(door Massimiliano D'EliaNaties gedijen onder normale omstandigheden in de overtuiging dat hun instellingen in staat zijn rampen te beheersen, hun impact te stoppen en de stabiliteit te herstellen.
Wanneer de pandemie als gevolg van Covid-19 eindigt, zullen de instellingen van veel landen in crisis raken omdat ze beseffen dat ze hun missie niet hebben gehaald.
De realiteit is dat de wereld na coronavirus nooit meer hetzelfde zal zijn. Coronavirus heeft zonder onderscheid alle staten van de wereld zonder enig onderscheid getroffen.
De verspreiding van Covid-19 is zo exponentieel, de gevallen verdubbelen elke vijf dagen, dat medische voorzieningen onvoldoende zijn gebleken, evenals intensive care-afdelingen (zelfs in westerse landen met uitstekende gezondheidssystemen). De methodologie die gebruikt werd om de tests uit te voeren, bleek (in alle gevallen) niet toereikend om de mate van verspreiding van de infectie nauwkeurig vast te stellen. Helaas is een vaccin pas klaar in 12-18 maanden.
Aan de horizon wordt al een andere noodsituatie opgemerkt, de economische waarvan de effecten gelijk zouden kunnen zijn aan een tsunami. Om deze reden is het nu nodig om aan de post-virusperiode te werken. Wereldwijde en Europese leiders in het bijzonder zijn echter de crisis het hoofd bieden, nog steeds in een puur nationale context. Doordat de effecten transversaal zijn, kennen ze geen grenzen en kunnen ze generaties lang politieke en economische "wanorde" veroorzaken. Het is vanaf nu noodzakelijk om een nauwkeurige visie te hebben op een wereldwijd en structureel programma.
De mondiale weerbaarheid tegen infectieziekten moet worden ondersteund. De triomfen van de medische wetenschap zoals het poliovaccin, de overwinning op de pokken en de medische diagnose door kunstmatige intelligentie brachten ons in een gevaarlijke zelfgenoegzaamheid, het leek alsof we onoverwinnelijk waren geworden.
Covid-19 maakte ons wakker uit onze slaap en deed ons beseffen dat we nieuwe technieken en technologieën moeten ontwikkelen voor de beheersing en preventie van ernstige infecties en de "snelle" productie van vaccins.
Steden, regio's en staten zullen voortdurend de confrontatie met elkaar moeten aangaan om hun burgers ook tegen ernstige besmettingen te kunnen beschermen. In deze gevallen moet de politiek haar kleuren loslaten. Alles bij elkaar om de inspanningen en middelen te concentreren in de pre-noodfase om te zorgen voor training, logistiek en planning voor de in te zetten strijdkrachten, reeds geïdentificeerde strijdkrachten en niet van tijd tot tijd gekozen.
In een volledige noodsituatie is het noodzakelijk om te denken aan een nationale crisisstructuur met buitengewone bevoegdheden (vrij van de invloed van de politiek) waar de uniciteit van het bevel werkelijk wordt uitgeoefend. De crisisorganisatie moet van ver beginnen en moet nauw samenwerken met een wetenschappelijke gemeenschap op hoog niveau, die voorbereid is op het beheersen van catastrofes met aanstaande kenmerken. Te veel waren de professoren die om de beurt op tv kwamen en hun stellingen uitlegden op basis van kennis, precies kennis. Covid-19 is onbekend.
De economie. Hoewel wereldleiders veel hebben geleerd van de fouten die zijn gemaakt tijdens de economische crisis van 2008, lijkt het erop dat ze niet voorbereid zijn op de huidige economische crisis, die complexer en unieker is op academisch gebied. De wereldhandel was nooit gestopt. De samentrekking als gevolg van de wereldwijde verspreiding van het coronavirus, de noodzakelijke volksgezondheidsmaatregelen zoals sociale afstand nemen en de sluiting van scholen en bedrijven hebben geleid tot een crisis die nog nooit eerder in de menselijke geschiedenis bekend was. De effecten konden alleen overeenkomen met die in Europa na de Tweede Wereldoorlog. Om deze reden moeten de staatshoofden en regeringsleiders convergeren naar een Wereldwijd reddingsplan voor een geloofwaardige en duurzame economische wederopbouw, als dat niet lukt, zou het toch al kwetsbare wereldevenwicht ernstig in gevaar zijn.