De slechte bureaucratie die helaas het grootste deel van ons openbaar bestuur in zijn greep heeft, veroorzaakt economische schade voor de Italiaanse belastingbetalers, die wordt geschat op ongeveer 184 miljard euro per jaar. Dit laatste bedrag is meer dan het dubbele van de omvang van de belastingontduiking in Italië. Volgens het Ministerie van Economie en Financiën (MEF) bedragen de verloren jaarlijkse inkomsten zelfs 84,4 miljard euro (zie Tabel 1).
• Een provocatie
Wat door het CGIA Research Office aan de kaak werd gesteld, is een duidelijke provocatie die een belangrijk aspect benadrukt: in de ‘geef-neem’-relatie tussen de staat en de belastingbetalers heeft de economische last van de ‘verstoringen’ die door de PA voor de Italianen zijn veroorzaakt, een duidelijk hoger gewicht. dan de verloren middelen die oneerlijke belastingbetalers besluiten niet aan de schatkist te betalen. Dit gezegd hebbende, als de kwaliteit van de door het publiek aangeboden diensten absoluut moet worden verbeterd, is het nog noodzakelijker om belastingontduiking zonder enige mitsen of maren te bestrijden, waar deze ook op de loer ligt. Fiscale ontrouw is in feite een onaanvaardbare sociaal-economische plaag die onder andere de zwaksten bestraft, omdat het de kwaliteit en kwantiteit van de diensten die door het publieke systeem worden aangeboden vermindert. Niet alleen. De stelling dat het niet betalen van belastingen ‘gerechtvaardigd’ zou zijn omdat de staat slecht functioneert, is niet eens plausibel. Als iedereen zou betalen wat gevraagd werd, zou de PA over meer middelen beschikken, zou zij waarschijnlijk beter kunnen functioneren en zouden ook de voorwaarden geschapen worden om de belastingdruk structureel te verlagen.
• Belastingontduiking is een probleem, maar de inefficiëntie van de PA is het probleem van het land
Abstract:
de hierboven genoemde is een vergelijking die geen wetenschappelijke waarde heeft. We zullen later zien dat de economische gevolgen van de inefficiëntie van de PA die op bedrijven wegen, uit verschillende bronnen komen, dat de gegevens niet homogeen zijn, dat de toepassingsgebieden elkaar soms overlappen en om deze redenen niet kunnen worden toegevoegd.
Stelling:
het heeft echter zijn eigen conceptuele nauwkeurigheid. In het licht van de genoemde cijfers brengt dit ons ertoe te zeggen dat een PA die slecht en slecht functioneert economische schade aan de belastingbetalers toebrengt die veel groter is, zelfs meer dan het dubbele, dan wat de staat lijdt onder degenen die hun plicht jegens de Belastingdienst.
conclusie:
belastingontduiking is een groot probleem dat we absoluut moeten uitroeien, maar het echte probleem voor ons landensysteem is het ontwikkelen van een precieze, effectieve en efficiënte publieke machine.
• Verkeerd om te generaliseren
Het is duidelijk dat het altijd verkeerd is om te generaliseren, zelfs onze PA kan rekenen op uitmuntende punten op centraal en lokaal niveau die – in de sectoren gezondheidszorg, onderzoek, telecommunicatie, enz. – hebben geen gelijke in de rest van Europa. De verspilling, verkwisting en inefficiëntie in onze publieke bureaucratie zijn echter een bittere realiteit die helaas de modernisering van het land heeft belemmerd en nog steeds in de weg staat.
• De kritieke kwesties van onze PA
Het CGIA Research Office heeft de resultaten van een reeks analyses van de belangrijkste inefficiënties die onze PA kenmerken, overgenomen en op elkaar afgestemd. Samenvattend zijn dit:
- de jaarlijkse kosten die bedrijven maken voor het beheren van de relaties met de PA (bureaucratie) bedragen 57,2 miljard euro (Bron: The European House Ambrosetti);
- de commerciële schulden van de PA jegens haar leveranciers bedragen 49,6 miljard euro (Bron: Eurostat);
- de traagheid van de rechtsgang kost het landensysteem 2 punten van het bbp per jaar, wat overeenkomt met 40 miljard euro (Bron: Minister van Justitie, Carlo Nordio);
- de inefficiënties en verspilling in de gezondheidszorg kunnen worden gekwantificeerd op 24,7 miljard euro per jaar (Bron: GIMBE);
- de verspilling en inefficiëntie in de lokale openbaarvervoersector bedragen 12,5 miljard euro per jaar (Bron: Het Europese Huis Ambrosetti-Ferrovie dello Stato) (zie Tab.2).
Zoals we eerder al hebben benadrukt, kunnen de economische effecten van deze storingen, afkomstig uit verschillende bronnen, niet bij elkaar worden opgeteld, ook omdat de invloedsgebieden van deze analyses elkaar in veel gevallen overlappen. Deze waarschuwingen hebben echter geen invloed op de juistheid van het resultaat van de hierboven weergegeven vergelijking.
