(door John Blackeye) Door de botsing op de Mes tussen Five Stars en de Democratische Partij steeg de spread naar 245 basispunten. Vervolgens daalde het Btp-Bund-verschil terug naar 236. Niet-renderende staatsobligaties met een rendement op de drempel van 2%. Piazza Affari heeft bijna 5% verloren, de ergste van Europa. De premier, Giuseppe Conte, zal een briefing geven in de Kamer van de Kamer aanstaande 21 april om 17 uur. De volgende dag zal de Kamer van de Kamer de wet van Cura Italia onderzoeken. Net als in de Senaat, ook in Montecitorio de regering zal om vertrouwen in de tekst vragen. De uitbetaling van de bonus van € 600 voor meer dan 1,8 miljoen mensen is begonnen. Voor de minister van Economie, Roberto Gualtieri, wordt vanaf april de toelage voor zelfstandigen verhoogd tot 800 euro. Ook bedrijfsleningen van 25 duizend euro zijn operationeel: de eerste uitbetalingen vanaf maandag. Alarm voor de extra liquiditeitsbehoeften van bedrijven, die volgens Bank of Italy tussen maart en juli op 50 miljard euro wordt geschat. Confindustria kiest vandaag online haar nieuwe president. De Guardia di Finanza heeft in het kader van het Milanese onderzoek naar de coronavirus-epidemie in de RSA documenten verworven bij de Pirellone. "Maximale samenwerking met degenen die de onderzoeken uitvoeren", aldus de president van de regio Lombardije, Attilio Fontana.
We kunnen het niet. We zijn een zieke natie. We zijn nog niet hersteld van de naoorlogse periode tot vandaag. Laten we eerlijk zijn, de echte ziekte is niet de pandemie van het coronavirus die, hoe rampzalig en bloedig ook, een voorbijgaand fenomeen van planetaire betekenis zal zijn, maar dat zal verdwijnen met alle schade en met alle dodelijke lasten die ons hebben gebracht.
De echte ziekte is een andere. Het is wat we al bijna honderd jaar dragen. Het is wat onze grootouders ons hebben meegedeeld en wat we doorgeven aan onze kinderen, op scholen, op universiteiten. Het is die ziekte die ons noodzakelijkerwijs op twee fronten moet confronteren, verdeeld door ideologieën en politieke bewegingen in plaats van verenigd te worden door onze unieke en prachtige Italiaanse geest.
Nee, we kunnen het, tenminste tot nu toe en in ieder geval in deze omstandigheden, hiermee niet doen mindset en met deze nationale structuur waarin ze ons leerden de vijand te overweldigen, te overweldigen, tegen te werken, te beschuldigen, aan te moedigen, dat wil zeggen voor onszelf, voor Italië.
Gedreven door de honger naar nieuws dat het signaal kan geven voor een verbetering van de algemene toestand van de pandemie die ons binnenshuis houdt, zetten we de tv aan en gaan we een nog grotere afgrond in.
De kloof zit in de informatie
Deze keer is de afgrond die van informatie. Wat we in deze periode van "gemeenschappelijk kwaad" hadden weten op te bouwen, dat wil zeggen de nationale eenheid die velen wilden vertegenwoordigen met de vlaggen die aan de balkons hingen, wordt overweldigd door het begin van nieuwe Italiaanse opposities.
Zelfs niet het verlies van bijna zeshonderd levens per dag, zelfs niet de onmacht van de wetenschap tegenover een planetair kwaad, zijn erin geslaagd de oude nationale impuls te stoppen die ons altijd gescheiden en tegen wil houden.
Zonder enig respect voor de honderden doodskisten die in de rij afwisselen om de lijkenhuizen van de ziekenhuizen binnen te gaan, volgens een ongunstig ritme dat Italië niet eens kende ten tijde van de twee oorlogen, we slagen erin te vechten "als de dode nog thuis is".
We kunnen niet zonder het gif dat ons bijna tachtig jaar heeft verzwakt en daarom is de "sociale" botsing met een geheel Italiaanse connotatie weer op gang gekomen. Ja, want hetzelfde gebeurt niet in het buitenland.
Lees gewoon de krantenkoppen, zelfs de sportkoppen. Ze zien eruit als oorlogstitels: "botsingen tussen opposities en regering","oppositie tussen partijleden","zeer ernstige storing","grote incompetentie","kosten","fouten","persoonlijke interesses " enzovoort. Titels die subliminaal de hoofden van de mensen binnendringen en uiteindelijk ieders geweten bewapenen met haat en oppositie.
De stemming van de Italiaan die in een moment van nationale nood de geest van eenheid en algemene samenwerking had herontdekt, wordt in een oogwenk verbrijzeld en teruggebracht naar de staat van onoplettendheid die alle Italianen de afgelopen tachtig jaar heeft geïnspireerd.
We kunnen het niet.
We zijn nog niet klaar met lijden. We weten niet wat ons te wachten staat. Maar in plaats van die geest van eenheid nieuw leven in te blazen, in plaats van onze eenheid tot onze kracht te maken, in tegenstelling tot wat alle andere volkeren op aarde doen, de Italianen worden geduwd in de richting van oppositie, verdeeldheid, opruiming, ontevredenheid.
Het is duidelijk dat onder deze omstandigheden Italië nooit meer zal stijgen.
Met de pandemie aan de gang, die een korte periode van nationale wapenstilstand markeerde, de interne conflicten van een land dat ondanks zijn geschiedenis, zijn industriële kracht, zijn cultuur en zijn geweldige mensen altijd een voorwendsel heeft willen zoeken om zichzelf te vernietigen.
Van tv is vernomen dat er een wereldwijde en gegeneraliseerde aanval is begonnen in de gezondheidsfaciliteiten die het oog van de orkaan zijn binnengekomen omdat ze honderden doden onder hun gasten hebben geregistreerd. De rechterlijke macht, altijd aanwezig in de nationale levenscyclus, heeft overal dossiers geopend. De RSA-managers worden onderzocht door gerechtelijke procedures in te leiden die tientallen jaren kunnen duren. Op dit punt zou het niet eens vergezocht zijn moeten alle regeringsvertegenwoordigers en ook de media onderzoeken, gezien het feit dat ze gedurende de eerste twee maanden van de pandemie alle en zonder onderscheid vermeldden dat het niet nodig was om maskers te gebruiken in een besmettelijke context waarin ze absoluut noodzakelijk waren. We zouden Europa moeten onderzoeken omdat het niet heeft gered. Iedereen moet worden onderzocht.
In de tussentijd hebben we meer decennia verloren en blijven we stevig in strafrechtelijke en administratieve procedures. Overwonnen door alle andere landen die van de pandemie een katapult zullen maken om terug te keren naar de posities van vooruitgang en welzijn die ieder volk verdient. Als we ons realiseren dat we stevig zijn, alleen en als laatste, verscheurd door voortdurende sociale contrasten, zullen we, als we de kracht hebben, begrijpen dat we in plaats daarvan een ander Italië hadden kunnen bouwen.