(به لورنزو میدیلی) کودکان سربازی که در درگیری های مسلحانه به کار می روند، خطر بزرگی برای کل جامعه بین المللی است. این تعداد حدود سیصد هزار کودک خردسال است که توسط نیروهای مسلح برای بمب گذاری های انتحاری، خدمات خانگی و استثمار جنسی به خدمت گرفته شده اند. پایان دادن به این پدیده یک چالش همیشگی برای جامعه بین المللی است که به تجارت جهانی تسلیحات نیز مرتبط است. جای تعجب نیست که بازیگران دولتی و غیردولتی که خردسالان را در زمین استخدام و به کار می‌گیرند به کمک نظامی برخی از صادرکنندگان پیشرو اسلحه در جهان متکی هستند. حقوق بین الملل این عبارت را مشخص می کندکودکان سرباز"چطور"همه افراد، اعم از زن یا مرد، زیر 18 سال، متعلق به یک ارتش منظم یا به یک گروه در هر صورت مسلح، داوطلبانه یا با زور به خدمت سربازی رفته اند.
این امر مستلزم استثمار واقعی خردسالان است زیرا نه تنها در "نقش اسلحه" استفاده می شود، بلکه در بخش های مختلف مانند بخش نساجی نیز استفاده می شود، جایی که آنها به دلیل کوچک بودن دست خود برای انجام وظایف کاری انتخاب می شوند و باعث صدمات می شوند. برای فعالیت هایی که بدون محدودیت زمانی انجام می شوند، به همین ترتیب. در این راستا، با توجه به موضوع استثمار کودکان که در آن کلیه فعالیت های کاری ناشی از آن محکوم می شود، تشخیص کار کودک، که در آن حقوق اساسی کودکان رعایت می شود و سلامتی آنها به دلیل فعالیت هایی که انجام می دهند به خطر نمی افتد، ضروری است. بر اساس ماده 3 کنوانسیون بین المللی کار، چه از نظر روانی، چه از نظر روحی و چه از نظر جسمی برای کودک مضر باشد. برای مثال، با اشاره به موارد فحشا و قاچاق افراد زیر سن قانونی، مشکل استثمار اشکال برده داری را به خود می گیرد، جنبه ای که در برخی از مناطق قاره آفریقا وجود دارد.
با گذر از موضوع در زمینه استخدام و اسلحه، کودکان منابع بسیار جذابی برای دست اندرکاران جذب آنها محسوب می شوند. گزینش واقعی از سوی باندهای مسلح وجود ندارد، به این معنا که بچه‌ها صرفاً به این دلیل «موافق» هستند که جذب آنها هزینه کم دارد و وضعیت روحی-عاطفی آنها سلاحی برای دشمن در نمای انسانیت است. ; نه تنها این، بلکه منبعی برای جنبش های مسلحانه به دلیل سهولت در دستکاری ذهن و تحمیل دستورات و وظایف است. خردسالانی که به صورت "داوطلبانه" ثبت نام می کنند، کسانی هستند که فقر را به طور روزانه تجربه می کنند، عدم تحصیلات و ترک خانواده را تجربه می کنند. این سه نکته به نفع ثبت نام خردسال است، به این دلیل که او به عنوان منبع ضروری نجات یا تغییر زندگی احساس می کند.
بنابراین در سطح بین المللی، پدیده کودک سرباز برای اولین بار در حدود سال 1977 با تصویب دو پروتکل الحاقی به کنوانسیون IV ژنو 1949 مورد توجه قرار گرفت که در مرحله بعد تصمیم به تصویب کنوانسیون بین المللی گرفته شد. در مورد حقوق کودک یا کودک توسط سازمان ملل متحد در سال 1989، سندی که تقریباً توسط تمام کشورهای عضو خانواده بشری تصویب شده است. در واقع، مواد 38 و 39 کنوانسیون موجود، حمایتی اساسی با محوریت شخصیت کودک-سرباز را تداعی می کند که در آن آمده است:کودکان و نوجوانان باید از خشونت و پیامدهای جنگ محافظت شوند. هیچ کودک یا نوجوانی نمی تواند در جنگ شرکت کند مگر اینکه حداقل 15 سال سن داشته باشد. کودکان و نوجوانانی که قربانی جنگ یا استثمار شده اند حق دارند از کمک و توجه ویژه برخوردار شوند. پروتکل اختیاری در مورد مشارکت کودکان در درگیری های مسلحانه حداقل سن برای شرکت فعال در جنگ را به 18 سال افزایش داده است.
در 26 ژوئیه 2005، نهاد سیاسی سازمان ملل قطعنامه 1612 را تصویب کرد که در آن تصمیم به اتخاذ یک مکانیسم نظارتی و ارتباطی توسط خود اعضای شورای امنیت در مورد استفاده از کودکان سرباز گرفت. حتی سازمان بین المللی کار (ILO)، با کنوانسیون شماره 182، استخدام اجباری کودکان زیر سن قانونی را در درگیری های مسلحانه به عنوان یکی از بدترین جنبه های فعالیت های کار کودکان، اگر نگوییم خطرناک ترین، معرفی می کند. اشکال مختلفی از حمایت در توسعه مستمر وجود دارد که با هدف مجازات این پدیده تلاش می کنند آن را نقض واقعی حقوق بین الملل عمومی بشناسند. بنابراین، موضوع کودکان سرباز در دسته بندی های کار کودکان قرار می گیرد که توسط سازمان ملل متحد محکوم شده است.