(door Francesco Pagano, Aidr-raadslid en IT Services Manager voor Ales spa en Scuderie del Quirinale)
Niet alleen verouderde infrastructuren en hulpmiddelen die niet voldoen aan de behoeften van het moment: de chronische vertraging in het digitaliseringsproces waarmee publieke instellingen te maken hebben, heeft ook zijn wortels in een gebrek aan opleiding van het personeel dat de kantoren beheert en aan wie uiteindelijk de verantwoordelijkheid zou moeten worden toevertrouwd met de taak om digitale hulpmiddelen te gebruiken en diensten aan burgers te verlenen.
Het is een probleem dat van ver komt en dat dringend aangepakt moet worden.
Het ware gewicht van de menselijke factor
Wanneer het over digitalisering in de publieke sector gaat, richt het publieke debat zich vaak op de kwantiteit en (zeldzamer) de kwaliteit van de infrastructuur. Een aanpak die wordt beïnvloed door het typische ‘aankondigingseffect’, uitgedrukt in investeringsplannen, in het definiëren van strategische paden en ‘grote revoluties’. Afgezien van de onzekerheid die gepaard gaat met de daadwerkelijke implementatie, heeft deze ondeugd van het richten van de aandacht op hulpmiddelen vóór mensen al zijn grenzen aangetoond.
De effectiviteit van welk strategisch plan dan ook kan niet voorbijgaan aan de mensen die de geïmplementeerde instrumenten zullen moeten gebruiken, wier vaardigheden de echte faciliterende factor zijn voor elke innovatie.
Met andere woorden: voordat iemand een Formule 1-auto in handen krijgt, is het een goed idee om er zeker van te zijn dat hij/zij op zijn minst een rijbewijs heeft. Het risico is feitelijk dat de verbazingwekkende technologieën die door de sector worden toegepast, uiteindelijk onderbenut of zelfs verkeerd worden gebruikt. Kortom: zonder adequate training dreigt innovatie niet alleen nutteloos, maar ook schadelijk te zijn.
De effectiviteit van trainen
Je zou kunnen stellen dat opleidingen in de publieke sector verre van afwezig zijn. Een uitspraak die ondernemers in de sector kennen, bevat een kern van waarheid, maar waarvan ze ook de grenzen kennen. Het aanbod van cursussen en bijscholingen in de publieke sector lijdt onder een uiterst 'orthodoxe' aanpak, maakt gebruik van verouderde instrumenten en een overdreven theoretische aanpak, vaak samengevat in uiterst rigide regels en voorschriften. Kenmerken die inherent negatief zijn op elk gebied, maar verwoestend wanneer ze worden toegepast op de technologiesector. In sommige specifieke sectoren, zoals cybersecurity, melden deskundigen dit risico al langer.
Een voorbeeld? De meest recente rapporten over het beheer van wachtwoorden voor toegang tot IT-diensten onderstrepen hoe het stellen van overdreven formele vereisten, zoals de eis van een specifieke lengte van het wachtwoord en de verplichting om dit periodiek te wijzigen, tot resultaten leidt die allesbehalve positief. Studies in deze sector hebben aangetoond hoe de verplichting om wachtwoorden elke drie maanden te veranderen (ooit aangegeven als een van de beste praktijken om de systeemveiligheid te garanderen) er feitelijk toe leidt dat gebruikers wachtwoorden kiezen met een laag niveau van complexiteit en variaties op de vorige gebruiken. zodat u ze gemakkelijker kunt onthouden. Een gedrag dat uiteindelijk het veiligheidsniveau aantast in plaats van versterkt.
Het veranderen van de aanpak is mogelijk
Zoals alle sectoren is ook de opleidingssector onderhevig aan evoluties, en in de technologische sector zijn deze verschrikkelijk zichtbaar. Vooral omdat het juist de nieuwe technologieën zijn die de instrumenten voor training bieden. Het sleutelwoord is ‘gamificatie’, d.w.z. de ‘gamificatie’ van trainingsprocessen door middel van objectief georiënteerde trajecten, niet-traditionele tests en vormen van leerbeoordeling die tot doel hebben concepten te laten bezinken door middel van ervaring in plaats van door het memoriseren of het onkritisch toepassen van regels.
Op het gebied van beveiliging maken experts vaak gebruik van hulpmiddelen zoals het simuleren van e-mailaanvallen (phishing) gericht op gebruikers om hun vermogen te testen om potentieel gevaarlijke berichten te onderscheiden en om hen in staat te stellen de aanwijzingen te leren onderscheiden waarmee ze een kwaadaardige e-mail kunnen onderscheiden. . Het toepassen van deze aanpak bij de opleiding van ambtenaren zou een kleine revolutie betekenen, met uiterst positieve gevolgen in termen van resultaten.
Kortom: om het publiek te ‘verjongen’ kan het een goed idee zijn om de manier waarop we leren te veranderen.