(door Andrea Pinto) Ondanks de Russische moeilijkheden die door de westerse media worden gemeld, wordt in Oekraïne een langdurige oorlog verwacht. Toch is Rusland steeds meer aanwezig in Midden Oosten, Afrika en India (Congolees) Zuid-Amerika (Venezuela aan de leiding) e Balkan, ma anche in Iran e India om nog maar te zwijgen van de China. De westerse sancties lijken de binnenlandse economie van de Federatie blijkbaar niet zoveel te hebben aangetast, wat in plaats daarvan de Europese economieën in toom heeft gehouden met de rantsoenering van gas en olie, om nog maar te zwijgen van het gevaar van hongersnood in Afrika en het Midden-Oosten. Oost, vanwege de vertraging in het vertrek via vrachtschepen van Oekraïense tarwe en graan.
Aan de militaire kant beweren veel onafhankelijke analisten dat de Russische Federatie slechts 10 procent van het militaire potentieel in Oekraïne heeft gebruikt, waardoor voorlopig het grootste deel van haar oude arsenaal dat dateert uit de Koude Oorlog, leeg is. Moskou heeft tot nu toe slechts een klein voorbeeld gegeven van zijn moderne tactische en strategische potentieel door middel van de lancering van hypersonische middellange en lange afstandsraketten, Khinzal, Sarmat enz .. Een voorbeeld van de modus operandi Russisch wordt door de overlevenden van de Tsjetsjeense oorlog aan Reuters verteld: "de Russen destijds ze hebben alles met de grond gelijk gemaakt, gebouwen, winkelcentra, ziekenhuizen, scholen maar ook en vooral de verharde wegen, het was onmogelijk om te bewegen, het was onmogelijk om te leven”.
In Oekraïne wordt voorlopig echter de voorkeur gegeven aan de elastische tactiek aan beide zijden van de twee partijen tussen veroveringen en herovering van verloren en vervolgens teruggenomen gebieden. Een manier om het conflict te beteugelen en de veerkracht te testen van internationale hulp en wereldregeringen, waarvan er vele in de tussentijd zijn gevallen of in grote moeilijkheden verkeren in het licht van de toenemende inflatie (ook als gevolg van Russisch gas), die een druk legt op haar burgers. Met de komst van de winter wordt alles ingewikkelder omdat Rusland de gasstroom naar believen zou kunnen sluiten of verminderen. Europese regeringen hebben al buitengewone plannen voor energierantsoenering voorzien, totdat volledige onafhankelijkheid is bereikt, wat voor Italië niet eerder dan eind 2024 wordt verwacht.
In een zeer vloeiende context die in feite een nieuwe multipolaire wereldorde herontwerpt, geboren e Europese Unie hebben nogmaals aangetoond, zelfs in het licht van een bloedige oorlog in hun eigen achtertuin, een slechte strategische visie en een verhulde uniciteit van het doel, waarmee ze een van de doelstellingen van Poetin onderschrijven: het tijdperk van de NAVO, de VN en de heterogeniteit van de Europese Unie afkondigen.
Het onderzoek dat over het onderwerp is gemaakt, is erg interessant ants.net door de generaal Pasquale Preziosa, voormalig hoofd vanMilitaire luchtvaart Italiaans tot 2016 en vandaag voorzitter van het #Eurispes Security Observatory.
Oorlog is een typisch sociologisch fenomeen. Het is daarom niet verwonderlijk dat ieder van ons de hardnekkige illusie kent om het complexe fenomeen oorlog te kennen en onmiddellijk oplossingen aan te voelen zonder de inspanning van reflectie en onderzoek. In een artikel dat verscheen op Buitenlandse Zaken (4 augustus 2022), Alina Polyakova e Lyya Timtchenko betogen dat "Met elk lid dat Oekraïne enige vorm van hulp verleent (militair, humanitair of financieel), is de realiteit dat de alliantie al bij de oorlog betrokken is, zelfs zonder 'laarzen op de grond'".
Dit concept lijkt enigszins bedrieglijk en zou daarom kunnen leiden tot conclusies die niet in overeenstemming zijn met de strategie die al door het NAVO-bondgenootschap en de Europese Unie (EU) is afgekondigd om de Russische invasie van Oekraïne tegen te gaan. De NAVO voor de oorlog in Oekraïne heeft een nieuwe eenheid van politieke intentie getoond die de afgelopen jaren verloren is gegaan, de Verenigde Staten hebben een grote inzet getoond voor de verdediging van Europa en de Europese landen hebben met een zeer grote meerderheid blijk gegeven van een belangrijke politieke standpunt tegen Rusland voor de ongemotiveerde invasie van Oekraïne met een snel besluit om de nationale defensiebegrotingen te verhogen. De hulp aan Oekraïne is zowel op vrijwillige basis als gelegitimeerd door het internationaal recht.
