(door Massimiliano D'Elia) Italiaans buitenlands beleid? Vraag die echt moeilijk te beantwoorden is, zeker in de dagen van de geel-rode regering. Het is niet duidelijk of we aan de kant van de VS staan ​​of China bereiken, of we met Frankrijk en Duitsland zijn of dat we naar Turkije kijken. De spot in Libië, waar we ooit de belangrijkste handelspartners waren en daarbuiten. Italië heeft altijd de zijde gekozen van de president van de regering van nationale overeenstemming, Fayez al Serraj, heeft nooit de gevraagde steun ter plaatse verleend, uitsluitend en uitsluitend vertrouwd op de aanwijzingen van de VN, of liever de politieke oplossing om een ​​einde te maken aan de burgeroorlog tussen al Serraj en de heer van Tripolitania, generaal Kalifa Haftar.

In 2016 plaatste Italië een militair hospitaal nabij Misurata, een strategisch punt vanwege de nabijheid van de haven en voor de controle over de oostelijke Middellandse Zee. Minder dan een jaar is Turkije echter op het toneel verschenen in Libië, dat militair de troepen van al Serraj ondersteunt, terwijl Rusland de milities van generaal Haftar met middelen en training steunt. De externe steun aan de twee facties betekent dat er op de grond een soort compensatie is van de krachten met een patstelling in termen van veroveringen en nieuwe posities. Enkele uren geleden kwam het nieuws dat in Libië de partijen een staakt-het-vuren afkonden terwijl Haftar de oliebronnen in het oosten van het land heropende (tot tevredenheid van het NOC en Eni). Fayez al Serraj kondigde ook aan dat hij het proces zou starten dat het land binnenkort naar vrije en democratische verkiezingen zal leiden.

Terugkomend op de grap: de Turken trokken Misrata binnen en het Italiaanse leger moest hun ziekenhuis naar een meer ‘functionele’ positie verplaatsen, zo rechtvaardigde het ministerie van Defensie.

Na deze "razendsnelle annexatie", de Italiaanse premier, Giuseppe Conte had een telefoongesprek van een uur met de nummer één van Turkije, Recep Tayyip Erdogan: hij slaagde erin geen excuses of meer verduidelijkingen te krijgen, maar enkele economisch-commerciële concessies. Het is zeker dat onze minister van Buitenlandse Zaken, Luigi Di Maio die zich ondertussen op een luxe jacht in Sardinië had laten fotograferen, had moeten luisteren naar de verzoeken van al Serraj die ons vroeg, eerst gezien de historische link, grotere belangstelling en steun. Om te profiteren van de Italiaanse en internationale desinteresse in het algemeen was Turkije dat ondertussen ook een ijzeren pact heeft gesloten met het zeer rijke Qatar.

De Libische regering verleent Turkije al 99 jaar de haven van Misrata, aan de Golf van Sirte, een strategische basis voor marine-operaties in het oostelijke Middellandse Zeegebied, en de luchthaven van al Watiya, in Tripolitan, Turkije, heeft volgens lokale media al stuurde 50 vliegtuigen.

De overeenkomst, schrijft Repubblica, werd op 17 augustus ondertekend tijdens een bezoek van de Turkse minister van Defensie Hulusi Aktar samen met zijn collega uit Qatar, Khaled al Attiyah. Het is nu aan de rijke regering van Doha, een nauwe bondgenoot van Ankara, om de kosten van de Libische wederopbouw te dekken.. Duitsland is echter geen onbekende in het pact: op dezelfde dag was er ook de minister van Buitenlandse Zaken van Berlijn, Heiko Maas, wiens aanwezigheid volgens sommige waarnemers wordt toegeschreven aan Duitse steun voor Turkije in de Middellandse Zee, terwijl Frankrijk door Emmanuel Macron positioneert zich standvastig tegenover Ankara.

Italië verkreeg in ruil wat het al had, de mogelijkheid voor Eni's schepen om te kunnen boren in het maritieme gebied, zoals voorzien in het memorandum dat in november 2019 door Turkije en Libië werd ondertekend.

Spanningen met Italië

In februari 2018, toen het Italiaanse schip Saipem 12000, legaal op weg naar de Cypriotische wateren waar het wat werk zou gaan uitvoeren, werd tegengehouden door de Turkse marine en gedwongen werd terug te keren. In feite kan Italië, dat daar niet alleen belangrijke maar ook legitieme belangen heeft, zich vandaag, net als toen, niet bevrijden uit de greep van Turkse provocaties. Ons land heeft legaal concessies gekregen, maar Turkije zit op het gebied van illegaliteit. De reden hiervoor is dat de beslissingen van Nicosia politieke keuzes zijn die zijn gemaakt door de enige internationaal erkende regering van Cyprus, die ook tot de Europese Unie behoort. Terwijl de bewering van Ankara is gebaseerd op de positionering van een staat, zoals die in het bezette deel van het eiland, die alleen door Turkije zelf wordt erkend.