Volgens de CGIA moet de lockdown nu worden toegepast op belastingen. Met name voor de zelfstandigen en kleine en micro-ondernemingen met een omzet tot 1 miljoen euro per jaar, die bij gebrek aan een forse verlaging van de vaste kosten het risico lopen definitief te sluiten. De coördinator van het studiebureau Paolo Zabeo zegt:
"We stellen voor 2020 voor om de belastinginkomsten voor micro- en kleine bedrijven weg te werken. Dat wil zeggen, stop in Irpef, Ires en Imu op de schuren. Deze activiteiten zullen echter lokale belastingen moeten betalen om de regio's en gemeenten niet te straffen. Voor de schatkist zou de gemiste omzet iets meer dan 28 miljard euro bedragen. Een zeer belangrijke, maar noodzakelijke bezuiniging op inkomsten, anders sluiten veel kleine bedrijven voor altijd hun deuren, waardoor er in het volgende jaar een gat in de staatsbegroting ontstaat. "
Eenmanszaken, zelfstandigen, freelancers en partnerschappen die door deze belastingverminderingsmaatregel worden getroffen, zouden ongeveer 4,9 miljoen bedragen, wat overeenkomt met ongeveer 89 procent van alle economische activiteiten in het land.
In termen van inkomsten schat het CGIA Studies Office dat € 28,3 miljard zou ontbreken bij de belastingdienst, verdeeld als volgt: Irpef 22,7 miljard; 4,2 miljard IRES; 779 miljoen vervangende belasting betaald door btw-nummers die zijn toegetreden tot het forfaitaire regime en ongeveer 500 miljoen euro Imu op de loodsen (cat. D).
(zie Tab. 1).
Van de activiteiten met een omzet van minder dan 1 miljoen euro zouden burgemeesters en presidenten van de regio hun rechten blijven innen: we schatten 3 miljard Irap, 2,5 miljard Imu, 1,6 miljard aanvullende regionale inkomstenbelasting en 610 miljoen euro van gemeentelijke aanvullende inkomstenbelasting. In totaal moeten ze daarom voor het lopende jaar 7,7 miljard euro betalen aan het lokale zelfbestuur. Verklaart de secretaris Renato Mason:
“Alleen met een drastische belastingverlaging en een sterke injectie van niet-terugvorderbare liquiditeit kunnen we de wereld van kleine bedrijven redden. Anders riskeren we een ongekende dood die veel productieve gebieden en vele historische centra van kleine en grote steden zal verlaten. Om dit allemaal te voorkomen, is het noodzakelijk om onmiddellijk in te grijpen. Tijd is geen onafhankelijke variabele. Veel ambachtslieden en kleine winkeliers zijn uitgeput en kunnen nog herstellen als we ze zekerheden geven. Dat wil zeggen, veel minder belastingen betalen en over voldoende financiële middelen beschikken om deze situatie van ernstige moeilijkheden aan te pakken ".
Voor de CGIA is het te imiteren model het Duitse. In Duitsland bereikten de anti-Covid-19-maatregelen ter ondersteuning van kleine en middelgrote ondernemingen zelfs 50 miljard euro. Zo ontvingen microbedrijven met maximaal 10 werknemers binnen enkele dagen tot € 15 aan directe overboekingen.
Natuurlijk heeft Duitsland een staatsschuld die de helft van ons is, maar als we de mensen van de BTW-nummers niet helpen, lopen de laatsten het risico te springen en daarmee een groot deel van de bezetting. We herinneren eraan dat in bedrijven met minder dan 20 werknemers ongeveer 60 procent van de Italianen werkt zonder ambtenaren en financiële diensten.
Het is beter dan dat de centrale staat schulden gaat maken en zeker een forse stijging van de overheidsschuld zal lijden, ook al zal deze, als gevolg van de maatregelen die de ECB heeft genomen en die de komende maanden door de EU zullen worden ingevoerd, nog steeds oplosbaar blijven.
We benadrukken dat iets minder dan 70 procent van onze staatsschuld toebehoort aan Italiaanse banken / verzekeringsmaatschappijen, gezinnen en bedrijven. Bovendien kunnen gezinnen, tussen financiële besparingen en onroerend goed, rekenen op bijna 10 biljoen euro aan middelen. Een cijfer dat ongeveer 4 keer hoger is dan de absolute waarde van onze staatsschuld.
De behoefte is echter om snel te zijn. Onderneem zo snel mogelijk actie, want er zijn veel kleine bedrijven die melden, met name degenen die de lockdown niet hebben opgelopen, dat ze hun vergoedingen niet van klanten kunnen innen vanwege de langere betalingstermijnen. Een slechte gewoonte die altijd de commerciële relatie tussen ons openbaar bestuur en het bedrijfsleven heeft gekenmerkt, vindt nu ook ingang bij transacties tussen particuliere bedrijven.