روی میز: وضعیت عرضه، افزایش قیمت محصولات کشاورزی، بحران اوکراین و بحران جهانی غذا
هماهنگی بیشتر کشورهای اروپای جنوبی برای پرداختن به خطرات ناشی از بحران در ربع اوکراین برای بخش کشاورزی و مواد غذایی، اثراتی که بر سیستم‌های کشاورزی-غذایی تأثیر می‌گذارد، اقدامات ملی و اروپایی برای حمایت از درآمد کشاورزی و مبارزه با آن. پدیده های گمانه زنی، و بحران جهانی غذا.
اینها محورهای نشست وزرای جنوب اروپا به ترتیب ایتالیا، اسپانیا، پرتغال و یونان است که توسط وزیر کشاورزی استفانو پاتوانلی مطرح شده و فائو نیز در آن شرکت کرده است که امروز از طریق ویدئو کنفرانس برگزار شد.
پس از سخنرانی ماکسیمو تورو، اقتصاددان ارشد فائو با بررسی پیامدهای بحران اوکراین بر بخش کشاورزی، دانیله دوناتی، معاون اداره اورژانس در مورد برنامه اقدام فائو برای اوکراین و رئیس کمیته ایمنی مواد غذایی گابریل فررو، پس از معرفی کار وزیر استفانو پاتونلی، وزرای کشاورزی پرتغال Maria do Céu Antunes، از اسپانیا لوئیس پلاناس و یونان، جورجیوس جورگانتاس و در نهایت معاون مدیر کل فائو Maurizio Martina.
وزیر استفانو پاتونلی بر لزوم مقایسه تجارب ملی مربوطه در زمینه تهیه نهاده‌ها و محصولات کشاورزی، روند قیمت‌ها و بهترین شیوه‌ها برای مبارزه با سفته‌بازی تمرکز کرد و تاکید کرد که در سطح اروپایی، دستیابی به مواد غذایی از اهمیت اولیه برخوردار است. کفایت بدون تعقیب غیرممکن خودکفایی غذایی ملی.
وزیر سپس از وزرا دعوت کرد تا مداخلات همبستگی را در سطح نهادی هماهنگ کنند تا آنها را مؤثرتر کنند، زیرا اگر ما به عنوان یک اتحادیه اروپا و نه به عنوان یک کشور واحد فکر کنیم، قوی تر خواهیم بود و می توانیم تأثیر بیشتری بر همه پویایی ها داشته باشیم. دسترسی به غذا نه تنها برای اروپا، بلکه برای کشورهای آسیب پذیر از نقطه نظر غذا.
وزیر سپس بر لزوم مداخله مشترک بیشتر اتحادیه اروپا به نفع کشاورزان تاکید کرد. عدم قطعیت های ژئوپلیتیکی، نوسانات بازارهای بین المللی انرژی، افزایش قیمت ها و مشکلات تجارت جهانی را نمی توان به طور موثر در سطح یک کشور حل کرد، اما نیازمند واکنش مشترک اروپا است.
پاتوآنلی تاکید کرد، تلاشی که کشورهای اروپایی باید انجام دهند، ارزیابی انسجام سیاست‌هایی است که اعمال می‌شود، با تجزیه و تحلیل تأثیر آنها از قبل: چالش بزرگ آینده این است که بتوانیم غذای بیشتری برای جمعیت رو به رشد تولید کنیم. با انجام این کار، با کمترین تأثیر ممکن بر محیط زیست و با سیستم های تولیدی که قادر به پشتیبانی از شرایط بحرانی ناهمگون مانند همه گیری ها، جنگ ها و تغییرات آب و هوایی هستند.