5 września 1972 roku, podczas letnich igrzysk olimpijskich w Monachium (Niemcy Zachodnie), o świcie ośmiu członków palestyńskiej organizacji „Czarny Wrzesień” włamało się do izraelskiej kwatery wioski olimpijskiej i natychmiast zabiło dwóch izraelskich sportowców. dziewięciu innych było zakładnikami, mając nadzieję na wymianę z 232 palestyńskimi więźniami przetrzymywanymi w izraelskich więzieniach oraz z niemieckimi terrorystami Andreasem Baaderem i Ulrike Meinhof, przetrzymywanymi w Niemczech. Wiadomość o porwaniu rozeszła się po całym świecie, ale program igrzysk olimpijskich nadal trwał, mimo że wielu domagało się jego zawieszenia. Akcja ratunkowa zorganizowana przez niemieckie służby bezpieczeństwa okazała się katastrofą i doprowadziła do śmierci wszystkich porwanych sportowców, pięciu fedajjinów i niemieckiego policjanta. Igrzyska olimpijskie się nie skończyły nawet po tych wydarzeniach. Jedynie uroczystość upamiętniająca odbyła się na Stadionie Olimpijskim, w którym wzięło udział 80.000 3.000 osób i XNUMX sportowców.
Po 43 latach, 2 grudnia 2015 roku, wyłania się nowa, makabryczna historia o masakrze w Monachium. We wrześniu 1992 r. Prawnik wdowy po sportowcach otrzymał zdjęcia tego, co wydarzyło się dwadzieścia lat wcześniej, a Ilana Romano i Ankie Spitzer nalegały na ich spotkanie. Kobiety zgodziły się również, że nigdy nie będą publicznie mówić o tych obrazach, o których do tej pory nawet nie uważały, że istnieją. Przynajmniej jeden z nich, Yossef Romano, został wykastrowany i zgwałcony przez porywaczy i pozostawiony na śmierć na oczach swoich towarzyszy.