(door Massimiliano D'ELia) De verlaging van de parlementariërs, het werkpaard van de pentastellati is niet langer een droom, de Italianen hebben het bereikt met 70 procent van JA. Ze snijden een deel van de kaste, wat een groot succes, de mensen die de "gehate", de politici, naar huis sturen. Dat is tenminste hoe de politici de Grillini beschreven voordat ze zelf de tonijn werden in dat beroemde blik dat ze wilden openen.
Laten we eens kijken naar de concrete effecten van deze hervorming die door de bevolking wordt geprezen.
De Kamer ging van 630 naar 400 en de Senaat van 315 naar 200. Zelfs voor degenen die in het buitenland verkozen waren, was er een duidelijke omlijning, slechts 8 afgevaardigden en 4 senatoren blijven verkiesbaar. De senatoren voor het leven zijn niet aangeraakt. Jammer dat dit scharen pas geldig zal zijn vanaf de volgende zittingsperiode. Een niet onbelangrijk aspect, als iemand hoopte een aantal van de huidige parlementariërs naar huis te sturen, had hij verkeerd gestemd.
Wanneer de wet wordt uitgevaardigd door het staatshoofd, zullen ook de kiesdistricten opnieuw worden ontworpen. Maar wat verandert er werkelijk in het voordeel van de Italianen? Met de besparing van geld wordt het mogelijk om wegen en snelwegen, scholen of iets anders aan te leggen? Zal het wetgevingsproces sneller verlopen? Helaas verandert hier niets aan.
De netto besparing per jaar is iets meer dan 70 miljoen euro voor maandelijkse betalingen die niet meer worden betaald. Italianen kunnen zo iets meer dan een euro in hun portemonnee steken. YES zal de hoge werkingskosten van de Senaat en de Kamer blijven betalen. Het zou logischer zijn geweest om een hele afdeling van het Parlement af te schaffen om echte economische besparingen te hebben en het proces van wetten met een eenkamerige oplossing sneller te laten verlopen.
Met 630 afgevaardigden was er één vertegenwoordiger per 96 inwoners, nu is dat er één voor 150. Met 315 senatoren was de verhouding 1 per 188 inwoners, met de verlaging tot 200 senatoren zal dat er 1 zijn op elke 302.
In wezen verandert er niets, het was een politiek referendum, een soort coupon voor degenen die de JA steunden, een voorwendsel voor de huidige regering om de voortzetting van de wetgevende macht tot het einde van het mandaat te rechtvaardigen. Ze lieten de Italianen geloven dat er een baanbrekende verandering zou komen, die het echte leven van de burgers zou veranderen door overheidsgeld te besparen. Met 70 miljoen euro per jaar? Er zijn honderden miljarden euro's nodig om het economisch beleid van een land te veranderen.
Het zou nu wenselijk zijn dat die bespaarde 70 miljoen euro gebruikt zou worden om iets concreets, "zichtbaars" te bouwen ten gunste van de Italianen en ze niet te verspillen, maar om te leiden naar de stromen van de staatsbegroting.