(door Andrea Pinto) De luchtafstand tussen de hoofdsteden van Iran en Italië is ongeveer 3750 km, maar de afstand tussen de twee grenzen kan worden bereikt door Iraanse raketten. DE raketten van Iran kan in feite doelen raken binnen een bereik van 300 tot 2.500 kilometer vanaf hun lanceerpunt. L'Europa, of in ieder geval een deel ervan, wat berekeningen maakte, zou kunnen worden bereikt door het arsenaal van Teheran.
Toen een zwerm drones en kruisraketten op 14 september de grootste oliefaciliteit van Saudi-Arabië aanvielen, gaf de regering-Trump Iran de schuld van wat zij noemde een "ongekende aanval" op de wereldwijde energievoorziening. Maar de echte verrassing was de precisie van de aanval: van de 19 afgevuurde raketten misten er slechts twee hun doel. Het examen van de militair strategisch nieuws werd gepubliceerd door de Washington Post.
Amerikaanse analisten beschreven in hun rapporten de aanval op Saoedi-Arabië als een soort wake-up call: bewijs, bewezen, van een enorm verbeterd arsenaal aan zeer nauwkeurige raketten.
In het geval van een grotere oorlog met de Verenigde Staten kan worden verwacht dat Iran dergelijke wapens zal gebruiken om aanzienlijke schade toe te brengen aan een aantal doelen, zoals Amerikaanse militaire bases, oliefaciliteiten of zelfs om Israël aan te vallen, aldus analisten. Vanavond heeft Iran meer dan een dozijn ballistische raketten afgevuurd op twee Iraakse militaire bases die door de Verenigde Staten worden gebruikt.
"Ze zeggen: 'Nu kunnen we ze raken'Zei Fabian HinzIraanse raketprogramma-expert aan het Middlebury Institute of International Studies in Monterey, Californië.” Wat we de afgelopen jaren in Iran hebben gezien, is een verschuiving van raketten die voornamelijk politieke of psychologische instrumenten waren, naar echte veldwapens. Dit is een substantiële verandering."
Amerikaanse en Midden-Oosterse functionarissen zeggen dat de opgewaardeerde raketten die gisteravond zijn gebruikt - sommige met een bereik van meer dan 1.200 kilometer - niets meer zijn dan een belofte die Iran aan de VS heeft gedaan om de moord op generaal Qasem Soleimani, de machtigste Iraanse legerleider van de VS, te wreken. .
Iran heeft echter laten zien dat het zijn strategie heeft gewijzigd, dit keer heeft het direct gehandeld. Teheran heeft in het verleden regelmatig pro-Iraanse militante groeperingen opgedragen – voornamelijk in Libanon gevestigde Hezbollah, maar ook gevolmachtigden en sympathisanten in Syrië, Irak, Jemen en Bahrein – om namens Teheran een breed scala aan geheime acties uit te voeren, waaronder waaronder bombardementen en raketaanvallen, ontvoeringen en cyberoorlogvoering.
Vandaag heeft het aangetoond dat het in staat is om een effectieve aanval uit te voeren in Irak, op de oliefaciliteiten van de Perzische Golf, of een aanval op Israël.
"Iran valt aan waar het kwetsbaarheden ziet en is terughoudend als het denkt dat er grote gevolgen kunnen zijn"Hij zei Karim Sadjadpour, Iran-beleidsanalist bij de Carnegie Endowment for International Peace, een denktank in Washington.
Sadjadpour zei bijvoorbeeld dat de raketten door de Houthi-bondgenoten van Iran in Jemen zouden kunnen worden afgevuurd op "zachte doelen" zoals olie-infrastructuur, luchthavens of ontziltingsinstallaties in de Golfstaten. Dergelijke aanvallen kunnen de economieën van belangrijke bondgenoten van de VS aanzienlijk schaden en tegelijkertijd een grote wereldwijde stijging van de olieprijzen veroorzaken.
