(توسط پروفسور باربارا فاسندا) سالها می گذرد که عواقب کامل تصمیم ترامپ برای خروج از توافق هسته ای با ایران روشن خواهد شد - آیا این شامل تجاوزات منطقه ای و برنامه هسته ای ایران خواهد بود یا آنها را تغذیه خواهد کرد.
تجزیه و تحلیل منطق تصمیم Trump، یکی می فهمد که چگونه نتیجه یک استراتژی مبتنی بر فرض است.
اول: طرفین مذاکره کننده توافق سال 2015 با ایران - ایالات متحده ، انگلیس ، روسیه ، فرانسه ، چین ، آلمان و اتحادیه اروپا - می توانستند درباره محدودیت های بیشتر فعالیت ها بحث کنند. مناطق ایران و برنامه هسته ای تهران را بسیار فراتر از 13 سال مندرج در این توافق نامه کاهش می دهد. هیچ راهی برای دانستن اینکه این واقعیت دارد وجود ندارد. رژیم ایران با فشار داخلی بی نظیری روبرو بود و نیاز به تحریم داشت. نشانه های کمی وجود دارد که نشان می دهد او می توانست بیش از آنچه که انجام داده است تسلیم شود. مانند بسیاری از مفروضات استراتژیک ، این فرض بیشتر بر اساس عقیده یا اعتقاد استوار است تا شواهد ملموس.
فرض دوم این است که ایالات متحده اکنون می تواند فشار بر ایران را افزایش داده و آن را مجبور به نوعی امتیازات گسترده کند که دولت اوباما نمی توانست یا نمی خواست بدست آورد. این مسئله با توجه به اینکه برای اثرگذاری در همکاری بسیاری از ملت ها و در نتیجه تحریک ایران برای امتیازاتی که منافع حیاتی ملی خود می داند ، بسیار س highlyال برانگیز به نظر می رسد. همانطور که جنگ ویتنام نشان می دهد ، حتی در صورت به خطر افتادن منافع حیاتی ملی ، حتی یک کشور ضعیف تر نیز نمی تواند تحت فشار آمریکا تسلیم شود.
هنوز دشوار است که بفهمیم چگونه ایالات متحده با خروج از توافق هسته ای با ایران می تواند منافع ملی خود را ارتقا دهد یا "آمریکا را در درجه اول قرار دهد".
طرفداران رویکرد ترامپ اظهار می دارند که هدف واقعی این نیست که ایران را مجبور به امتیازات بزرگتر کند بلکه آنرا چنان تضعیف کند که رژیم سقوط کند. گرچه درست است که بسیاری از ایرانیان ، به ویژه جوانان ، عمیقا از حاکمان تئوکراتیک خود بیزار هستند ، اما هیچ دلیلی واقعی برای این باور نیست که تغییر رژیم قریب الوقوع است ، یا حتی اگر این اتفاق بیفتد ، جایگزینی برای ایالات متحده بهتر است. این موضع نیز بیشتر مبتنی بر یک عقیده یا عقیده است تا شواهد مشخص.
فرض سوم این است که ایالات متحده هم می تواند به سایر کشورها برای بازگرداندن و تشدید تحریم های ایران فشار وارد کند و هم از تهران امتیاز بگیرد. این نیز قابل بحث است. حتی اگر دولت ترامپ بتواند برخی از همکاری ها را از کشورهای اروپایی بدست آورد ، به عنوان مثال با جلوگیری از تجارت با شرکتها تحت مجازات انکار دسترسی به بازار ایالات متحده ، ایران و ترکیه بعید است این را دنبال کنند. خیابان گردآوری جبهه واحدی که ایران را به سمت توافق سال 2015 سوق داد تقریباً غیرممکن است.
حتی در داخل ایالات متحده ، اگر شهروندان آمریکایی به دلیل لغو قراردادهای ایران ، به ویژه در شرکت های بزرگ مانند بوئینگ ، یا افزایش در قیمت نفت در سطح جهانی.
انتظار می رود هزینه های اقتصادی رکود از توافق ایران توسط ایالات متحده در انتخابات میان دوره ای اواخر سال جاری احساس شود و به افزایش مشکلاتی که حزب جمهوری خواه قبلاً با آن روبرو است کمک کند و این هزینه ها همچنان ادامه داشته باشد. برای رقابت انتخاباتی 2020 افزایش یابد.
رویکرد ترامپ در قبال ایران اساساً فرض می کند که خروج از توافق هسته ای هیچ اثر سوئی در خارج از خاورمیانه ندارد. در حقیقت ، کره شمالی به احتمال زیاد نتیجه خواهد گرفت که نمی تواند روی پایبندی آمریکا به هر توافقنامه ای که برنامه هسته ای آن را محدود کند ، حساب کند ، در نتیجه کیم جونگ اون را کمتر به یک معامله جدی با دولت ترامپ متمایل می کند.
در حال حاضر ، ایران اعلام کرده است که به محدودیت ها ادامه خواهد داد. خروج از ایالات متحده ، که منعکس کننده سیاست های داخلی بیش از هر نوع استراتژی منسجم برای خاورمیانه است ، می تواند روابط خود را با متحدان اصلی قطع کند ، و با افزایش شانس اقدامات نظامی ایالات متحده ، مشخص شود که 'ایران اجازه نمی دهد محدودیت های بیشتری در برنامه هسته ای خود از آنچه قبلا در این توافق نامه آمده است.
این امر به نوبه خود به درک روزافزون عدم اطمینان ایالات متحده و کاهش نفوذ هم در خاورمیانه و هم در سطح جهانی دامن خواهد زد.
اساساً ، تنها برندگان ممکن است قوی ترین دشمنان ایران باشند: اسرائیل و عربستان سعودی.