Pracowników, którzy w 592 roku pracowali w naszym kraju poniżej 2017 godzin tygodniowo, było 10 tys. Spośród nich 389 tys. było pracownikami najemnymi, a pozostałe 203 tys. osobami prowadzącymi działalność na własny rachunek.
Od 2014 r. liczba tych pracowników nieznacznie spada w wyniku zarówno ożywienia zatrudnienia, jak i przeprowadzonej w zeszłym roku reformy bonów, która „zwiększyła” korzystanie z pracy nieregularnej (zob. wykres 1).
Te 592 tys. pracowników, jak podaje Biuro Badań CGIA (*), to osoby zatrudnione przy pracach dorywczych: 2 na 3 to kobiety zatrudnione głównie w usługach osobistych, jako pokojówki, opiekunki do dzieci, opiekunki lub przy obsłudze czynności związanych do higieny osobistej (fryzjerzy, kosmetyczki, centra odnowy biologicznej itp.) (patrz tab. 1). Kolejną branżą, w której koncentruje się bardzo dużo pracy dorywczej, są usługi hotelarsko-restauracyjne i biznesowe. W porównaniu z 2007 rokiem ogólna liczba pracowników dorywczych wzrosła o 20,3 proc. (por. tab. 2).
Najwięcej jest osób powyżej 65. roku życia: udział pracujących w wymiarze poniżej 10 godzin tygodniowo w ogólnej liczbie pracowników tej samej grupy demograficznej wynosi 6,9 proc.; następnie młodzi ludzie w wieku od 15 do 24 lat (4,7 proc.).
„Te dane – podaje koordynator biura badawczego CGIA Paolo Zabeo – podkreślają, że tak zwana gospodarka gig, choć szybko się rozwija, napędza zatrudnienie na żądanie, które jest wciąż bardzo ograniczone. Możliwości, jakie oferują na przykład strony, aplikacje i platformy internetowe, zapełniają nasze ulice kurierami rowerowymi, ale tak zwane małe prace są nadal domeną tradycyjnych sektorów, takich jak usługi osobiste, i tam, gdzie jest dużo wysoka sezonowość. Obszary m.in. na których dominuje obecność cudzoziemców.”
Wracając do danych, w wartościach bezwzględnych kohortę skupiającą ogółem największą liczbę pracujących stanowią osoby w wieku 45-54 lata (prawie 7 mln osób) (por. tab. 3).
Obszarem terytorialnym, na którym tego rodzaju usługi okazjonalne są najbardziej rozpowszechnione, jest Centrum: jeśli na poziomie krajowym odsetek pracowników okazjonalnych w stosunku do ogółu zatrudnionych we Włoszech wynosi 2,6 procent, w Centrum odsetek ten wzrasta do 3 procent.
W wartościach bezwzględnych jednak Południe jest obszarem geograficznym o największej liczbie: z 592 tys., 171 tys. pracuje na Południu, 148 tys. zarówno w Centrum, jak i na północnym zachodzie oraz 125 tys. na północnym wschodzie ( patrz tab. 4).
„Oczywiście – konkluduje Sekretarz CGIA Renato Mason – te 592 tysiące pracowników dorywczych jest niedoceniane. Doskonale wiemy, że w tym sektorze występują bardzo duże szare strefy, w których króluje sektor podziemny. Warto jednak zauważyć, że z tej regularnej pracy korzystają głównie kobiety i emeryci i uzupełniają skromne dochody rodziny, zwłaszcza na południu”.
Poniżej znajdują się niektóre prace, które w wielu przypadkach są wykonywane sporadycznie. Lista nie jest wyczerpująca, ale może posłużyć do przedstawienia pewnych ogólnych wskazówek na temat profesjonalnego składu usług okazjonalnych:
· pracownik do pielęgnacji małego ogrodu;
· pracownik do wywozu i montażu/demontażu mebli;
· ulotka;
· animator na przedstawieniach, targach, przyjęciach i wydarzeniach;
· kierowca;
· opiekunka dziecięca;
· dozorca;
· ratownik;
· kelner;
· urzędnik;
· cykl kurierski;
· freelancer w branży internetowej;
· ankieter telefoniczny do celów ankiet i marketingu;
· myjnie samochodowe na myjniach samochodowych;
· prywatne lekcje muzyki/szkoła powtórkowa itp.;
· sklep;
· operatorzy w hotelach, restauracjach, pubach i barach;
· kamerdyner;
· trener osobisty;
· osobisty klient;
· pracownicy ochrony w muzeach, na targach, imprezach itp.;
· personel domowy;
· opiekunka do zwierząt;
· szef pizzy;
· promotorzy w supermarketach i centrach handlowych;
· steward na imprezach sportowych, koncertach itp.;
· niania.