(door Pasquale Preziosa - voorzitter van het veiligheidsobservatorium - EURISPES) Kosten van oorlogsproject naar schatting 241 mensen die zijn omgekomen als gevolg van de oorlog in Afghanistan. Onder hen meer dan 2.400 leden van de Amerikaanse strijdkrachten en minstens 71 burgers, evenals 78.000 Afghaanse soldaten en politieagenten en 84 strijders van opstandige groepen.
Volgens deUNICEF, 3 miljoen en 700 duizend zijn het aantal kinderen in Afghanistan dat niet naar school gaat, waarvan 60% meisjes.
Cijfers die natuurlijk de sterfgevallen als gevolg van ziekte, ondervoeding, het blokkeren van toegang tot water en infrastructuur en alle andere indirecte gevolgen van de oorlog zelf buiten beschouwing laten.
En nu de troepen van de internationale coalitie zich na twintig jaar uit Afghanistan hebben teruggetrokken, herwinnen de Taliban de controle over verschillende gebieden, komen de verworven burgerrechten in gevaar en is het land een kruitvat. Het is het verhaal van een mislukking die ook grotendeels door Europa is ondertekend.
Wat is er met dat belangrijke Europese defensieproject gebeurd? Waarom is het essentieel om een Europees defensie-instrument op te zetten? Welke vorm kan het aannemen?
In dit verband, zoals vermeld in een interview met De krant, nu of nooit hebben we een Europese defensiepijler nodig.
Waarom hebben we een Europese defensiepijler nodig?
De president van de Republiek Sergio Mattarella hij kwam verschillende keren tussenbeide en verklaarde de sterke noodzaak om Europa te beschermen met een eigen defensieve pijler, ook met het oog op het versterken van de trans-Atlantische betrekkingen.
Amerikaanse keuzes in de naoorlogse periode werden sterk beïnvloed door de Monroe-doctrine (Amerikaans isolationisme). De daaruit voortvloeiende onbalans in de internationale orde was de fundamentele oorzaak van de Tweede Wereldoorlog.
De moeilijkheden van de Verenigde Staten om de internationale orde te waarborgen zijn onhoudbaar geworden voor één enkel land, zelfs als dat land de eerste wereldmacht is.
Deze onevenwichtigheid zou kunnen worden gecompenseerd door de verantwoordelijkheid op zich te nemen door Europa, dat een van de eerste handelsmachten ter wereld is geworden, maar nog geen volledige speler in de internationale arena. Als dit gebeurt, kan een multipolaire orde zich gemakkelijker vreedzaam ontwikkelen op wereldniveau.
Welke strategische scenario's zijn denkbaar?
Als wat wordt verondersteld niet werkelijkheid wordt, namelijk de weigering van Europa om verantwoordelijkheden op zich te nemen die overeenstemmen met zijn potentieel en een nieuw Amerikaans isolationisme, zouden dit de ernstigste crisisfactoren in de internationale orde kunnen zijn. Als Europa daarentegen zijn verantwoordelijkheid zou nemen, zouden de VS de mogelijkheid hebben om de constructieve rol (Roosevelt) die na de Tweede Wereldoorlog werd gespeeld en helaas verloren was na de ineenstorting van de Berlijnse Muur een paar jaar, weer op te pakken.
Hoe past de NAVO in deze scenario's?
In het eerste veronderstelde scenario zou het NAVO-bondgenootschap, architect van de Europese veiligheid in de afgelopen zeventig jaar, in een ernstige crisis belanden met zeer ernstige gevolgen voor de mogelijkheid om conflicten in Europa te vermijden. In het tweede scenario kan de NAVO worden versterkt op basis van een gelijkwaardig partnerschap tussen de Verenigde Staten en Europa. Solidariteit tussen de VS en Europa op basis van een gelijkwaardig partnerschap zal de vreedzame invoeging van nieuwe machten in het wereldbestuur kunnen vergemakkelijken door hegemonische aspiraties achterhaald te maken. Dit onderstreept dat de keuzes die vandaag mogelijk en noodzakelijk zijn niet alleen de toekomst van de Europese defensie kunnen bepalen, maar ook het evenwicht tussen de oorlogsrisico's en de mogelijkheden voor vrede op wereldniveau.
Welke vorm kan de Europese defensie aannemen?
Het is noodzakelijk om implementatiemodellen te bestuderen die in het verleden al positieve resultaten hebben opgeleverd. De Amerikaanse ervaring leert dat defensie op verschillende manieren kan worden georganiseerd. Het in de VS geïmplementeerde model zag de geboorte van een tweeledig model van de strijdkrachten: de centrale autoriteiten waren eigenaar van de noodhulptroepen, terwijl de lidstaten verantwoordelijk waren voor het organiseren van de territoriale strijdkrachten.
De huidige omstandigheden in Europa zijn vergelijkbaar met die van de VS in de begindagen. De oprichting, door middel van de reorganisatie van de Europese strijdkrachten van de NAVO, van een kleine Europese defensiepijler binnen de NAVO (zonder de noodzaak van nieuwe strijdkrachten), zou de eerste stap zijn in de opbouw van een Europese defensie, samen met de uitbreiding van commandostructuren en controle in Brussel. De constructieve geest moet de geest zijn die door Monnet werd voorgesteld voor nauwere samenwerking, waardoor eerst de EGKS en vervolgens de Europese Unie konden worden opgericht.
Nu of nooit!
Abonneer je op de PRP Channel-nieuwsbrief!