(door Massimiliano D'Elia) Nu er onder de 27 overeenstemming is bereikt over het Herstelfonds, blijft er echter onzekerheid bestaan ​​over de uitbetaling en de controles die in de toekomst kunnen worden uitgevoerd. Zal dit geld werkelijk bijdragen aan de ontwikkeling van de individuele verzoekende landen? Zullen we ze op een deugdzame manier kunnen gebruiken, zodat toekomstige generaties niet verder worden belast?

Als je de voorpagina's van de kranten van vandaag leest, wordt er al gesproken over een verlaging van de belastingen op werk, de hermodulatie van Irpef, een eenmalige toelage van 200 euro voor kinderen tot 21 jaar, het inhuren van scholen en gezondheidszorg, enz., enz. . Heilige maatregelen, maar waarvoor structurele interventies nodig zijn, terwijl de 208 miljard die voor ons zijn voorzien ‘one shot’ zijn, dat wil zeggen niet voor altijd, en in de loop van de jaren moeten worden terugbetaald, tot 2054. Ze worden gebruikt voor hergroei, dat wil zeggen om de werken te ondersteunen die op termijn de ontwikkeling en de werkgelegenheid kunnen bevorderen en onze toch al zware staatsschuld niet kunnen vergroten.

Terugkomend op gisteren: iedereen hees de vlag van de overwinning, de overwinning van Europa, van de Frans-Duitse positie, van de Italiaanse positie ten opzichte van de landen van de noordelijke as, de zogenaamde zuinige landen. Binnenkort zullen we echter de realiteit onder ogen moeten zien die heel, heel anders is. Om de 208 miljard uit te geven die de Europese Commissie voor ons heeft voorzien, zal het beroemde Herstelplan in september gepresenteerd moeten worden. Een plan dat in grote lijnen de jaarlijkse aanbevelingen zal moeten respecteren die de Commissie zelf tegen de maand maart aan elk land doet (voor Italië: hervorming van justitie, hervorming van het onderwijs, digitalisering, werkgelegenheid en groene investeringen). Aanbevelingen zijn dit jaar niet ontvangen, dus die uit 2019 zullen als referentie moeten worden genomen. De Commissie krijgt twee maanden de tijd om de nationale plannen te evalueren en vervolgens groen licht te geven voor de financiering. Het geld zou rond het voorjaar van 2021 kunnen arriveren. Maar wat de EU-regeringen zorgen baart, zijn de nieuwe vormen van controle door de gekwalificeerde meerderheid van de 27. Il Sole24Ore spreekt over uw andere netelige en controversiële kwesties. De eerste betreft de uitbetaling van geld uit het Herstelfonds, het nieuwe financiële instrument waarmee de Europese Commissie 750 miljard euro kan ophalen op de financiële markten. Het tweede aspect houdt verband met de keuze om de verdeling van Europese fondsen afhankelijk te maken van respect voor de rechtsstaat.

Wat de financiering betreft, kan hetzelfde alleen worden gedaan nadat de andere regeringen die in de Commissie vertegenwoordigd zijn, zijn gehoord. Indien er geen unanieme consensus wordt bereikt, kan de Europese Raad tussenbeide komen, maar zoals gespecificeerd in de tekst van de overeenkomst: "... er zal geen besluit van de Commissie worden genomen over de bevredigende verwezenlijking van de overeenkomstige tussentijdse en einddoelstellingen en over de goedkeuring van betalingen totdat de volgende Europese Raad de kwestie uitgebreid heeft besproken....”.

Het punt is: zal de Raad moeten ingrijpen of zal hij kunnen ingrijpen? En bovendien wordt niet gespecificeerd of de Europese Raad verplicht is de besluiten te nemen voor de uiteindelijke consensus. Dat wil zeggen: als er binnen de Commissie geen unanimiteit bestaat over het verlenen van financiering, is het niet duidelijk wie het laatste woord heeft.  Om deze reden, zo specificeert Il Sole24Ore, heeft Italië een advies ingewonnen van de juridische dienst van de Raad, waarin staat dat de conclusies van de top van dit weekend geen twijfel doen rijzen over de uiteindelijke macht van de Commissie, op grond van artikel 17 van de Verdragen, bij het valideren en betalingen autoriseren.

Wat de rechtsstaat de controle op fraude en onregelmatigheden wordt gedelegeerd aan de reeds betrokken nationale autoriteiten, waaraan de Europese Rekenkamer kan worden toegevoegd. Op dit punt werd besloten om niet verder in te gaan en de verbetering van de procedures aan de toekomst over te laten, afhankelijk van de gebeurtenissen die zich van tijd tot tijd voordoen.

De triomfalismen van gisteren zullen daarom te maken krijgen met een andere realiteit, vol valkuilen, een realiteit waarin sommige essentiële regels ‘rokerig’ bleven, waar geen overeenstemming over werd bereikt omdat ze ongemakkelijk waren en omdat ze de top tot een ongelukkige ‘conclusie’ hadden kunnen brengen. waarmee ondubbelzinnig het einde van de Europese droom wordt afgekondigd.

Het enige positieve aspect was de Italiaanse eenheid tussen de meerderheid en de oppositie in hun steun aan het optreden van de regering onder leiding van premier Giuseppe Conte, die nooit zijn waakzaamheid liet verslappen. Hij verdedigde de ‘waardigheid’ van Italië met zijn tanden. De kritiek en twijfels die aan het einde van de top naar voren kwamen, zijn normaal in het licht van de resultaten die naar huis zijn gebracht, omdat er, zoals we hebben gezien, veel vragen zijn waarop vandaag de dag niemand een alomvattend antwoord kan geven.