Amunicja o nazwie Cbu, to konwencjonalny skrót, to w rzeczywistości duże pojemniki (niektóre ważą 600 kilogramów), które wystrzeliwane z maksymalnej wysokości 20 5 stóp otwierają się w powietrzu. Ich ładunek składa się z maleńkich bomb wielkości piłek tenisowych, które lądują na ziemi podczepione do spadochronu. Są to śmiercionośne obiekty, które opadają w kierunku niesionych przez wiatr celów iw XNUMX% przypadków pozostają niewybuchowe, podobnie jak miny przeciwpiechotne. Aby uniknąć szkód ubocznych, zgłaszanych przez organizacje pozarządowe na teatrach wojennych, armia amerykańska wyposażyła się w Cbu 105, które są wyposażone w oprogramowanie Wmcd (Wind Corrected Munition Disperser), które może kierować je do celów mobilnych, ograniczając współczynnik błędu do promienia mierników 10.
Pomijając oprogramowanie, bomby kasetowe z pewnością nie są niczym nowym w ciągu ostatniej godziny. Były używane we wszystkich ostatnich konfliktach, od Afganistanu po Kosowo, ale także w Angoli, Iraku, Mozambiku, Czeczenii. Według szacunków Międzynarodowego Czerwonego Krzyża podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej w 1991 r. zranili lub zabili ponad 4.000 Irakijczyków, dotykając co najmniej 80 żołnierzy amerykańskich.
Bomby kasetowe mają zmienną moc wybuchową w zależności od liczby bomb, które są w stanie przenosić. Na przykład te używane w Iraku są trzech typów: oprócz wspomnianego CBU 105 (waga: pół tony; pojemność: do 40 mini-urządzeń), CBU 58 (waga: do 360 kg; pojemność do do 650 urządzeń) oraz Cbu 87b (waga: do 450 kg; pojemność: do 200 urządzeń). Upuszczone „jajka” mogą rozprzestrzenić się na powierzchni nawet 80 XNUMX metrów kwadratowych.