Hadden we op 31 december jl. de kosten opgeteld die jaarlijks op bedrijven wegen vanwege de bureaucratische complexiteit die wordt gegenereerd door een vaak inefficiënte staatsmachine (57,2 miljard euro) en het bedrag aan wanbetalingen op de lopende rekening dat het Openbaar Ministerie (PA) heeft jegens zijn leveranciers (51,9 miljard euro), zullen we hebben ontdekt dat er op de schouders van Italiaanse ondernemers een last rust van meer dan 109 miljard euro
Dat meldt het CGIA Studies Office.
Als het nog nodig was, zijn deze cijfers het plastic bewijs dat onze bedrijven, vooral de kleine, ongerechtvaardigde economische schade lijden door een blinde en saaie bureaucratie; voor velen is het naleven van procedures en deadlines zelfs een onmogelijke taak geworden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de PA, ondanks het vonnis dat ons door het Europese Hof van Justitie in januari 2020 is opgelegd, met moeite handelsschulden blijft honoreren. Bedenk eens dat de wanbetalingen aan bedrijven die voor de staat werkten vorig jaar 10 miljard euro bedroegen.
Elke waarnemer zou zich moeilijk kunnen voorstellen dat de PA in een land een obstakel zou kunnen zijn in plaats van een element van steun en economische groei. Maar in Italië is dat helaas anders. Let wel, ook wij kunnen rekenen op punten van uitmuntendheid van de publieke machine waar de rest van Europa jaloers op is, maar gemiddeld werkt onze PA weinig, slecht en is een rem op de ontwikkeling. Bedenk dat, op grond van de Regional Competitiveness Index (RCI), in de EU de Italiaanse regio's allemaal op de 200e plaats staan op de ranglijst van 268 gebieden die door dit onderzoek worden gevolgd.
De bevestiging van dit negatieve resultaat blijkt ook uit de lezing van de laatste enquête die in 2019 door het Europees Parlement is uitgevoerd. Welnu, de complexiteit van administratieve procedures voor bedrijven is een probleem voor bijna 9 van de 10 Italiaanse ondernemers.Geen enkel ander land in de eurozone heeft een slechtere score behaald dan het onze. Vergeleken met het gemiddelde van de 19 gecontroleerde landen, lijdt Italië een verschil van 18 procentpunten meer.
De wirwar van regels, voorschriften en verschillende voorzieningen die in alle sectoren aanwezig zijn, blijft het land bepleisteren, waardoor het leven onmogelijk wordt, vooral voor degenen die zaken willen doen. En nooit zoals op dit moment, naast de hervorming van ons staatsbestuur, het nodig zou zijn om het regelgevingskader te vereenvoudigen, het aantal wetten te verminderen door oudere wetten in te trekken, toevlucht te nemen tot afzonderlijke teksten, waardoor de overlapping van de wetgeving die op veel zaken leidden tot gebrek aan communicatie, gebrek aan transparantie, onzekerheid over timing en steeds zwaardere verplichtingen. We zijn er zeker van dat dit alles een sterke impuls zou geven aan de productiviteit van het overheidspersoneel, dat vaak gedwongen wordt zich te onderwerpen aan rigide en zinloze organisatorische procedures die de wil om te doen ontmoedigen.
Het is ook noodzakelijk om het digitaliseringsproces van alle openbare entiteiten te versnellen, waarbij een dialoog tussen hun databases nodig is om dubbele verzoeken te voorkomen die burgers en ondernemers periodiek overweldigen telkens wanneer ze contact hebben met een openbaar bureau.
Zelfs in de afgelopen anderhalf jaar van de pandemie heeft de wetgevende hyperproductiviteit van de staatsbureaucratische machine gezinnen en bedrijven in volledige verwarring gebracht. Onze PA gedroeg zich met twee gezichten: ze was onvermurwbaar toen ze de maatregelen oplegde om de mobiliteit en de sluiting van economische activiteiten te beperken; aan de andere kant bevond ze zich in de problemen en was ze angstaanjagend onvoorbereid toen ze haar diensten moest reorganiseren om de verspreiding van het virus het hoofd te bieden. We verwijzen bijvoorbeeld naar de implosie die is geregistreerd door het traceerbaarheidssysteem van de geïnfecteerden (zie de sensationele flop van de Immuni-app), de onbruikbaarheid van de zogenaamde Covid-Hotels, het falen van telegeneeskunde om op te stijgen, de mislukte poging om alle kinderen terug naar school te brengen en het onvermogen om een serieus plan te ontwikkelen om het lokale openbaar vervoer nieuw leven in te blazen.
Terugkomend op de wanbetalingen van het openbaar bestuur, zou de oplossing binnen handbereik kunnen zijn. Indien zeker, liquide en betaalbaar, dient bij wet te worden vastgesteld dat een particuliere onderneming die een vervallen handelskrediet heeft bij een PA, dit op een directe, directe en universele maatregel kan compenseren met belasting- en socialezekerheidsschulden jegens de belastingdienst en INPS/ INAIL. Dankzij dit automatisme lossen we een probleem op dat we al zeker 15 jaar hebben. Het is duidelijk dat dit mechanisme overheidsadministraties met elkaar in "conflict" zou brengen, waardoor eindelijk de realiteit aan het licht zou komen dat leveranciers opzettelijk niet binnen de wettelijke voorwaarden blijven betalen. Een oplossing die de polis voorzichtig niet introduceert: beter dan wachten op geld en de pijnen der hel lijden zijn particuliere bedrijven dan een of andere burgemeester, belastingdienst of verzekerings-/socialezekerheidsinstelling.