Van februari 2020, de pre-Covid-maand, tot afgelopen augustus, het laatst beschikbare onderzoek, daalde het totaal aantal zzp'ers met 302 eenheden (-5,8 procent). In dezelfde periode daalde het aantal medewerkers echter met 89 duizend (-0,5 procent). Daalde de eerste in absolute zin onder de drempel van 5 miljoen (precies 4.936.000), dan bereikte de laatste 17.847.000.
Kortom, in anderhalf jaar tijd heeft Covid de Italiaanse arbeidswereld onder druk gezet, ook al hebben de zogenaamde mensen van btw-nummers de gevolgen betaald. Hij werd aan de kaak gesteld door het CGIA Studies Office.
• De oorzaken van dit overlijden
Op de traditionele problemen die micro-ondernemingen altijd hebben geplaagd (belastingen, bureaucratie, gebrek aan krediet, enz.), de bij decreet opgelegde sluitingen, de beperkingen van de mobiliteit, de ineenstorting van de gezinsconsumptie en de hausse in e-commerce die in deze laatste anderhalf jaar hebben geleid tot een verslechtering van de situatie van veel zelfstandigen die gedwongen zijn hun bedrijf definitief te sluiten. Deze micro-realiteiten, zo herinneren we ons, leven bijna uitsluitend op interne vraag, gekoppeld aan het gebied waarin ze actief zijn. Alleen al in 2020 daalde de gezinsconsumptie in Italië met ongeveer 130 miljard euro, geld dat grotendeels de inkomsten voedde van de zeer kleine bedrijven die na deze krimp de eindjes niet meer aan elkaar konden knopen.
• Zonder winkels zijn steden niet meer hetzelfde
Wandelend langs de historische centra en in de wijken van zowel grote steden als kleine buitenwijken, neemt het aantal ambachtelijke winkels en kleine commerciële winkels met de rolluiken constant naar beneden en de lichten binnen volledig uit sterk toe. Minder zichtbaar voor het blote oog, maar even verontrustend, zijn de sluitingen die ook freelancers, advocaten, accountants en consultants hebben getroffen die hun activiteiten uitvoerden in kantoren / studio's die zich in een condominium bevinden. Kortom, steden veranderen van gezicht: met minder winkels en kantoren zijn ze minder bezocht, onveiliger en met toenemende degradatie.
• Meteen een crisistafel zelfstandig ondernemerschap
Al maanden vraagt de CGIA zowel premier Draghi als de gouverneurs om een permanente crisistafel op nationaal en lokaal niveau te openen. Sterker nog, als nooit tevoren is het nodig om een antwoord te geven op een wereld, de autonome, die zich in een bijzonder delicate situatie bevindt. Let wel, er zijn geen wonderbaarlijke maatregelen. En we mogen niet vergeten dat in dit afgelopen anderhalf jaar, naast de versnaperingen (hoewel volstrekt onvoldoende), de opeenvolgende bestuurders onder meer de ISCRO hebben goedgekeurd, het gebruik van de universele toelage voor kinderen ten laste hebben uitgebreid, ook voor het zelfstandigen- en noodinkomen is ingevoerd voor degenen die nog in bedrijf zijn. Allemaal belangrijke maatregelen, maar niet voldoende om de moeilijkheden die in deze maanden van pandemie zijn ontstaan, het hoofd te bieden.
• Meer zaken op scholen
Het is ook noodzakelijk om het ministerie van Onderwijs erbij te betrekken, zodat het zo snel mogelijk een belangrijke informatie-/trainingsactie voor middelbare scholieren activeert die hen bewust maakt van één punt in het bijzonder; als de school voorbij is, kan men zich ook als zelfstandige vestigen op de arbeidsmarkt. Dit laatste perspectief is weinig bekend bij jongeren. Ook is het wenselijk, daar waar deze ervaringen niet bestaan, confrontatiemomenten te openen tussen de sociale partners (werkgeversverenigingen en vakbonden), lokale instellingen (Gemeenten, Provincies, CCIAA, etc.) en de schoolwereld met als doel om de vraag zo dicht mogelijk bij de jobaanbieding te brengen. Een probleem, dat van de werkgelegenheidsmismatch, die paradoxaal genoeg ook die gebieden van het land treft met een zeer hoge jeugdwerkloosheid.
• Statistieken van zelfstandigen
De crisis in de wereld van het zelfstandig ondernemerschap begint al lang geleden. In de afgelopen 17 jaar werd het maximale aantal openingen bereikt in maart 2004, toen het totale aantal zelfstandigen in Italië 6.303.000 eenheden bereikte. Vervolgens was er een aanhoudende "bloeding" die in december 2020 deze categorie werkgelegenheid onder de drempel van 5 miljoen bracht. In januari van dit jaar werd echter het laagste quotum sinds deze tijdreeks bereikt: 4.925.000. Eindelijk, vanaf februari, hervatte de klim die tot april duurde. Vervolgens had de curve een sinusoïdale trend en stopte in augustus op een hoogte van 4.936.000.
• Personeelsnummers
Als we, zoals we hierboven al zeiden, in deze 18 maanden van de pandemie "slechts" 89 duizend werknemers hebben verloren, moet toch worden opgemerkt dat de houders van een vast contract in absolute termen een grotere vermindering hebben ondervonden dan die opgetekend door tijdelijke arbeiders. . Tussen februari 2020 en augustus 2021 noteerde de eerste zelfs een daling van 57 eenheden (-0,4 procent), terwijl de laatste daarentegen een daling kende van 32 (-1,1 procent).
