Giuseppe Gagliano schreef op de website van de #IASSP Higher Education School een interessant artikel over de situatie in Algerije en de gevolgen daarvan voor de Italiaanse belangen.
Zoals bekend, schrijft Gagliano, gingen de Algerijnse leden van de Hirak – of beweging – op 14 juli de straat op om te demonstreren tegen het huidige regime en om diepgaande veranderingen op politiek niveau te vragen. Na het verstrijken van het politieke mandaat van interim-president Abdelkader #Bensalah, die opvolgde dankzij het aftreden van Abdelaziz #Bouteflika, werd de constitutionele raad, vanwege een gebrek aan kandidaten, gedwongen zijn benoeming voor onbepaalde tijd te verlengen.
Het tweede nieuws dat uit deze chaotische situatie naar voren kwam, is zeker de verkiezing van de nieuwe president van de Nationale Vergadering, namelijk Slimane #Chenine, een lid van de islamitische parlementaire groep #Ennahda-Adala-Bina, een benoeming die waarschijnlijk gewenst is door generaal #Gaïd # Salah, hoofd van de legers.
Het valt moeilijk te ontkennen dat juist het hoofd van de strijdkrachten het sterke element vormt van de continuïteit met het oude machtssysteem. De huidige situatie in Algerije kan in feite ook worden gelezen als een meedogenloze machtsstrijd binnen de verschillende apparaten die begon met de voorlopige alliantie tussen Saïd Bouteflika, de broer van de voormalige president, en generaal Ahmed Gaïd Salah, een alliantie die het mogelijk had gemaakt dat laatstgenoemde om generaal Toufik te liquideren, die 25 jaar lang hoofd van de veiligheidsdiensten was geweest, die uit wraak voor deze politieke actie had besloten een bondgenootschap te sluiten met Saïd Bouteflika, zoals bevestigd door voormalig generaal Khaled Nezzar, voormalig minister van Defensie, die beweert dat Saïd Bouteflika zelf stelde hem voor om generaal Gaïd Salah te liquideren.
Deze complotten leverden echter niet alleen niet het gewenste resultaat op, maar versterkten ook generaal Gaïd Salah, die momenteel achter de schermen de teugels van zowel de politieke als de militaire macht in Algerije in handen heeft. Het is zeker geen toeval dat de Algerijnse beweging zeer krachtige protesten tegen hem heeft geuit en zijn verwijdering uit alle posities heeft geëist.
Om de huidige situatie in Algerije volledig te begrijpen, is het noodzakelijk om de dynamiek en de rol van zowel de strijdkrachten als de veiligheidsdiensten te begrijpen.
Volgens CIA-bronnen blijven de Algerijnse strijdkrachten het best opgeleide leger van heel Afrika, een leger dat rechtstreeks rapporteert aan de president, waarin hij tevens de functie van minister van Nationale Veiligheid bekleedt. En aan de andere kant weegt de last van het in stand houden van de strijdkrachten ongeveer 5% op het nationale bbp. De verdeling van de economische middelen, hoe groot ook, is het resultaat van de noodzaak om bijzondere aandacht te besteden aan zowel de dreigingen die uit het zuiden komen – uit Mali en Niger – als uit het oosten, namelijk Libië. Het lijdt geen twijfel dat de modernisering van het leger een grote strategische uitdaging vormt voor een regionale leider als Algerije. Naast de wens om op dit gebied aan het hoofd van het continent te blijven, wordt Algerije geconfronteerd met belangrijke veiligheidsuitdagingen, zoals het bewaken van zijn grenzen en het bestrijden van terrorisme.
Deze nieuwe geopolitieke uitdagingen, in combinatie met de professionalisering van het leger, vereisen dat het leger moderniseert. Volgens het Global Power Power Report “werkt het grote en machtige Algerijnse leger voortdurend aan het voldoen aan de moderniserings- en managementbehoeften.”
Volgens het Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI), de PNA, het Algerijnse leger, is de zevende grootste wapenimporteur ter wereld. Het koopt massaal zijn apparatuur van zijn belangrijkste partner – #Rusland.
Naast de aanschaf van oorlogsschepen en tankers bestelde de PNA 12 SU-34 “Fullback” tactische bommenwerpers uit Moskou voor 27 miljoen dollar per stuk.
