Ilaria: “Die foto's verspreidden zich zonder mijn toestemming, het geroep, de intimidatie, de plagerige opmerkingen op straat. Niets was meer hetzelfde als voorheen: ik was geworden wat ze zeiden dat ik was."
De dertigjarige Ilaria DiRoberto woont in Cori in de provincie Latina en was daar het slachtoffer van cyberpesten e wraak porno maar ook veel meer. Nadat ze van onze redactie had gehoord, benadrukte ze in slechts een paar minuten wat er mis is met ons systeem met betrekking tot gendergeweld, en onderstreepte ze het feit dat er een langzame en vooroordelende bureaucratie bestaat (de vrouw die een klacht indient mag niet het onderwerp zijn van onderzoek) en dat het probleem ook en vooral van sociaal-cultureel niveau is. We hebben gezinswoningen nodig voor gewelddadige mensen en niet voor degenen die onder geweld hebben geleden. We hebben, betoogt Ilaria, aanscherping van de wetten en concrete en effectieve initiatieven nodig om correct onderwijs over gendergelijkheid te geven op scholen, op de werkvloer en in gezinnen zelf, waar we nog steeds in een patriarchale hiërarchie leven en waar vaak onbewust geweld wordt gepleegd tegen vrouwen en de zwaksten. Geweld, zo benadrukt Ilaria, is niet alleen fysiek, maar ook verbaal en op sociale media (Ilaria herinnert zich Margaret Lazarus die het in 1975 al had over ‘verkrachting cultuur” – rape culture-): niet-fysieke en misschien wel gevaarlijkere vormen van geweld omdat ze je langzaam van binnenuit vernietigen.
Ilaria vat de inhoud van haar klacht in één gedachte samen"Het zijn niet de vrouwen die zichzelf moeten beschermen of vermijden, maar het is de man die het geweld tegen een vrouw niet langer mag laten voortduren.".
Alles wat ik ben
Slachtoffer van cyberpesten en wraakporno en gast in verschillende televisieprogramma's Ilaria DiRoberto wordt geconfronteerd met de dramatische situatie die hij heeft meegemaakt door deze niet alleen ten dienste te stellen van zijn wedergeboorte, maar van al die stemmen die nog steeds verpletterd worden door het gewicht van deze dramatische ervaringen en volledig ongehoord zijn. Een boodschap, van hem, die niet alleen ‘persoonlijk’ is, maar ook iedereen kan betrekken die dat moet doen, omdat deze situaties alleen serieus kunnen worden aangepakt we zullen eruit kunnen komen en voorkomen dat vele anderen eronder lijden en erdoor verwoest worden.
Onder 'Alles wat ik benIlaria vertelt haar verhaal: van eetstoornissen, dysmorfofobie, geweld en de juridische strijd, tot psychotherapie, het beschuldigen van slachtoffers en de verhelderende ontdekking van het feminisme, naast haar relatie met schrijven en dansen, bliksemschoten als kind. Gebouwd in een originele stijl - een mozaïek van minimale gedichten vergelijkbaar met haiku's, reflecties, autobiografische pagina's en verhalen met een grote emotionele impact - is het boek een lang vertrouwen zonder filters.
Ilaria is een echte stem en met moed en trots legt ze haar moeilijke reis van voormalige dienstmaagd naar vrije vrouw bloot. Het werk is een autopsie van geweld en een sociale veroordeling die intensiteit uitstraalt, ontroert, pijnlijke akkoorden raakt, soms op een wilde en overtuigende manier.. Maar het is geen zware lectuur, verre van dat: de auteur maakt vaak gebruik van sarcasme en grapjes over de eeuwige botsing tussen mannen en vrouwen en het plezier hebben bij het asfalteren van de complete verzameling incels, vrouwenhaters waar elk meisje dagelijks mee te maken heeft.
"Alles wat ik ben'is de poging om een pijn uit te werken die te lang binnenin is vastgehouden en tegelijkertijd de terugwinning en verlossing van een identiteit die is bedrogen, geschonden en vernietigd door de wreedheden van een duizend jaar oude patriarchale hegemonie. Het is de identiteitsmanifestatie van iedere vrouw die uit de eerste hand – direct of indirect – de geur van geweld heeft ervaren die geen sporen nalaat of ontsnapping mogelijk maakt. Het getuigt van de onaantoonbaarheid van een onzichtbaar kwaad dat nooit voldoende is onderzocht en bij een eventueel (voor)oordeel veelal op afstand wordt gehouden. Het is het punt van aankomst, maar ook van vertrek, waar alles sterft, geboren wordt en vernieuwd wordt. Maar bovenal is het de plausibele demonstratie dat niet al het kwaad een zilveren randje heeft en dat dergelijke grote en invasieve pijn vaak een functionele rol kan spelen als deze wordt overwonnen, herwerkt en ten dienste gesteld van de gemeenschap.
"Alles wat ik ben' is een baken van licht, maar ook een reis door de eigen schaduwgebieden, binnen die gedachten die we aan niemand vertellen. Het is een krachtige schreeuw – die de lezers doet delen in een verwoestende pijn – en tegelijkertijd een licht gefluister, niet bedoeld om de wisselvalligheden van de auteur te verzachten, maar als een uitdrukking van kracht en moed in de ijzeren wil om bevestig jezelf opnieuw – niet langer als slachtoffer, maar als vrouw/overlevende – en om de vrijheid te herwinnen om zonder ketenen te leven en je dromen te volgen.
Gepubliceerd door Europa-editiesbrengt het boek veel goede bedoelingen met zich mee, zoals het doorbreken – samen met sociale clichés en genderstereotypen – van het script dat vaak wordt toegepast op slachtoffers van geweld. Mediascripts die in hun fallusgerichte onbeschaamdheid niet alleen de verantwoordelijkheid voor preventie aan vrouwen delegeren, maar eisen dat zij beperkt blijven tot hun eigen pijn, ver weg van enige verre mogelijkheid van wedergeboorte en wraak. Ilaria Di Roberto stelt elke verwachting of sociale conditionering die aan vrouwen wordt opgelegd teleur en probeert een andere kant van het slachtoffer te illustreren, in een strijd tegen de cultuur van verkrachting en die van pijn.
"Alles wat ik weetnee” is veerkracht, reactiviteit, rebellie. Het is de explosieve kreet van degenen die overleven, maar hun strijd niet staken. Het is de wanhopige poging om zichzelf – metaforisch natuurlijk – bloot te leggen in de aanwezigheid van degenen die de auteur vriendelijk ‘zusters’ noemt, in de zekerheid dat de wonden die haar zullen worden toegebracht deze keer niet langer zoveel pijn zullen doen.
Niet tot het punt om haar te vermoorden.
