خی Jinping e ولادیمیر پوتین ، امسال آنها سه بار صحبت کردند، آخرین بار دیروز در طول تقریباً دو ساعت مصاحبه از راه دور از طریق ویدئو کنفرانس. این دو کشور در شرق جهان که ضدآمریکایی مطلق هستند، مدت‌هاست که برای ایجاد یک بلوک گرانیتی برای مقابله با ایالات متحده و متحدانش در ناتو تلاش می‌کنند.
روح این مشارکت مجدد به وضوح در یادداشت مشترک صادر شده در حاشیه این جلسات برجسته شده است:الگوی جدیدی از همکاری بین ملت های ما بر اساس اصول عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، احترام به منافع متقابل و عزم برای تبدیل مرزهای مشترک به کمربند صلح ابدی و حسن همجواری شکل گرفته است. نمونه ای از همکاری معتبر بین دولت ها در قرن بیست و یکم.
گویاترین این است پوتین که خطاب به شی جین پینگ گفت: دوست عزیز از دیدن شما بسیار خوشحالم. در ماه فوریه بالاخره در المپیک پکن حضوری ملاقات خواهیم کرد. آمریکایی ها برای تلافی فقط در کنار ورزشکاران حضور خواهند داشت، هیچ مسئول ورزشی و نماینده دولتی وجود نخواهد داشت.
آمریکاستیزی، پکن و مسکو را نه تنها به دلیل شواهد تاریخی، بلکه بیش از همه به دلیل برخی شرایط فعلی که به طور فزاینده ای روابط دشوار بین این بلوک نوپای شرق و جهان غرب را تشدید کرده است، متحد می کند. آمریکایی‌ها برای تأکید بر موضع غرب، اخیراً چین و روسیه خود را به اتهام نقض حقوق بشر (اویغورها در چین) و عملیات نظامی با هدف تحمیل برتری یک کشور بر کشور دیگر از اجلاس سران دموکراسی کنار گذاشته‌اند. (اوکراین-تایوان-سین کیانگ).
در این زمینه، شی بسیار سختگیر است:چین و روسیه به طور فعال مسئولیت های خود را انجام دادند، یک واکنش متحد و جهانی علیه کووید را ترویج کردند، معنای واقعی دموکراسی و حقوق بشر را به اشتراک گذاشتند، و به عنوان سنگری برای پیروی از چندجانبه گرایی واقعی و حمایت از انصاف و عدالت در جهان عمل کردند. در حال حاضر برخی نیروها به بهانه دموکراسی و حقوق بشر در امور داخلی ما دخالت می کنند و قوانین بین المللی را به طرز وحشیانه ای زیر پا می گذارند.
در این دیدارها، پوتین از شی جینپینگ در مورد درخواست ارائه شده به واشنگتن برای تضمین های امنیتی حقوقی در مورد گسترش ناتو به شرق و استقرار تسلیحات در اوکراین و کشورهای همسایه فدراسیون روسیه حمایت کرد.
در حال حاضر، چین و روسیه در حال تلاش برای ایجاد برخی از رشته‌های منافع ژئوپلیتیکی مشترک هستند، با توجه به بی‌اعتمادی متقابل دو کشور که در حال حاضر تنها یک خط مرزی طولانی با هم دارند، صحبت در مورد یک اتحاد استراتژیک بی‌ملاحظه خواهد بود.
آنچه مسلم است این است که حضور دست و پا گیر روزافزون نیروی دریایی آمریکا در دریای چین جنوبی، اقیانوس آرام و دریای شمال، با حمایت ائتلاف های منطقه ای قدرتمندی مانند کواد و اوکوس، به نفع تنش زدایی نیست، بلکه دشمنان را به نزدیک شدن سوق می دهد. حتی اگر فقط برای اهداف استراتژیک باشد و نه در یک اتحاد ساختاریافته 360 درجه.