تعامل نظامی ایالات متحده در اقیانوس آرام در دیدار رهبران ایالات متحده و ژاپن در کاخ سفید برجسته شد. اما در پشت صحنه، این تمرکز مجدد بر روی آسیا بحث‌های شدیدی را در یکی از مشهورترین سپاه‌های ارتش، تفنگداران دریایی به راه انداخته است. .
فرماندهان سابق تفنگداران دریایی به رهبری فعلی بر سر طرحی برای تطبیق آموزش برای درگیری احتمالی با چین حمله می کنند. پروژه نامیده می شود Force Design 2030.
در خبرنامه کانال PRP مشترک شوید
وزیر سابق نیروی دریایی ایالات متحده و سناتور سابق ویرجینیا، جیم وبدر وال استریت ژورنال توضیح داده شده است که به عنوان افسر نیروی دریایی در جنگ ویتنام خدمت می کرد طراحی نیرو 2030 به عنوان "ناکافی آزمایش شده" و "ذاتا ناقص". وی هشدار داد که این طرحسوالات جدی در مورد خردمندی و خطر طولانی مدت کاهش چشمگیر در ساختار نیرو، سیستم های تسلیحاتی و سطوح کارآیی یگان که در اکثر سناریوهای جنگی متحمل تلفات مداوم می شود، مطرح کرد..
این طرح در سال 2020 توسط فرمانده کل تفنگداران دریایی راه اندازی شد دیوید اچ برگر و برای تجهیز تفنگداران دریایی برای درگیری احتمالی با چین در منطقه هند و اقیانوس آرام به جای جنگ هایی مانند عراق و افغانستان در نظر گرفته شده است.
طرح جدید از تفنگداران دریایی می خواهد که در عملیات های مختلف و در جزایر کوچک مختلف مجمع الجزایر بجنگند. واحدها کوچکتر و پراکنده تر خواهند بود، اما سیستم های تسلیحاتی جدید و قدرتمندتری خواهند داشت.
این طرح خواستار کاهش پرسنل و تانک ها است. حدود سه چهارم باتری‌های توپخانه‌ای یدک‌کشی آن با سامانه‌های راکتی دوربرد جایگزین خواهند شد. چند گروه از هلیکوپترها قطع خواهند شد.
بودجه سیستم های تسلیحاتی جدید که مجموعاً 15,8 میلیارد دلار است، از طریق کاهش مجموعاً 18,2 میلیارد دلار تأمین می شود.
علاوه بر سامانه‌های جدید توپخانه، موشک‌های ضد کشتی جدیدی نیز وجود خواهند داشت که می‌توانند از زمین و پهپادهای جدید پرتاب شوند. هدف تجهیز و آموزش تفنگداران دریایی برای نوع جدیدی از جنگ است که نبرد در اوکراین قبلاً پیش‌بینی کرده است.
عامل اصلی محرک از طراحی نیرو 2030 این چیزی است که فرمانده تفنگداران دریایی تعریف می کند عملیات توزیع شده، تقسیم نیروهای بزرگ به واحدهای کوچکتر با توزیع گسترده اما اطمینان از داشتن قدرت شلیک که می تواند تفاوت واقعی ایجاد کند.
کاربرد و اهمیت هواپیماهای بدون سرنشین (پهپاد)، توپخانه موشکی و توانایی حمله در بردهای طولانی با دقت بالا، همگی در جنگ روسیه و اوکراین مورد تاکید قرار گرفته اند و جزء لاینفک برنامه های جدید تفنگداران دریایی هستند. اما میدان جنگ مورد نظر آنها بسیار متفاوت است: نه جنگل‌ها و استپ‌های اوکراین، بلکه زنجیره‌ای از جزایر که در وسعت وسیع اقیانوس آرام امتداد دارند.
Force Design 2030 یک برنامه همیشه در حال تکامل است. قبلاً تغییراتی صورت گرفته و بیشتر خواهد بود. و در حالی که جهت مسیر مشخص شده است، هنوز مشکلات بزرگی برای حل وجود دارد، که مهم‌ترین آنها چالش‌های لجستیکی ناشی از نیرویی است که می‌تواند در منطقه وسیعی پراکنده شود.
حمل و نقل آبی خاکی نقش کلیدی ایفا خواهد کرد. و همانطور که نیک چایلدز، عضو ارشد نیروهای دریایی و امنیت دریایی در IISS در لندن توضیح می دهد، به انواع جدیدی از کشتی ها نیاز خواهد بود.
"تنها اتکا به کشتی های آبی-خاکی سنتی بزرگ آنها را در برابر انواع تسلیحات مدرنی که احتمالاً با آنها روبرو می شوند آسیب پذیر می کند."، او ادعا میکند. "بنابراین انواع جدیدی از شناورهای کوچکتر در تعداد بیشتر حیاتی خواهند بود تا سپاه تفنگداران دریایی بتواند به شیوه ای چابک تر و پراکنده تر عمل کند."
اما دریافت کشتی های بیشتر در کوتاه مدت و میان مدت آسان نخواهد بود. چالش جدید به تازگی آغاز شده است.