De afgelopen dagen heeft de Amerikaanse president Donald Trump werkelijk alle evenwichten in de wereld verstoord. De Koreaanse kwestie, de Iraanse kwestie, het klimaat, Obamacare, UNESCO, NAFTA enzovoort, zijn allemaal kleine stukjes van een puzzel die maar moeilijk bij elkaar te houden is. Trump heeft besloten ze allemaal samen te brengen om waarschijnlijk een nieuwe mondiale puzzel opnieuw te leggen. Consistentie is wat de bewoner van het Witte Huis onderscheidt, zei hij tijdens de verkiezingscampagne: ‘America first’, en dat doet hij ook. Eerst de Amerikaanse belangen en daarna al het andere. Vorige regeringen waren zeer actief in het weven van internationale doeken voor een ogenschijnlijk duurzame vrede, een stabiliteit die het mogelijk maakte de Amerikaanse staatsschuld op afstand te houden en de schaduwen van een ongekende financiële crisis, die van de subprime. In een internationale context van stabiliteit hebben veel landen een deel van de Amerikaanse staatsschuld opgekocht, met China voorop, en dankzij deze ‘stille’ ruilhandel hebben ze hun handel kunnen laten groeien en hun internationale invloed kunnen vergroten. In dit wondermiddel heeft de VN, geleid door de VS, alleen sancties en embargo's opgelegd aan niet-gebonden landen die strategisch als vijandig worden beschouwd. Iran, Rusland en Noord-Korea zijn voorbeelden. Deze ‘marionetten’-embargo’s werkten niet; integendeel, ze toonden aan dat VN-resoluties nutteloos zijn. Een voorbeeld is de kwestie waarbij het Duitse Siemens gasturbines aan Rusland verkoopt om lokale energieproblemen met Oekraïne aan te pakken. Noord-Korea handelt stilletjes met China, en Koreanen over de hele wereld sturen hun inkomsten rechtstreeks naar Noord-Korea om het regime te steunen. Rusland, Turkije, Iran en Qatar hebben stilletjes de handel uitgebreid om de diverse opgelegde embargo’s te bestrijden. Saoedi-Arabië heeft commerciële overeenkomsten gesloten voor militaire leveringen met de VS ter waarde van tientallen miljarden dollars, maar heeft ook overeenkomsten gesloten met Rusland voor raketverdedigingssystemen S 400. Juist met Rusland dat Qatar helpt, dat sinds juni vorig jaar het slachtoffer is geworden van een boycot door de Golfstaten die Doha ervan hebben beschuldigd banden te hebben en hulp te verlenen aan het islamitisch terrorisme. Het ‘sjiitische’ Iran doet tegenwoordig zaken en helpt het ‘soennitische’ Qatar. Kortom: er is geen balans meer. Iedereen werkt in zijn eigen belang voor het voortbestaan van zijn respectieve naties. De VS, die zichzelf beschouwden als de bewaker van de planetaire veiligheid, hebben hun mondiale overtuigingskracht verzwakt. Er zijn veel opkomende supermachten die nucleaire afschrikking als onderhandelingschip gebruiken.
Het nieuwe internationale beleid van Donald Trump, waar iedereen zich zowel in het buitenland als in eigen land tegen verzet, past in de hierboven genoemde context. Trump heeft begrepen dat de internationale situatie een gevaarlijke connotatie krijgt. Kortom, te veel kraaiende hanen. De Verenigde Staten van Amerika willen vandaag de dag de wereldpuzzel opnieuw vormgeven en terugkeren naar het topje van de weegschaal voor een duurzame, echte vrede, waarbij alle ‘hanen’ terugkeren naar hun eigen boerenerven. Het is een riskant beleid, maar het moet zonder uitstel worden voortgezet, wat de kosten ook zijn, zelfs met nieuwe oorlogsfronten. We moeten iedereen opnieuw laten begrijpen dat de VS, de NAVO en waarom niet de Europese Unie werkelijk de harde kern van de mondiale stabiliteit kunnen vormen. De Verenigde Staten van Europa zouden, met een gemeenschappelijk defensie-, veiligheids- en buitenlands beleid, een verschil kunnen maken op het nieuwe internationale toneel. Ik hoop dat Frankrijk, Duitsland en Italië Europa in eigen hand zullen nemen om het, in een proces van deugdzame eenwording, te leiden naar een doel dat snel bereikt moet worden en dat, als het wordt ondernomen, het zal zien als een veilige en legitieme hoofdrolspeler, in onder het mom van een nieuwe mondiale supermacht, vrij en onafhankelijk van Angelsaksische conditionering en dictaten.
Bij dit alles blijkt de vooruitziende blik van de meest bekritiseerde politicus ooit duidelijk: Donald Trump, die door middel van algemene uitsluiting een oplossing probeert te vinden voor de jarenlange onderschatting van de internationale problemen waarvoor zijn voorganger Obama tijdens zijn twee presidentiële mandaten verantwoordelijk was. Door het doel na te streven dat tijdens de verkiezingscampagne werd opgelegd met zijn slogan ‘America First’, is Donald Trump niet de ‘gekke man’ die vaak door zijn tegenstanders wordt gedefinieerd, maar is hij vastbesloten om de Verenigde Staten terug te brengen in de zogenaamde ‘controlekamer’ van de wereldschaakbord, en gezien de goede aanleg voor ons Europa zou het onvergeeflijk zijn om zelfs bij deze heerlijke gelegenheid buiten het spel te blijven.
Massimiliano D'Elia
Foto: google