De positie van het Bondgenootschap vanaf het begin van het conflict was duidelijk: "Geallieerde steun wordt beperkt door de noodzaak van niet-strijdlust. De NAVO-bondgenoten hebben vooraf duidelijk gemaakt dat ze Rusland niet rechtstreeks willen confronteren, vandaar de afwijzing van een no-flyzone of enige andere maatregel die het risico van onbedoelde escalatie met zich meebrengt.
Daarom zal de NAVO niet ingrijpen in de aanhoudende oorlog tussen Oekraïne en Rusland, noch kan militaire hulp iets anders configureren dan wat is vastgelegd in artikel 51 van het VN-handvest. Het internationale wapenhandelsverdrag dat in 2014 door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties is aangenomen, is momenteel van kracht, die de mogelijkheid oproept van staten om alleen ter zelfverdediging in te grijpen.
De controle over de militaire hulp die aan Kiev wordt gegeven, is in wezen gericht op het rationaliseren en beheersen van de instroom van wapens op het Oekraïense grondgebied om te voorkomen dat er in het kader van het internationale wapenhandelsverdrag nadelige gevolgen en verlies van controle over hen ontstaat. Het zoeken naar grotere organisatorische efficiëntie bij de distributie van wapens kan geen enkel concept van directe betrokkenheid bij de aanhoudende oorlog vormen.
Oekraïne maakt geen deel uit van de NAVO en is daarom geen land waartoe de clausules van het Noord-Atlantisch Verdrag of art. 5 voor wederzijdse steun bij een aanval. In de context van NAVO-landen is het echter mogelijk om politieke standpunten te identificeren die niet perfect met elkaar overeenkomen.
Het oude Europa, dat ver verwijderd is van het Oekraïense front, staat tegenover Rusland minder radicale standpunten ("we mogen Rusland niet vernederen") in vergelijking met de nieuwe NAVO-landen van Oost-Europa, die nog steeds de tekenen van het trieste Sovjetverleden dragen. Daar Turchia, hoewel opgenomen in de NAVO maar niet in de Europese Unie, is het de drager van strategische belangen die heel anders zijn dan de rest van Europa en de NAVO (het heeft Russische raketsystemen verworven en vandaag is Rusland geïdentificeerd als een nieuwe bedreiging voor NAVO-landen) . Erdogan heeft een beeld kunnen opbouwen van Turkije als een scharnierland met het Midden-Oosten en Azië en in deze rol heeft hij zich samen met de VN ingezet als bemiddelaar voor het deblokkeren van het transport van Oekraïense tarwe naar Afrika.
Afrika is het continent met de meeste aandacht samen met het Midden-Oosten en voormalig Joegoslavië uit Rusland, Turkije en China. Met name Syrië, Libië, Somalië en de Balkan zijn de gebieden waar Rusland en Turkije, zelfs op het hoogste niveau, bijeenkomsten houden om nieuwe invloedsgebieden te vestigen, gebruikmakend van de moeilijkheden van de politieke beweging in Europa (Italië) en van de VS in die moerassige theaters die voor het grootste deel werden geregeerd door corrupte autocratieën.
Het is een moment van grote transitie in de wereldbalans, waar de strategische concurrentie geïdentificeerd en gesignaleerd wordt door Hockeyt het heeft de plaats ingenomen van de traditionele oorlogen die vandaag slechts het waarschuwingssignaal vormen voor mogelijke explosies op economisch, financieel, technologisch en gezondheidsgebied. In het nieuwe tijdperk van onzekerheid is het niet langer mogelijk om de nu vervallen paradigma's van het vorige tijdperk, gekoppeld aan risico's, te blijven toepassen.
De oorlog in Oekraïne moet met een andere strategische en politieke lens worden behandeld om de gevolgen die zich spoedig zullen manifesteren beter te kunnen beheersen. Op dit moment is de unieke strategische documenten ontwikkeld door het Westen zijn voor de NAVO het nieuwe strategische concept dat onlangs in Madrid is goedgekeurd en voor de Europese Unie is het Strategisch kompas goedgekeurd enkele dagen voor de invasie van Oekraïne.
Het eerste document stelt een soort van nieuwe Koude Oorlog met identificatie van een klassieke dreiging: de Rusland, en een nieuwe focus op de China. Het tweede document daarentegen stelt voor vanaf 2025 een training van 5000 eenheden om Europese noodsituaties het hoofd te bieden voor een geavanceerde Europese defensie.
Beide documenten zijn helaas ze bevatten geen innovatieve strategieën om het hoofd te bieden aan de onzekerheid van het nieuwe tijdperk, maar lijken onvoldoende om te voldoen aan de nieuwe vraag naar veiligheid vanuit het Westen, met de bijzonderheid dat elk land technologische en militaire investeringen zal blijven doen, voornamelijk volgens zijn eigen nationale agenda.
Met deze uitgangspunten lijkt elke NAVO-betrokkenheid bij de oorlog tussen Rusland en Oekraïne een verademing waarvan de gevolgen erger zouden zijn dan de geostrategische ramp die in 2011 werd waargenomen in Libië voor westerse militaire interventies.