(door Pasquale Preziosa) De recente verkiezingen in Italië hebben de schijnwerpers weer gericht op twee van de vijf pijlers van het Italiaanse buitenlandse beleid: Europa en de NAVO.
Het is een geconsolideerde praktijk dat dit niet alleen in Italië gebeurt, maar ook in de belangrijkste landen van het Bondgenootschap.
Bij de recente Amerikaanse verkiezingen bracht president Trump het probleem van de NAVO aan de orde. Zijn eerste verklaringen hadden een enorme impact, niet alleen in de media, maar ook in Europa, en iedereen haastte zich naar Washington om garanties en opheldering te verkrijgen.
bbc.com meldde: “Een verklaring van de nieuwgekozen Amerikaanse president Donald Trump dat de NAVO “verouderd” is, heeft “zorgen” veroorzaakt in het Bondgenootschap, zegt de Duitse minister van Buitenlandse Zaken.”
Merkel werd ervan beschuldigd “een catastrofale fout” te hebben begaan door meer dan een miljoen migranten toe te laten, en Duitse autofabrikanten werden bedreigd met hogere importheffingen.
Wat Afghanistan betreft: “President Trump had zich zeer sceptisch getoond tegenover militaire operaties in het buitenland en had zich kritisch uitgelaten over de invasie in Irak, nadat hij deze aanvankelijk had gesteund.
Na zijn aankomst in het Witte Huis was de nieuwe president minder categorisch.” (Internationaal 17 juni 2017).
Iedereen weet dat het probleem van Afghanistan niet met strijdkrachten kan worden opgelost.
Bovendien is er sprake van een versterking van het Amerikaanse buitenlandse beleid jegens India, wat in strijd is met het Pakistaanse beleid: zonder de deelname van Pakistan heeft de Afghaanse missie geen oplossing, niet alleen militair maar ook politiek.
President Obama zei dat hij niet van eindeloze oorlogen hield.
Italië is de vijfde grootste bijdrager aan de NAVO-begroting.
In Afghanistan levert ons land de tweede bijdrage in termen van strijdkrachten; Groot-Brittannië heeft half zoveel strijdkrachten ter plaatse als Italië, Frankrijk ontbreekt.
Als de nieuwe Italiaanse regering zichzelf vragen zou stellen waarop het geven van antwoorden die in overeenstemming zijn met het regeringsprogramma ritueel is, is het vragen om meer aandacht voor het Middellandse Zeegebied van de NAVO passend omdat Italië in het Middellandse Zeegebied woont, wat de zuidgrens van de NAVO is, waar instabiliteit in Noord-Afrika en het Midden-Oosten neemt toe.
Laten we de kwestie van de gasvelden van Cyprus niet vergeten, waar Frankrijk, Italië, Griekenland en Turkije, als gevolg van energieproblemen, laten we dit verduidelijken, zijn teruggekeerd naar de kanonneerbootoorlog.
Frankrijk had een paar maanden eerder hetzelfde probleem als onze Saipem met Turkije, maar stuurde onmiddellijk zijn oorlogsschepen en het spel eindigde in het voordeel van het respecteren van het internationaal recht, terwijl onze zaak een ander lot kende.
Tegenwoordig is de NAVO erg gefocust op Rusland, in feite voorziet de update van de strategie in de oprichting van twee nieuwe commando's, één in Duitsland bij ULM voor logistiek, het Joint Support and Enabling Command (JSEC), voor afschrikking jegens Rusland en één in de VS. JFC-Norfolk, dat het volledige spectrum van transatlantische missies en de Noord-Atlantische regio zal verzorgen, om de toegenomen Russische aanwezigheid in de Atlantische Oceaan tegen te gaan.
Het is een plicht om solidariteit te vragen aan de NAVO voor alle verplichtingen die ons land is nagekomen, ondanks de economische crisis, uit respect voor al onze burgers.
Het herijken van missies is ook nodig om de middelen opnieuw in evenwicht te brengen om nieuwe bedreigingen in het Middellandse Zeegebied het hoofd te kunnen bieden. Libië is nog steeds een groot onopgelost probleem waar geen oplossingen zichtbaar zijn, ISIS is nog niet uitgeroeid en migraties beginnen nog steeds vanaf de stranden en hebben gevolgen voor de veiligheid van ons land. .
Italië moet zijn veiligheidsbeleid ontwikkelen in overeenstemming met de allianties, zowel binnen de Unie, als voor nationale behoeften die niet onder de eerste twee vallen.