Jeśli jednak na poziomie krajowym stosunek ten wynosi obecnie jeden do jednego, to na południu do wyprzedzenia już doszło; mówimy o porównaniu liczby wypłacanych emerytur i osób zatrudnionych. Jeśli we Włoszech pierwsza liczba wynosi 22.772.000 23.099.000 7.209.000, a druga 6.115.000 XNUMX XNUMX, to w regionach Południa i na Wyspach emerytury wypłacane obywatelom wynoszą XNUMX XNUMX XNUMX, podczas gdy liczba pracowników wynosi XNUMX XNUMX XNUMX.
Niepokojący wynik, który wyraźnie pokazuje skutki, jakie w ostatnich dziesięcioleciach wywołały trzy ściśle ze sobą powiązane zjawiska: spadek liczby urodzeń, starzenie się społeczeństwa oraz obecność nieregularnych pracowników. Połączenie tych czynników powoduje stopniowe zmniejszanie się liczby aktywnych podatników, a w konsekwencji powiększanie szeregów beneficjentów pomocy społecznej. Tak twierdzi Biuro Badań CGIA.
• Jak zrównoważyć system?
Nie ma cudownych rozwiązań, a nawet gdyby rezultaty były dostępne, nie mielibyśmy ich wcześniej niż za 20–25 lat. Jednakże w obliczu coraz mniejszej liczby młodych ludzi i coraz większej liczby emerytów tendencję tę można odwrócić jedynie w perspektywie średnio- i długoterminowej jedynie poprzez poszerzenie bazy zatrudnienia. Jak? Przede wszystkim wydobyć na światło dzienne znaczną część „niewidzialnych” pracowników obecnych w kraju. Mówimy o tych, którzy prowadzą nielegalną działalność, a według Istat liczy się około 3 miliony osób, które codziennie udają się na pola, fabryki i domy Włochów, aby wykonać nieregularną pracę. Konieczne jest także dalsze zachęcanie kobiet do wchodzenia na rynek pracy, biorąc pod uwagę, że znajdujemy się na końcu europejskich rankingów pod względem wskaźnika zatrudnienia kobiet (około 50 procent). Ponadto musimy wzmocnić polityki sprzyjające wzrostowi demograficznemu (pomoc dla młodych matek, rodzin, nieletnich itp.) i wydłużaniu życia zawodowego obywateli (przynajmniej osób prowadzących działalność biurową lub intelektualną). Wreszcie konieczne jest podniesienie poziomu wykształcenia siły roboczej, który we Włoszech wciąż należy do najniższych w całej UE. Jeżeli nie zrobimy tego wszystkiego stosunkowo szybko, za kilka dekad istnieje ryzyko załamania się opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego.
• Do 2027 r. będziemy musieli „wymienić” prawie 3 miliony pracowników
Niestety, nie ma zbyt wiele czasu; Bardzo niepokojące tendencje wyłaniają się z lektury statystyk demograficznych/zatrudnienia. Na przykład w latach 2023–2027 włoski rynek pracy będzie potrzebował prawie trzech milionów pracowników, którzy zastąpią osoby, które przejdą na emeryturę.
Krótko mówiąc, w ciągu najbliższych 5 lat prawie 12 procent Włochów po osiągnięciu wymaganego wieku na stałe odejdzie z pracy. W obliczu coraz mniejszej liczby młodych ludzi wchodzących na rynek pracy, „zastąpienie” znacznej części tych, którzy przejdą na emeryturę, stanie się dla wielu przedsiębiorców dużym problemem. Przypominamy, że w ciągu ostatnich 5 lat włoska populacja w wieku produkcyjnym (15-64 lata) zmniejszyła się o ponad 755 tys. jednostek, a w samym 2022 r. spadek wyniósł 133 tys.
• W miarę zwiększania się liczby osób starszych zagrożone są nieruchomości, transport i moda
Kraj o coraz starzejącej się populacji może mieć w nadchodzących dziesięcioleciach poważne problemy z zrównoważeniem finansów publicznych; szczególnie ze względu na wzrost wydatków na opiekę zdrowotną, emerytury, środki farmaceutyczne i opiekę osobistą. Należy również zauważyć, że w związku z bardzo powszechną obecnością osób w wieku powyżej 65 lat niektóre ważne sektory gospodarki mogą odczuć negatywne skutki. Społeczeństwo składające się głównie z osób starszych, charakteryzujące się znacznie niższą skłonnością do wydawania pieniędzy niż młoda populacja, ryzykuje zmniejszenie obrotów sektora nieruchomości, transportu, mody i hotelarstwa (HoReCa). Z drugiej jednak strony banki mogły liczyć na pozytywne efekty; osoby starsze, posiadające większą skłonność do oszczędzania, powinny zwiększać wielkość ekonomiczną swoich depozytów, uszczęśliwiając w ten sposób wiele instytucji kredytowych.
• Mediolan, Rzym Brescia najbardziej cnotliwe rzeczywistości. Najbardziej niezrównoważone są jednak Mesyna, Neapol i Lecce
Na poziomie prowincji w 2022 r. najbardziej cnotliwą rzeczywistością terytorialną we Włoszech był Mediolan (bilans wynikający z różnicy między liczbą emerytur i rent i osób zatrudnionych wynoszącą +342 tys.). W dalszej kolejności Rzym (+326 tys.), Brescia (+107 tys.), Bergamo (+90 tys.), Bolzano (+87 tys.), Werona (+86 tys.) i Florencja (+77 tys.). Jak wspomniano powyżej, wyniki prowincji Południa były złe. Spośród wszystkich jedynie Cagliari (+10 tys.) i Ragusa (+9 tys.) prezentują dodatni bilans. Najbardziej niezrównoważona sytuacja dotyczy jednak Palermo (-74 tys.), Reggio Calabria (-85 tys.), Messyny (-87 tys.), Neapolu (-92 tys.) i Lecce (-97 tys.).
Zapisz się do naszego newslettera!