In Libië heerst blijkbaar rust, iedereen wacht op de eerste stap met de "waarschijnlijke" eindejaarsverkiezingen in het verschiet. Het formaat van de presidents- of parlementsverkiezingen is nog niet beslist? Dan is er nog het probleem van de huurlingen die in het veld aanwezig zijn en niet van plan zijn te vertrekken, integendeel, ze gaan door met hun activiteiten als mentoren van de verschillende milities die het land beheersen. Er zijn ongeveer twintigduizend paramilitairen die door de straten razen en spieren en bewapening tonen van speciale troepen. Laten we praten over Russen, Tsjadiërs, Syriërs, Turkmenen en Soedanezen die niet van plan zijn hun tenten op te slaan omdat in feite, als ze aan de ene kant rijk worden aan de andere kant, niemand hen voorlopig, zonder woorden, heeft gedwongen om naar huis terug te keren. Hun minimumloon van tweeduizend dollar is een schat in vergelijking met het 'ellendige' leven in hun thuisland. La Stampa stelde de identiteit van deze gewapende groepen vast.
De grootste groep is die van Syriërs. In 2019 waren dat er vierduizend, nu volgens het Syrian Observatory for Human Rights zijn dat er 13 duizend, misschien meer. De meerderheid vecht onder de vlag van Tripoli, maar er zijn ook onder de gelederen van Haftar tweeduizend, gerekruteerd door de Russen. Turkije heeft hen opgenomen in de wanhopige barricades in het laatste rebellenbastion van Iblid in het westen van Syrië. Korte training van drie maanden in Afrin en daarna meteen in Libië. Voor tweeduizend dollar salaris en een hypothetische concessie van de Turkse nationaliteit, hielden ze Haftar tegen en brachten hem terug naar Cyrenaica. Er waren mannen uit de jihadistische formaties, overlevenden van het Vrije Leger, maar ook Turkmenen van de Sultán Murad-divisie. Het vooruitzicht om te vertrekken maakte hen woedend. Ze weigerden het bevel te ontbinden dat hun leiders samenbrengt. De grootmoefti van Tripoli steunde hen en noemde de ondankbare minister van Buitenlandse Zaken een slechte en verachtelijke vrouw. Voor de islamisten en hun moslimbroeders zijn de Syriërs een onmisbare infanterie die op politiek niveau moet worden gewogen.
De Soedanezen. Het andere grootste contingent bestaat uit de Soedanezen, voornamelijk ingelijfd bij de Darfur-milities en betaald door Qatar. Ze vochten tegen het regime van de afgezette al Bashir, de afkondiging van de amnestie zou hen in theorie moeten aanzetten tot terugkeer. Onder hen ook enkele aangeworven door bedrog. Een particulier bedrijf uit Qatar bood beveiligingsbanen aan in de welvarende en rustige Emiraten. In plaats daarvan werden ze opgesloten in gevangenisachtige trainingskampen en stonden ze voor de keuze om te vechten, in Jemen of Libië. Vandaag bewaken ze de woestijn bij Sirte. Ze reageren niet op politieke leiders en verrijken zich met drugs en migranten.
Uiteindelijk hebben we het over wanhopige mensen die dankzij de Libische instabiliteit erin slagen te overleven en in sommige gevallen zelfs rijk worden dankzij de handel in mensen, wapens en drugs.