• De "onbetrouwbare" schattingen van het MEF over belastingontduiking door zelfstandigen
Wat belastingontduiking betreft, citeren de pers en veel gezaghebbende commentatoren vaak gegevens van het Ministerie van Economie en Financiën (MEF), dat de belastingkloof aan belastinginkomsten in het land schat op 84,4 miljard euro (gemiddelde van de periode 2018-2020). . Als we dieper ingaan op deze analyse, zou het meest ontdoken type belasting de Irpef voor zelfstandigen zijn, voor een bedrag gelijk aan 31,2 miljard euro, wat overeenkomt met de neiging tot een gat in de belasting dat al jaren gestaag de grens nadert. 70 procent. Dit betekent volgens de auteurs van deze uitwerking dat een kleine 70 procent van de Irpef niet door zelfstandigen aan de schatkist zou worden afgedragen. We gaan niet in op de merites van de gebruikte rekenmethodiek, maar beperken ons tot het aantonen van de ‘onbetrouwbaarheid’ van dit resultaat. Volgens de belastingaangiften van zelfstandigen in de vereenvoudigde boekhouding in het Noorden (hoofdzakelijk ambachtslieden en handelaars) gaven zij in het belastingjaar 33 gemiddeld 2021 duizend euro bruto aan.
• 70% heeft geen personeel
Wij wijzen erop dat ruim 70 procent van deze BTW-nummers bestaat uit de enige eigenaar van de onderneming (m.a.w. hij werkt alleen of hooguit samen met een gezinswerker). Goed. Als, zoals de MEF beweert, deze activiteiten bijna 70 procent van de Irpef ontwijken, hoeveel zouden ze dan moeten aangeven als ze zouden voldoen aan de verzoeken van de Schatkist? 130 procent meer, oftewel bijna 76 duizend euro per jaar. Hoe kunnen ze in werkelijkheid zo’n hoge inkomensdrempel ‘bereiken’ als de overgrote meerderheid alleen werkt, daarom zijn ze weinig meer dan een werknemer, en kunnen ze hoogstens 10 tot 12 uur per dag werken, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze tijdens deze periode Per uur moet hij ook omgaan met klanten, met leveranciers, met andere bedrijven, met de accountant, met de bank, met de verzekeringsmaatschappij en kan hij, net als alle gewone stervelingen, gewond raken, ziek worden, enz., enz.?
• Zij zijn niet de nieuwe ‘hongerige mensen’
Het is duidelijk dat niemand kan verbergen dat er zelfs onder zelfstandigen sprake is van belastingontduiking die absoluut moet worden uitgeroeid. Het is echter iets anders om te beweren dat ambachtslieden en handelaars gemiddeld 70 procent van hun inkomen ontduiken. Hoewel op een zeer verfijnde manier berekend, leidt deze veronderstelling, als we het "opschrijven", tot onbetrouwbare conclusies. Niet alleen. Het is net zo ondraaglijk dat veel perskanalen en veel commentatoren deze schattingen gebruiken om zelfstandigen ervan te beschuldigen “lelijk, smerig en slecht” te zijn; dat wil zeggen, de nieuwe "hongerige mensen". Een grotere publieke kennis van BTW-nummers zou veel waarnemers ervan weerhouden conclusies te trekken die niet overeenkomen met de werkelijkheid.
• In het Noorden geven zij 33% meer aan dan hun collega's in het Zuiden
Als we de belastingaangiften per regio van individuele ondernemers bekijken in een vereenvoudigde boekhouding (belastingregime waarbij de overgrote meerderheid van ambachtslieden en kleine handelaars betrokken is), zijn de inkomensverschillen zeer duidelijk. Als er in het Noorden gemiddeld 33 duizend euro per jaar wordt aangegeven, in het Zuiden slechts 22 duizend. Dit betekent dat er in het Noorden 33 procent meer wordt aangegeven. Dit bereik wordt zelfs groter als de belastingaangiften van individuele bedrijven in de gewone boekhouding worden geanalyseerd. Uiteraard zijn deze verschillen zeker toe te schrijven aan de verschillende economische en sociale situaties in deze twee macrogebieden. De impact van belastingontduiking, die in het Zuiden aanzienlijke afmetingen heeft, is echter ook van niet te verwaarlozen betekenis. Met andere woorden: het grootste deel van de belastingontduiking waarbij BTW-nummers betrokken zijn, vindt vooral plaats in het Zuiden, waar de onzekerheid en marginalisering van deze werknemers de sterke economische tegenspoed van deze geografische spreiding weerspiegelt. Bij analyse van de gegevens van de afzonderlijke regio's wat betreft belastingaangiften in vereenvoudigde boekhouding, geven zelfstandigen in Lombardije 35.462 euro aan, in de provincie Trento 34.436 euro, in Veneto 33.318 en in Friuli Venezia Giulia 33.205 euro. Aan de andere kant bedraagt deze op Sicilië 23.946 euro, in Puglia 23.223 euro, in Campanië 22.662 euro, in Basilicata 21.012 euro, in Molise 19.610 euro en in Calabrië 19.551 euro. Het landelijk gemiddelde bedraagt 29.425 euro (zie Tab.3).
