف توسط فینکانتیری آزاد کرده است. حرکتی که فرانسوی ها با استناد به قوانین رقابت اروپا از اتهام "ملی گرایی" محافظت کردند ، اما در واقع به ماکرون کمک کرد تا ادغامی را که به دو دلیل پاریس را دوست نداشت متوقف کند: یک شرکت ایتالیایی و بیش از هر چیز ایتالیا را در آن سایت ساخت و ساز داشته باشد. کره ای های جنوبی از ایتالیایی ها بهتر هستند: این پیام نه چندان ظریف است که از کرانه های رود سن برای آن ها ارسال شده است. داستانی که اخیراً مدیرعامل Fincantieri Bono تهدید به استعفا کرده است.
اگر این پرونده داغ کافی باشد تا مردم بفهمانند که چرا سخنان کالندا مهم است ، که نه به طور اتفاقی از "مواضع و علائق" سخن می گوید ، واقعیت دیگری را نباید دست کم گرفت: حضور گوزی در زمان دولت جندیلیونی (تحت نظارت سرجیو متارلا) او دادستانی های "پاتو دل کویریناله" را آغاز کرد. این توافق نامه ای است که با آن ، ایتالیا و فرانسه ، بر اساس الگوی توافق نامه 1963 پاریس و برلین ، باید در سیاست های مختلف استراتژیک هماهنگی داشته باشند. توافق نامه بسیار مبهم و مهمتر از همه بدون اهمیت واقعی بود ، با توجه به اینکه پس از گذشت حدود یک سال ، ماکرون پیمان آخن را با آنجلا مرکل امضا کرد. و در حقیقت ، این Quirinale به پیمان سری B تبدیل شد. در اروپا ، فرانسه ایتالیا را به عنوان شریک نمی خواست: اما آلمان.
در حالی که پاریس همچنان به زشتی علیه رم ادامه داد ، پس از آن انفجار بحران در لیبی به وجود آمد ، با ژنرال خلیفه هافتار به سمت طرابلس پیشروی کرد. دقیقاً با حمایت فرانسه ، که همواره این امکان را برای ایتالیا فراهم ساخته است تا رهبری انتقال سیاسی کشور آفریقای شمالی را به عهده نگیرد ، مارشال Cyrenaica به طور موثری به دولت پشتیبانی شده توسط ایتالیا برخورد کرده است. اما نه تنها این ، با محاصره مصر و قدرتهای عربی ، كل استراتژی سازمان ملل و دولت ایتالیا را به خطر انداخت ، بنزین ما را در معرض خطر قرار داده و جای خود را برای تشدید احتمالی موضوع مهاجران فراهم كرد. همه با حمایت فرانسه که به طور اتفاقی نیروهای ویژه خود را مستقیماً به طرف هافتار فرستادند. و این که او علاقه ای به انفجار برنامه های ایتالیایی دارد. و همیشه Gozi بود ، کسی که در دولت وقتی بحران لیبی دوباره شعله ور شد ، حضور داشت.
اکنون با این پرونده های داغ که ما را تقسیم می کند و با دولتی مخالف است که گزی در آن شرکت کرده است ، معاون وزیر سابق تصمیم به انتقال به سمت دیگر گرفت: به پاریس. و روشن است که این حرکت را نمی توان "مزاحم" دانست ، همانطور که توسط کلیه مجریه فعلی بلکه مخالفان ادعا شده اند. آنچه که ماکرون در دست دارد اسلحه است: از آنجا که گزی کاملاً می داند که در Palazzo Chigi چه می گذرد ، او تمام پرونده هایی را که مستقیماً با ایتالیا و فرانسه در تضاد بودند ، در اختیار داشت.