Een serie zou minder wereldwijd impact hebben, maar psychologisch destructief zijn van moorden of ontvoeringen. Nadat een Israëlische agent tien jaar geleden verschillende Iraanse nucleaire wetenschappers zou hebben vermoord, Teheran heeft slaapcellen geactiveerd en huurmoordenaars gestuurd om moorden uit te voeren op diplomaten over de hele wereld. "India, Thailand en Georgië: plaatsen die je niet zou verwachten", zei Sadjadpour over de reeds gedane pogingen. “Ambassades over de hele wereld moeten zeer alert zijn, niet alleen voor de komende dagen, maar voor minstens nog een jaar'.
De verbetering van het raketvermogen van Iran is het resultaat van de nieuwe strategie die tien jaar geleden werd aangenomen door de hoogste leider van het land, ayatollah Ali Khamenei. Destijds waren de meest geavanceerde raketten van Teheran afgeleiden van de Scuds uit het Sovjettijdperk die Iran en Irak tijdens de oorlog van de jaren tachtig op andere steden afvuurden. Sindsdien hebben de militaire laboratoria van het land miljoenen dollars gehad om geleidingssystemen te creëren om de nauwkeurigheid van nieuwe raketten te verbeteren en oudere modellen te upgraden.
Het resultaat is een reeks korte- tot middellangeafstandsraketten die kernkoppen kunnen dragen met een nauwkeurigheid van ongeveer 10 meter, zei een inlichtingenfunctionaris van het ministerie van Defensie. De ambtenaar sprak op voorwaarde van anonimiteit.
"We hebben dramatische verbeteringen waargenomen in de nauwkeurigheid van Iraanse ballistische raketten"zei de ambtenaar. Een van de meest verrassende en potentieel verontrustende ontwikkelingen is de technologie op de 500 mijl lange Qiam-raket van Iran, waarmee luchtverkeersleiders de baan tijdens de vlucht kunnen verfijnen. De Fateh-110, een korteafstandsmodel dat is geleverd aan Hezbollah en andere militante groeperingen, is ook omgebouwd met elektro-optische en radiogeleide systemen, zodat het zich kan richten op zeer specifieke doelen.
De aanval van 14 september op twee Saoedi-Arabische oliefaciliteiten benadrukte het gebruik van gewapende drones en kruisraketten die beide zeer wendbaar zijn en moeilijk te stoppen met antiraketbatterijen. De Houthi-rebellen in Jemen hebben de verantwoordelijkheid voor die aanval opgeëist, hoewel Amerikaanse analisten later concludeerden dat de raketten en drones vanuit het zuiden van Iran waren gelanceerd. Een onderzoek van de Verenigde Naties kon echter geen concreet bewijs vinden dat de raketten en drones in verband brengt met Iran.
Het dure, door de VS gebouwde raketafweersysteem in Saoedi-Arabië is er niet in geslaagd de drone- en raketaanval te stoppen, waardoor de lokale veiligheidstroepen geen middelen hebben om de faciliteiten te verdedigen, behalve met handvuurwapens.
Generaal Joseph Votel, de voormalige commandant van US Centcom, die in maart met pensioen ging, zei dat de verbeteringen in het raketvermogen van Iran verrassend snel waren gegaan.
"We hebben ze al een tijdje bekeken, zowel met deze drones als met raketten en andere dingen die daadwerkelijk verdedigingssystemen kunnen binnendringen en naar binnen kunnen gaan en die gevoelige doelen kunnen raken."Dat zegt Votel in een interview met CTC Sentinel, een uitgave van het Counterterrorism Centre op West Point.
Het meest verontrustende aspectVotel zei, het is de “rijping van deze systemen en de snelheid waarmee Iraniërs leren. Ze profiteren van wat we hebben geleerd"
Iraanse militaire macht
De Iraanse verdediging is een "mozaïek", met veel centra van de Revolutionaire Garde en de strijdkrachten volledig autonoom in termen van commando en controle. De marine opereert volgens het concept van een 'gelaagde verdediging', met maximale vuurkracht in elke fase. Raketten zijn de belangrijkste strategische as van "afschrikking onder dwang".
