(by Massimiliano D'Elia) Turcja i Katar stały się dziś w Afganistanie punktem odniesienia dla świata zachodniego, ich sieć dyplomatyczna i wywiadowcza rozrasta się z dnia na dzień w tym kraju. Cel główny: przeciwdziałanie, w miarę możliwości, konkurencji ze strony Chiny e Rosja, jedyne kraje, wraz z Pakistan, którzy otworzyli swoje ambasady w Kabulu.
Istnieją jeszcze trzy inne kraje o historycznie bardzo bliskich powiązaniach z talibami: Pakistan, L "Arabia Saudyjska i Emiraty Arabskie, które odgrywają wcale nie drugorzędną rolę w kontrowersyjnym kontekście afgańskim, który jest bardzo „płynny” i łatwopalny.
Spoiwem pomiędzy wszystkimi tymi krajami są talibowie, którzy umieszczeni w centrum projektu przez Amerykanów tkają sznurki bardzo skomplikowanej i bardzo kruchej sieci.
Nowi przywódcy Talibów, goszczący od lat w Katarze, słowem, chcą dialogu ze światem zachodnim, chcą zbudować od podstaw rodzący się Emirat Islamski z pomocą obcych mocarstw, by wydobyć ze swojego terytorium ok. 3 biliony surowców. Ale przede wszystkim zabiegają o uznanie społeczności międzynarodowej.
Historia przypomina nam również, że jedynymi krajami, które uznawały talibów w latach 90., kiedy byli u władzy, były: Pakistan, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Stosunki przerwane po zamachach terrorystycznych z 11 września 2001 r., ale utrzymywane w wielkiej tajemnicy z najstarszymi przywódcami talibów.
Dziś jest inaczej, młodzi przywódcy talibów widzą Katar i Turcja jako gładka wierzchowiec do dialogu z Zachodem. W rzeczywistości nie jest przypadkiem, że talibowie powierzyli odbudowę międzynarodowego lotniska w Kabulu wyłącznie technikom z Turcji i Kataru, którzy byli do tego upoważnieni. Kraje zachodnie, które z kolei straciły mężczyzn na ziemi (Włochy 54), są mądrze trzymane na uboczu programu konstytucyjnego Emiratu.
Il Katarz drugiej strony cieszy się zaufaniem talibów, ponieważ gwarantuje im ochronę i uprzywilejowane kanały z ludźmi Zachodu, zagęszczając ważną sieć stosunków dyplomatycznych z Amerykanami. W Doha przedstawiciele USA i Talibów negocjowali warunki porozumienia z lutego 2020 r. W sierpniu zeszłego roku Katar wykorzystał swoje powiązania z talibami, aby pomóc licznym narodom zachodnim, w tym Stanom Zjednoczonym, w ewakuacji swoich obywateli z Afganistanu.
Linki Turcja z Afganistanem są zarówno historyczne, jak i symboliczne. W całym kraju Azji Środkowej żyje duża liczba perskich plemion tureckich. Co więcej, przywódcy talibów postrzegają Turcję jako spadkobiercę Imperium Osmańskiego, które dąży do odrodzenia islamskiego kalifatu w tym stuleciu. Ponadto Turcja jest również dyplomatycznie sprzymierzona z Pakistanem, który jest najbliższym międzynarodowym sojusznikiem talibów. Ponadto wojska tureckie od ponad sześciu lat obsadzają lotnisko w Kabulu i do dziś są obecne w stolicy Afganistanu. W ostatnich tygodniach, gdy zachodni dyplomaci gorączkowo uciekali z Kabulu, tureccy urzędnicy pozostali w stolicy, aby spotkać się z przywódcami talibów i zaplanować przyszłość.
Ostatecznie Katar i Turcja (która jest częścią urodzony) są jedynymi krajami, które mogą zaoferować talibom coś, co Chiny, Rosja e Pakistan nie mogą: bezpiecznej linii komunikacji ze Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami oraz, dlaczego nie, prawdopodobnego przyszłego uznania przez społeczność międzynarodową.
