W ciągu ostatnich 20 lat zapłaciliśmy 166 miliardów więcej podatków. Wciskając nas bardziej, był skarb, burmistrzowie i gubernatorzy, a znacznie mniej
W ciągu ostatnich 20 lat dochody z podatków wzrosły o 166 mld euro. O ile w 2000 roku organy podatkowe i samorządy zebrały 350,5 mld euro, to w 2019 roku przychody w cenach bieżących wzrosły do 516,5 mld euro. W ujęciu procentowym wzrost w tych dwudziestu latach wyniósł 47,4%, o 3,5 punktu procentowego więcej niż wzrost zanotowany w tym samym okresie krajowego PKB wyrażony w ujęciu nominalnym (+43,9%). Powiedzieć, że to CGIA
Koordynator Biura Studiów Paolo Zabeo dokonuje kilku spostrzeżeń:
„Czy można z całą pewnością stwierdzić, że dzięki 166 miliardom podatków zapłaconych w ciągu ostatnich 20 lat machina publiczna uległa poprawie? Innymi słowy, czy wymiar sprawiedliwości, bezpieczeństwo, transport, zwłaszcza na szczeblu lokalnym, infrastruktura, zdrowie i edukacja są dziś bardziej wydajne niż wtedy? A może gospodarstwa domowe i firmy były zmuszone płacić więcej, a otrzymywały coraz mniej od państwa? Nie mamy żadnych wątpliwości. Pomiędzy tymi dwoma hipotezami chcielibyśmy potwierdzić tę drugą, również dlatego, że ta maksymalna kwota zubożyła kraj, powodując wraz z kryzysami dojrzewającymi w tych dwudziestu latach wzrost Włoch równy zeru, jakiego nie ma żaden inny kraj w Europie. zarejestrowany".
Jeśli rachunek zapłacili włoscy podatnicy, to korzyści szły przede wszystkim do Skarbu Państwa, w niewielkim stopniu do Regionów i władz lokalnych.
„W zbiorowej wyobraźni - potwierdza sekretarz Renato Mason - rozpowszechniła się idea, że w ostatnich latach gubernatorzy i burmistrzowie staliby się wbrew sobie nowymi poborcami podatkowymi, podczas gdy państwo centralne zmniejszyłoby obciążenia podatkowe podatników. W rzeczywistości sprawy potoczyły się inaczej. Prawdą jest, że w ostatnich 20 latach podatki lokalne wzrosły o 37,1 proc., O tyle te pobierane przez administrację centralną wzrosły o 49,3 proc. W kategoriach bezwzględnych Regiony i władze lokalne odnotowały wzrost podatków o 20,3 miliarda, podczas gdy ciężar podatku krajowego wzrósł o 145,7 miliarda. Innymi słowy, jeśli lokalne podatki zaczęły obowiązywać od 2000 r., Podatki państwowe eksplodowały, w wyniku czego włoscy podatnicy byli zmuszeni płacić coraz więcej ”.
W oczekiwaniu na przedstawienie przez rząd reformy podatkowej, która pozwoli na drastyczne zmniejszenie obciążeń podatkowych, opisane powyżej dane pozwalają Biuru Studiów CGIA zastanowić się również nad kwestią zróżnicowanej autonomii. Ten ostatni argument, który w ostatnich miesiącach, również po kryzysie pandemicznym, wydaje się być usunięty z programu politycznego władzy wykonawczej, na której czele stał Conte.
„W ostatnich latach - konkluduje Paolo Zabeo - temat zróżnicowanej autonomii był postrzegany jako opozycja między północą i południem kraju, a raczej jest to gra rozgrywana między centrum a peryferiami państwa. Między tymi, którzy chcą lepiej funkcjonującej i tańszej administracji publicznej, a tymi, którzy bronią status quo, bo przekazując funkcje i kompetencje, boją się utraty władzy i legitymacji. Aby utrzymać stanowiska, których nie da się już obronić, zarzucano zwolennikom tej reformy chęć dalszego zubożenia najbardziej niespokojnych realiów terytorialnych kraju ”.
Z drugiej strony CGIA są przekonani, że reforma ta może być korzystna dla wszystkich Włoch, a nie tylko dla regionów, które najpierw poprosiły o większą autonomię. Sekretarz Renato Mason stwierdza:
„Lombardia, Veneto i Emilia Romagna to regiony, które przeżywają najbardziej zaawansowaną fazę tej gry, ale wiele innych, w różnych formach, wyraziło zainteresowanie rozpoczęciem negocjacji z władzami wykonawczymi. Większa autonomia oznacza większą odpowiedzialność i jest jasne, że oszczędności i dodatkowy dochód muszą pozostać w większości na terytoriach, które je generują. Z kolei bardziej rozwinięte realia terytorialne i tak będą musiały pomóc tym, którzy mają trudności, stosując zasadę solidarności. Jeśli tym trzem regionom odniesie sukces w przeprowadzeniu reformy, jasne jest, że spowodują efekt oporu, który będzie wymagał ograniczenia wydatków publicznych. W konsekwencji pomoże to obniżyć podatki oraz podnieść jakość i ilość usług świadczonych obywatelom i przedsiębiorstwom ”.
