(door Rosangela Cesareo - Head of Institutional Relations Aidr) We zijn in oorlog en het is een wereldoorlog, het is een pandemie. Het is pijn, het is angst, het is angst, het is het leven dat van de ene op de andere dag verandert, zonder waarschuwing. Het dagelijks leven, projecten, verplichtingen, maar vooral vrijheid hebben hun betekenis veranderd. Normaliteit lijkt een utopie te zijn, dezelfde die ons tot een paar weken geleden bijna verveelde, nu missen we het, we missen het enorm.
Het nieuws over covid19 volgt elkaar zonder onderbreking: infecties, ziekenhuisopnames, intensive care, sterfgevallen, ambulances.
Lombardije is de meest getroffen regio en treurt genadeloos om zijn burgers die dit land met rust laten, omdat elk contact verboden is. De doktoren en alle sanitairmedewerkers zitten in de loopgraven en vechten tegen een onzichtbare en gewetenloze vijand, een enorme vijand, de verschrikkelijkste.
Nu de aarde onder onze voeten trilt, nu we wanhopig proberen te begrijpen wat er gebeurt, is er als nooit tevoren behoefte aan een duidelijke, echte communicatie die alle Italianen aanspreekt.
In het licht van een enorme catastrofe als deze, ook de communicatiesector, laten we eerlijk zijn, was hij onvoorbereid.
Er zijn te veel vervormde berichten gelanceerd, halve waarheden, weglatingen, onjuiste modaliteiten in hoe, waar en wanneer. Op een gegeven moment voelden zelfs degenen die nieuws live voelden zich verloren en konden ze de waarheid niet zien.
Dit is niet het moment om controverse over het goede doel te maken, maar om te verbeteren, maar vooral om elk op zijn eigen kleine manier zijn eigen bijdrage te geven. Dus wie met de mensen spreekt, met de mensen, met de natie moet duidelijk, echt, concreet zijn en vooral antwoorden geven. De angst voor alarmisme kan en mag niet oppervlakkig zijn, zoals helaas is gebeurd.
En des te meer leert deze slechte ervaring ons dat het beter is om te alarmeren en te voorkomen in plaats van te proberen een vijand onder ogen te zien die ons op de knieën heeft kunnen krijgen.
Geen oppervlakkigheid meer in het communiceren door degenen die het met hun beroep doen en door degenen die ons besturen. De mensen moeten vooral bij rampen worden geleid, de mensen mogen zich nooit verloren voelen.