(door Francesco Matera) De puinhoop van de ontmoeting tussen de ministers van Buitenlandse Zaken van Libië en Israël in Rome, wat hevige botsingen in Tripoli veroorzaakte en de schorsing en aanklacht van de Libische minister afdwong Najla Mangoushlijkt het geen kwestie te zijn die onopgemerkt is gebleven door de regering van Tripoli. Het is in feite geen toeval dat de regering geleid wordt door Abdulhamid Dabaiba heeft de kandidatuur afgewezen van een hoge Italiaanse diplomaat, voorgesteld door Brussel als EU-vertegenwoordiger in Libië.
De Italiaanse diplomaat Nicolaas Orlando, na het winnen van een EU-wedstrijd, waarbij hij allereerst de kandidaten kwalificeerde, kreeg hij helaas niet de goedkeuring van de regering van Abdulhamid Dabaiba. De goedkeuring van het gastland is een noodzakelijke voorwaarde om een buitenlandse vertegenwoordiger te kunnen installeren.
Ander Het vreemde toeval is dat de tweede in de lijst een hoge Franse diplomaat is die hoogstwaarschijnlijk de goedkeuring van Tripoli zal krijgen. Ook in dit geval slaagt Frankrijk erin iets van Italië te stelen. Twijfel, of beter gezegd, kwade trouw, sluipt in elke redenering die kan worden gedaan over de klinkende mislukking. Omdat het onmogelijk is te begrijpen hoe een dergelijke belediging plausibel zou kunnen zijn nadat Italië in alle opeenvolgende regeringen de regering van Tripoli altijd heeft gesteund zonder ooit toe te geven aan de vleierij van de meester van Cyrenaica, generaal Khalifa Haftar.
Je zou dus denken dat achter de klinkende afwijzing wellicht het stille handje van Frankrijk schuilgaat, dat ook in dit geval onder de tafel samenwerkte om de belangrijke internationale opdracht aan de Italiaanse neven te ontglippen, waardoor het spreekwoord ‘slangenverwanten’ steeds meer werd bevestigd. Frankrijk kan het Italiaanse activisme van de Meloni-regering in het Middellandse Zeegebied en in Afrika niet verdragen met het voorstel van het Mattei-plan. Om nog maar te zwijgen van de recente ontmoetingen van Rome met Afrikaanse landen waar Frankrijk en Duitsland niet waren uitgenodigd.
Ambassadeur Orlando was niet toevallig de eerste kandidaat: hij was in Riyadh, Afghanistan en Tel Aviv, vervolgens ambassadeur in Kosovo en vervolgens door de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Luigi Di Maio aangewezen als speciaal gezant van Italië in Tripoli. Nadat hij de EU-wedstrijd had gewonnen, werd hij gekozen door de Hoge Vertegenwoordiger van de Unie, Josep Borrell, als de meest gekwalificeerde persoon om de delicate taak in Libië uit te voeren. Het mandaat van de Spaanse diplomaat liep vorige week af José Sabadall en vandaag de dag is er nog steeds geen EU-ambassadeur in Libië, die wacht op de voordracht van de tweede op de lijst.
Abonneer je op onze nieuwsbrief!