شش صبح است. روز سرد است و نسیم صبح است بر روی گونه ها از تمام کسانی که مسافران که در حال انتظار برای یک قطار است که از کسینو آغاز شده و در رم برای شروع یک روز از کار است که در حال حاضر بازی در سربالایی قبل از شروع خواهد رسید احساس .
در واقع، هر کارگر مشکلات خاص خودش را دارد، اما یک کارگر رفت و آمد دو برابر مشکلات یک کارگر عادی است.
یک پند و موعظه وجود دارد، اما واقعیت تلخ از همه کسانی که مجبور به یک قطار به کسب یک تکه نان صبر کنید، چرا که امروز است آنچه در آن است.
در پایان ... بین یک فکر و یک خمیازه، بیشتر یا کمتر در زمان، قطار می رسد در دودویی آن و واقعا bovinamente، صدها نفر از مردم را می گیرد.
در ایستگاه بعدی، صدها نفر از مردم قادر نخواهد بود حتی به محل که در آن آنها می توانند، تا زمانی که شما به رم مانند ساردین فشرده، در صبح که من می خواهم برای رفتن آغشته به عرق از دیگران و خسته در حال حاضر در هفت.
اما این تصویر دراماتیک به تازگی با رنگ های تیره رنگ تر از چند نفر می تواند تصور کنید.
برای ماه ها، تمام قطار رفت و آمد با انبوهی از پسران آفریقایی که در قطار بدون پرداخت سفر عنوان صعود و سرقت فضا و مکان برای کارگرانی که در حال حاضر بار خود از مشکلات حال و در عوض آنها بلیط پرداخت محاصره .
حتی امروز، ما در Zagarolo هستند، درها باز و گروه ترکان و مغولان از جوانان آفریقایی و سیستم نمک که در آن می توانید و چگونه آن را می توانید.
آنها برای بلیط پرداخت نمی کنند، آنها به همان اندازه که می خواهند، انجام می دهند.
به گفته نمایندگان دولت ما، این جهانی شدن است. خیلی بد است که در کشورهای ما نمیتوانیم همین کار را انجام دهیم. بنابراین جهانی شدن یک طرفه است. من نمی فهمم، سیاستمداران ایتالیایی که علیه ایتالیا و ایتالیایی ها هستند را نمی فهمم.
کنترل کننده های قطار خسته هستند و یا به سادگی هر گونه امید را رها کرده اند. چند روز پیش آن را متوقف کردم و گفتم: "خب، من به سختی کار می کنم تا یک اشتراک ماهانه که کمتر از یک صد یورو هزینه دارد هزینه کنم. شما باید واگن ها را چک کنید و بلیط را به همه این بچه های آفریقایی پرداخت کنید ... "- حکم را به موقع ننوشتم. من می خواستم که برای اضافه کردن این عادلانه نیست که پرداخت میکنم چون من ایتالیایی هستم و آنها را پرداخت نمی کند آن را به تمام حقوق و وظایف ایمنی زینت پوشش دولت ایتالیا. کنترل من متوقف می شود توسط بازو، خیره به من در چشم و با خشم است که توسط رنگ قرمز که دانش آموزان را احاطه کرده است احساس به من می گوید: "من دیگر آفریقایی کنترل چون آخرین باری که من این کار را به من هزینه ماه بازپرداخت. "
من هیچ حرفی ندارم واقعا استراحت نکن من Capotreno را که در عین حال بازویش را رد کرده ام، رد نمی کنم.
امروز، با این حال، من به رم می آیم و به جای کاپرتانو، من به یک زن و شوهر آفریقایی جوان که از قطار بیرون آمد، نزدیک شدم. شاید من یک چاقوی خطرناک بودم. من نزدیک می شوم، من آنها را می بینم: من در گوشت، سالم، لباس پوشیدن و همه با گوشی ها، متصل به تلفن همراه، یک گوشی هوشمند هستم. من یکی را تایید می کنم و به زبان انگلیسی می گویم: "آیا بلیط را برای قطار پرداختید؟" پسر به نظر می رسد گیج، تلاش برای کشف کردن اگر من یک کنترل کننده است، اما من مانند یک رفت و آمد فقیر لباس پوشیدن. او می داند که او دارای اقتدار قانونی نیست و لبخند می گوید: "شما خیلی احمق هستید!"
من به دنبال او هستم، او به من گفت من دیوانه هستم من می خواستم در آن زمان انقلاب را به شرایط ایستگاه برسانم، اما همانطور که با هادی کار میکردم، من باقی نمانده بودم، اما با دانش آموزان قرمز رنگ شدم. در چشم کنترل کننده دیدم که استعفای را دیدم، همان چیزی که امروز صبح می بینم، در چشم این آفریقایی ها، من شاهد غرور، تجاوز و خشونت هستم. دو آفریقایی ساخته شده چند ده متر و در اتوبوس گیر کرده است. حتی در آن اتوبوس ایتالیایی ها با بلیط و بدون آنها.
اما من می خواهم به شدت درباره این مهاجمان صحبت کنم. وای بر. واقعا، من قسم می خورم، واقعا، من نمی توانم درک کنم که چرا Gentiloni، Minniti از بالدرینی، آلفانو و همه دولت انجام یک چشم خود را به حمله به ایتالیا بودن "پناهندگان نیست"، "نمی پناهندگان" اما مجرمان خارجی که اگر SODDING ایتالیا و ایتالیایی و آماده به بلعیدن جامعه ما، فرهنگ ما، فرزندان ما حریصانه بی سابقه است. یک سوم تجاوز در ایتالیا آنهاست. اما ما باید ساکت باشیم نظم پشته، حتی برای رسانه ها، هیچ وانمود نیست، همه چیز باید تحت کنترل باشد. شما مجبور نیستید صحبت کنید.
من واقعاً نمی فهمم که چرا دولت و سیاست می توانند از این انبوه مهاجمان دفاع کنند.
من آن را درک نمی کنم و شاید وقتی که آن را درک کنیم ... برای همه دیر خواهد بود.
خدا به ایتالیا کمک می کند.
نامه به هیئت تحریریه