(door Rosangela Cesareo, hoofd Institutional Relations bij AIDR) Communiceer alleen als er iets te zeggen is: laat de feiten voor zichzelf spreken. Dat maakte de nieuwe premier Mario Draghi duidelijk tijdens zijn eerste ministerraad. Sindsdien heeft hij zich strikt aan deze lijn gehouden en zijn de Italianen getuige van grote stiltes.
Draghi heeft ongetwijfeld de communicatie verstoord, iemand heeft zijn stijl zelfs gedefinieerd als "niet-communicatief". Allereerst heeft de president geen sociale profielen, noch Twitter, noch Facebook. Er is geen tussenkomst in de media door Draghi, zelfs niet voor de G7 of de Europese Raad, die hij alleen uitvoerde met een balpen en een vel papier tijdens een videoconferentie.
Iemand beweert dat dit gebrek aan communicatie van de premier te wijten is aan het feit dat hij geen politicus is, die niet wil vluchten en daarom geen toestemming van de bevolking nodig heeft. Ik ben het er om meer dan één reden niet mee eens. In feite is communicatie niet alleen voor propaganda, net zoals toestemming niet alleen voor het nemen van stemmen is.
Italië bestaat uit een volk, uit mensen die bewogen worden door gevoelens. Als hij er dankzij communicatie niet in slaagt de juiste gevoelens bij de bevolking op te wekken, wordt de premier niet gevolgd, maar wat nog erger is, wordt niet begrepen. Er zal een nog duidelijkere kloof ontstaan dan die tussen de burgers en degenen die regeren. Die van de leider moet per definitie effectieve en constante communicatie zijn, ook al is het institutioneel en rigoureus, want de een sluit de ander niet uit.
Deze pragmatische en essentiële institutionele communicatie die door Draghi is aangenomen, staat dus in absoluut contrast met de digitale revolutie die het land al jaren doormaakt, met de logica van sociale netwerken die nu tot de eerste communicatiemiddelen voor burgers van elk doel behoren.
Draghi heeft alle instrumenten in handen om een keerpunt voor Italië te markeren, een kwalitatieve sprong in dit tragische moment dat als gevolg van de pandemie al meer dan een jaar aanhoudt. Maar stel je open voor de mensen, spreek met hen omdat je zoveel op hem hoopt, in hem heb je meer dan een hoop gevestigd. En je gebruikt de communicatiemiddelen waar iedereen dankzij digitaal toegang toe heeft.