Iraanse luchtvaart en raketten, bijna geheel onder controle van Revolutionaire bewakers, zijn in goede staat: 16 Embraer 312 Tucano, trainings- en lichte aanvalsvliegtuigen; ongeveer 100 Toofan gevechtshelikopters volledig geproduceerd in Iran; ongeveer 10 Ilyushin strategische transporten aangepast voor luchtgevechten; ongeveer 30 Sovjet-Oekraïense transport Antonovs (NAVO-codenaam "Cooler"); ongeveer 10 Dassault Falcon 20F, lichte transportvliegtuigen die gewoonlijk worden gebruikt voor zaken en representatie; ongeveer 30 Chinese Harbin lichte transporten; ongeveer 70 Mil Mi-17 materiaal- en troepentransporthelikopters, ook van Russische makelij. De luchtmacht heeft 20 bases, met 16 luchtteams uitgerust met F14's, MiG 29's, F5's, F7's en Fokker F27's. Teheran beschikt ook over de Russische Sukhoi Su30MKM, zeer wendbare supersonische vliegtuigen, en de Chinese multi-role J10 en JF17. Allen zijn bewapend met lucht-grondraketten voor de lange afstand.
De drones
Er zijn vijf soorten onbemande vliegtuigen, allemaal van Iraanse makelij: de Ababil, voor verkenning en bewaking op middellange afstand; de verschillende soorten Mojaher, die militaire installaties en vijandelijke posities bespioneren; de Karrar-jager, met aangehechte high-speed UAV-raket; de Shahed 129, een andere UAV voor verkenningsgevechten, die meer dan 24 uur onafgebroken in actie kan zijn; tot slot de ScanEagle, een Boeing UAV voor korte afstanden.
De rakettroepen, allemaal onder auspiciën van de Pasdaran geplaatst, zijn, voor zover het vaste stuwstoffen betreft, gebaseerd op drie klassen wapens: de Fajr 3 en 5, met een maximaal bereik van 75 km; de Naze'at, met een bereik van 100-130 kilometer; Zelzal, met drie typen die doelen op respectievelijk 150, 200 en 210 kilometer raken. Dit zijn allemaal raketten die in Iran zijn gebouwd, maar met de steun van China. Momenteel is de Islamitische Republiek Iran echter volledig autonoom ten opzichte van Peking wat betreft het beheer en onderhoud van alle raketten met vaste stuwstof. Teheran kan ook onafhankelijk raketten met vloeibare brandstof produceren, de nu klassieke SCUD B en C. 
Iran beschikt ook over korteafstandsraketten met vaste stuwstof, zoals de in China gemaakte Tondar 69, gemodelleerd naar de Sovjet S-75 grond-lucht, en de Fateh 110, met een bereik van 200 kilometer. Langeafstandsraketten zijn de huidige en toekomstige kracht van Iran: Teheran heeft vandaag de Shahab 3, gebaseerd op de Noord-Koreaanse Nodong, die in zijn MBRM-versie (Medium Range Ballistic Missile) doelen op 1.930 kilometer afstand kan bereiken en wordt gegeven in standaard bewapening tot maar liefst 6 raketbrigades. Er zijn ook: de Ghadr 110, een raket van 1.800 tot 2.000 kilometer verderop; de Ashoura, een tweetraps, technologisch geavanceerde MBRM met vaste stuwstof, waarschijnlijk intern ontworpen; de Sejil, met vaste brandstof, die de Shahab zal vervangen; de Bina, met lasergeleiding die kan worden gebruikt voor zowel grond-grond- als grond-luchtacties, met een zeer nauwkeurige fragmentatieraketkop; de Simorgh, een intercontinentale raket voor de lancering van satellieten voor tweeërlei gebruik.