Geconfronteerd met Frans activisme in Libië, staat Italië niet toe, integendeel. De Italiaanse regering probeert een partnerschap met het voormalige Jamairyia te heropenen, om verder te gaan dan het migratiedossier. Het is geen toeval dat de Italiaanse autoriteiten de afgelopen twee maanden vaak in Libië zijn geweest. De minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini, vervolgens die van Buitenlandse Zaken Enzo Moavero Milanesi en ten slotte de minister van Defensie Elisabetta Trenta. Twaalf patrouilleboten beloofd aan de Libische autoriteiten, maar er was ook sprake van een mogelijke heractivering van het Italiaans-Libische vriendschaps- en samenwerkingsverdrag dat in 2008 door Gaddafi en Berlusconi werd ondertekend.
Zelfs als hetzelfde niet volledig kan worden geactiveerd voor technisch-juridische kwesties, zou het nog steeds de opening van Libië betekenen voor een concrete economische samenwerking, maar vooral om de bilaterale betrekkingen te consolideren. Vooral in het westen van het land, waar Frankrijk zijn invloed nog niet heeft opgelegd. Er moet aan worden herinnerd dat in het oosten de transalpines al hebben gekozen voor het vertrouwen en de samenwerking met generaal Haftar.
Macron heeft ze allemaal geprobeerd. Op de top, verrassend genoeg, in Parijs had hij alle betrokken partijen bijeengebracht om de volgende Libische verkiezingen in december 2018 aan te kondigen. Verkiezingen onmiddellijk geweigerd door de VN-gezant voor Libië, Ghassan Salamè, "er zijn geen voorwaarden", antwoordde hij in een briefje.
Macron besloot toen om de Poetin-kaart te spelen en op 25 juli ontmoette hij de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov tijdens een bijeenkomst op het Elysée om de situatie in Syrië te bespreken, maar ook in Libië, aangezien beide landen generaal Haftar steunen in de oostelijk deel van Libië. Macron, niet tevreden, besloot de minister van Buitenlandse Zaken, Le Drian, naar Tripoli te sturen om Serraj en enkele leiders van belangrijke lokale milities te ontmoeten, om de Franse hulp om het land te stabiliseren opnieuw te bevestigen.
Italië heeft niet toegezien en heeft al geruime tijd relaties met invloedrijke stammen in het westelijke deel van Libië. Het vertrouwen dat Italië in het gebied heeft gewonnen, zou van cruciaal belang kunnen zijn om erachter te komen als de volgende gesprekspartner aan internationale tafels om te bemiddelen in een overeenkomst met de oostelijke facties, ondersteund door Frankrijk en Rusland. De positie van Italië zou ook door Moskou worden gewaardeerd.