Afganistan i jego bogactwo mineralne już na celowniku Chin i Rosji
Afganistan posiada ogromne i nieokreślone bogactwa mineralne: ropa naftowa, żelazo, złoto i drogocenne klejnoty, złoża miedzi, litu i ziem rzadkich. Jest to równowartość, pisze Il Sole24Ore, szacowana przez Amerykanów na trzy biliony dolarów.
Wycofanie się USA z kraju, a następnie sojuszników koalicji, to kusząca szansa dla tych, którzy mają strategiczne interesy w tym obszarze i poza nim. Chiny e Rosja oni już są w grze, jako jedyni pozostawili ambasady otwarte i działające przy aprobacie nowych władców, talibów. Afganistan jest częścią chińskiego „Jedwabnego Szlaku”, ale jest też doskonałą okazją dla rosyjskich interesów w dziedzinie węglowodorów.
Następnie pojawia się kwestia projektu TAPI. 6 lutego 2020 r., na kilka dni przed historycznym podpisaniemPorozumienie Doha między Amerykanami a Talibami (29 lutego 2020), Minister Spraw Zagranicznych Turkmenistanu, Raszid Meredowspotkał się z wysokimi przedstawicielami turkmeńskiego MSZ oraz delegacją biura politycznego ruchu talibów pod przewodnictwem mułły Abdula Ghaniego Baradara. Powodem spotkania była kwestia bezpieczeństwa w Afganistanie, rozwiązana dziś wraz z przejęciem tego kraju przez talibów. Turkmenistan zamierza bowiem kontynuować projekt TAPI, czyli gazociągu, który ma przecinać Turkmenistan, Afganistan, Pakistan i Indie, rozwijany przez Galkynysh - TAPI Pipeline Company Limited z udziałem Azjatyckiego Banku Rozwoju (ADB) i przy wsparciu bezwarunkowe Waszyngtonu.
Chiny już wyprzedzają wszystkie inne, ponieważ posiadają już ważne koncesje na wydobycie. Najbardziej kwestionowana (dla zanieczyszczenia z powodu rzekomej korupcji) jest Pani Aynak, (w tłumaczeniu: małe źródło miedzi), co pozwoli Chinom przez trzydzieści lat wydobyć z największego na świecie złoża miedzi, szacowanego przez były rząd afgański na 11,3 mln ton metalu. Chińska China Metallurgical Group (Mec) i Jiangxi Copper wygrały przetarg za trzy miliardy dolarów w 2007 roku.
Chiński projekt faraoński obejmuje również elektrownię węglową, sieć wodociągową i linię kolejową do Pakistanu i Uzbekistanu, na obszarze, na którym znajduje się obszar archeologiczny, w którym znajdują się starożytne klasztory buddyjskie. W tych częściach znajduje się również ważne miejsce wydobycia, Hajigak, złoże zawierające około 2 miliony ton żelaza, które rozciąga się na ponad 32 kilometry w górach. Następnie na tym terenie znajduje się również złoże niobu, rzadkiego i szlachetnego metalu używanego, pisze Sole24Ore, do zastosowań w sektorze obronnym.
Chiny posiadają również koncesję na ropę przyznaną w 2011 roku na okres 23 lat China National Petroleum Corporation (CNPC), dotyczącą trzech złóż wzdłuż rzeki Amu-darii. Ropy nie brakuje, bowiem na północy kraju odkryto 1,8 miliarda baryłek ropy i gazu.
W całej tej wartości handlowej kraje NATO, które walczyły od dwudziestu lat, w tym Włochy, nie są przyjmowane, mimo że pozostawiły na ziemi ponad 3000 zabitych (Włochy 54). Radzenie sobie dzisiaj z talibami w sprawie nowych kontraktów wydaje się naprawdę trudne, ponieważ mądrze przedstawiali nas jako zdrajców narodu afgańskiego.