Sergio Mattarella verwacht ontwikkelingen in de politieke situatie in Castelporziano. Pas nadat het is opgehelderd, duurt het een paar dagen vrij en in de tussentijd onderzoekt het de beveiligingswet voordat het ondertekent waarmee de wet wordt afgekondigd. Een nauwkeurig onderzoek van een bepaling die, net als het precedent op het gebied van veiligheid, kritiek had getrokken van oppositie en juristen. Ondertussen heeft het staatshoofd na een interview gisteren met premier Conte over de laatste bepalingen voor de zomerpauze de voortgang van de dag waargenomen. Het is waar dat vanuit institutioneel oogpunt de situatie niet dramatisch is: twee dagen geleden verzamelde de regering het vertrouwen, vandaag werd er geen motie vertrouwen geplaatst, de lijn van de premier Conte van een ja tegen de Tav is werd bevestigd door het Parlement, de meerderheid was verdeeld maar het is niet de eerste keer en het was zeker niet verdeeld over een gewichtsmaat zoals de manoeuvre zou kunnen zijn. Het politieke front is anders: de meerderheid heeft een verdere politieke wrijving gemarkeerd en dus zijn de drie vragen: denkt Conte dat het niet langer de steun van de meerderheid heeft? Di Maio denkt dat je niet meer verder kunt? Salvini gelooft dat we niet kunnen doorgaan? Deze drie actoren zijn degenen die kunnen beslissen of ze de ervaring van de geelgroene regering willen beëindigen. Als Conte en Di Maio geen crisis willen openen, gaat de bal door naar de leider van de League. Wat gaat de president van de republiek doen in geval van een crisis? Er is nog geen weg aangegeven, behalve dat uiteraard het overleg zal worden opgeroepen, zoals de Grondwet bepaalt. Dan hangt alles af van hoe de uiteindelijke crisis zou beginnen. Al Colle zorgt ervoor dat er al niets besloten is. Een rekening is eigenlijk of de premier na een intrekking van vertrouwen door Salvini besloot zijn mandaat terug te geven aan het staatshoofd, een andere rekening zou zijn als de premier zou worden teruggestuurd naar de kamers voor een verificatie hebben en een mogelijk gebrek aan vertrouwen in die plaats. Het precedent is: tweemaal Romano Prodi, gevraagd om de parlementarisering van de crisis. En als de premier zou worden teruggestuurd naar de kamers, kon de president het daar alleen mee eens zijn. Maar dit zou leiden tot een toestand van een ontmoedigde regering die worstelt met verkiezingsbeheer. Het ligt daarom voor de hand dat de keuzes van de president van de Republiek alleen worden genomen na de beslissingen van de partijen en de premier. En voor nu, afgezien van de verklaringen van deze uren, is het klimaat opgeschort. Conte heeft de aangekondigde persconferentie voor morgen uitgesteld, Di Maio zwijgt en de assemblage van de M5's is geannuleerd, Salvini gaat door in de aut aut 'of wijzig of stem met meer en meer schemerige tonen maar snijdt niet in deze uren dus net het touw dat de meerderheid bij elkaar houdt. De president wacht om te begrijpen wat de premier en de vice-premier zullen beslissen, wetende dat de tijd nu krap is: elk besluit moet worden genomen vóór 9 september, wanneer de Kamer voor de laatste keer over de verlaging van de parlementariërs zal stemmen, waarop we zullen moeten wachten de tijd die nodig is voor de mogelijke bijeenroeping van het referendum. Nog een paar uur om het lot van de wetgevende macht te begrijpen: als de kamers half augustus werden ontbonden, dat wil zeggen als de crisis bliksemsnelle was, kon men half oktober stemmen en de 2020-manoeuvre zou moeilijk te schrijven zijn. Het zou anders zijn als de fibrillatie van deze uren zou leiden tot een herschikking, veel beter beheersbaar en met een beperkte impact op het lot van de wetgevende macht.