Algerije wil deze modernisering echter realiseren om een echte strategische autonomie ten opzichte van zijn leveranciers te bereiken.
De inzet is hoog voor Algerije omdat, naast de verovering van zijn strategische autonomie, ook de toekomst van zijn economisch evenwicht op het spel staat: het land is momenteel sterk onafhankelijk van de oliesector en probeert daarom zijn bronnen van energie te diversifiëren. inkomen. Aan de andere kant vertegenwoordigt olie bijna 30% van de welvaart, 98% van de export en 70% van de belastinginkomsten. De daling van de prijs van ruwe olie sinds 2014 zorgt er daarom voor dat Algerije zijn investeringsinspanningen in de militaire sector voortzet.
In dit opzicht behoort Algerije met een jaarlijkse winning van 130 miljard kubieke meter tot de top tien van landen ter wereld wat betreft de productie van aardgas. Een strategische hulpbron die voornamelijk de noordelijke route volgt: vanaf de kusten die tussen Marokko en Tunesië slingeren, vertrekken drie gaspijpleidingen – één richting Sicilië en twee richting Spanje – waardoor Algiers is de derde Europese leverancier van aardgas.
Algerije en Italië
Wat ons land betreft, de belangrijkste infrastructuur is de gaspijpleiding Transmed-Enrico Mattei, dat na een doorvoer in Tunesië onder de Middellandse Zee doorgaat om in Mazara del Vallo aan te komen en in staat is om meer dan 30 miljard kubieke meter per jaar te vervoeren.
In deze geopolitiek onstabiele context kon de ‘defenestratie’ van Abdelmoumene Ould Kaddour, nummer één van Sonatrach – de staatsenergiegigant – niet voorkomen dat #Eni een memorandum te ondertekenen om de betrekkingen met Sonatrach te consolideren.
Wat betreft de betrekkingen tussen Algerije en de Italiaanse militaire industrieZoals bekend heeft het Ministerie van Defensie op 25 maart jl. een overeenkomst gesloten die voorziet in de oprichting van een gezamenlijke onderneming met deelname van 49% van de Italiaanse #Leonardo voor de assemblage van helikopters in de regio Setif, met de bijbehorende trainingsdiensten, en ook op export gericht. We hebben het over drie soorten vliegtuigen, bedoeld voor verschillende defensiesectoren.
Het Italiaans-Algerijnse partnerschap, ondertekend in augustus 2016, krijgt concrete vorm. Daarentegen heeft de minister van Defensie in februari van dit jaar Elisabetta #Trenta ze was in Algiers ontvangen door het hoofd van de strijdkrachten, generaal Gaïd Salah.
Bovendien is Algerije volgens Sipri (Stockholm International Peace Research Institute) de tweede belangrijkste afnemer van Italiaanse wapensystemen in de vijfjarige periode 2014-2018 (9,1%).
Terugkomend op de puur militaire dimensie valt moeilijk te ontkennen dat een van de pijlers van de Algerijnse nationale veiligheid de militaire inlichtingendienst is, die draait om de DRS (Inlichtingen- en Veiligheidsdienst) en de DCE (Algerijnse Contraspionagedirectoraat), die met zijn brigades en divisies zijn betrokken bij het tegengaan van de anti-jihadistische strijd. De twee veiligheidsdiensten bevinden zich uiteraard in de top van de strijdkrachten en staan in nauw contact met de president. Van bijzonder belang is het geïntegreerde militaire commando – geërfd van Frankrijk – gelegen tussen Mali, Algerije, Mauritanië en Niger, gevestigd in Tamanrasset.
Wat de territoriale luchtverdediging betreft, beschikt het land over drie regimenten die zijn uitgerust met Russische verdedigingssystemen en vier groepen die zich met een groot bereik en precisie bezighouden met het beheer van door Rusland gemaakte S-400-raketten. In het kader van de openbare orde beschikt Algerije over een nationale gendarmerie die uit ongeveer 152 duizend man bestaat. In wezen is het een paramilitaire structuur die bestaat uit mannen die, dankzij hun opleiding, deze kunnen omvormen tot een echte militaire structuur. Naast de Gendarmerie zijn er 200 eenheden die opereren binnen de Nationale Veiligheid, een soort stadspolitie die buitenlanders, bezoekers en vooral de bevolking in de buitenwijken van Algiers controleert.