Dzięki rekordowym podatkom w UE i wydatkom socjalnym należącym do najniższych w Europie, we Włoszech ryzyko ubóstwa lub wykluczenia społecznego osiągnęło bardzo niepokojący poziom czujności. Analiza została przeprowadzona przez Biuro Studiów CGIA.

W ostatnich latach kryzysu w rzeczywistości na większość krajów śródziemnomorskich „nałożono” wiele ekonomicznych środków oszczędnościowych i rygorystycznych mających na celu zabezpieczenie rachunków publicznych. Ogólnie rzecz biorąc, operacja ta była realizowana poprzez ogromny wzrost podatków, bardzo silny spadek inwestycji publicznych i odpowiednią redukcję stanu państwa opiekuńczego.

„Ze społecznego punktu widzenia - mówi koordynator Biura Studiów CGIA Paolo Zabeo - uzyskany wynik był dramatyczny: na przykład we Włoszech bezrobocie utrzymuje się powyżej 11 proc., Podczas gdy przed kryzysem 6 proc. Ponadto inwestycje spadły o ponad 20 punktów procentowych, a zagrożenie ubóstwem i wykluczeniem społecznym osiągnęło alarmujący poziom. Na Sycylii, w Kampanii i Kalabrii praktycznie co drugi obywatel znajduje się w stanie ciężkiej deprywacji. I pomimo wyrzeczeń wymaganych od rodzin i firm, nasz stosunek długu do PKB wzrósł o ponad 2 punktów, osiągając w ubiegłym roku 30 procent ”.

W ostatnich latach kryzys dotknął bez rozróżnienia wszystkie klasy społeczne, nawet jeśli rodziny tzw. Osób o numerze VAT odnotowały statystycznie najbardziej niepokojące wyniki. Krótko mówiąc, produktywna klasa średnia zapłaciła więcej niż inni za negatywne skutki kryzysu i do dziś z trudem stara się ożywić.

„W przeciwieństwie do pracowników - zwraca uwagę sekretarz CGIA Renato Mason - gdy osoba samozatrudniona zamyka swoją działalność, nie korzysta z żadnej siatki bezpieczeństwa socjalnego. Gdy stracisz pracę, wrócisz do gry i wyruszasz na poszukiwanie nowej pracy. Niestety, w ostatnich latach nie było łatwo znaleźć inną: często nie bardzo młody wiek i obecne trudności stanowiły barierę nie do pokonania na drodze do ponownej integracji, popychając te osoby do całkowicie nielegalnej pracy ”.

Wracając do danych badawczych, we Włoszech obciążenie podatkowe (tj. Ciężar podatków, podatków i podatków tylko od PKB) wynosi 29,6 procent (rok 2016). Wśród naszych głównych konkurentów w UE nikt inny nie odnotował tak wysokiego udziału. Na przykład Francja ma ładunek 29,1 procent, Austria 27,4 procent, Wielka Brytania 27,2 procent Holandia Niderlandy 23,6 procent, Niemcy 23,4 procent i Hiszpania 22,1 procent ,

Bez wydatków na emerytury koszt wydatków socjalnych na PKB (bezrobocie, niepełnosprawność, mieszkanie, macierzyństwo, zdrowie, pomoc itp.) Wyniósł 11,9 procent. Wśród głównych krajów UE badanych w tej analizie tylko Hiszpania zarejestrowała udział niższy niż nasz (11,3 procent PKB), nawet jeśli obciążenie podatkowe w kraju iberyjskim jest o 7,5 niższe niż nasze.

Z drugiej strony wszystkie pozostałe mają znacznie wyższy koszt niż nasz. Zasadniczo jesteśmy najbardziej prześladowani w Europie i przy „pomarszczonej” opiece społecznej dramatycznie wzrosły trudności społeczne i trudności gospodarcze (patrz Tab.1).

Ryzyko ubóstwa lub wykluczenia społecznego między 2006 a 2016 wzrosło we Włoszech o prawie X punktów procentowych 4, osiągając 30 procent populacji. Zasadniczo ludzie w potrzebie i deprywacji przenieśli się z 15 na milion 18,1. Z drugiej strony średni poziom europejski wzrósł tylko o jeden punkt, osiągając procent 23,1: punkty 6,9 niższe niż nasza średnia. Z drugiej strony we Francji i Niemczech w tych latach 10 ryzyko ubóstwa nawet spadło, a obecnie ich poziom przekracza 10 punktów mniej niż średnie dane włoskie (patrz wykres 1)

Na poziomie regionalnym sytuacja na południu jest bardzo ciężka. Najnowsze dostępne dane dotyczące 2016 r. Wskazują, że zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym całej populacji sięgnęło 55,6% na Sycylii, 49,9% w Kampanii i 46,7% w Kalabrii. Jak powiedzieliśmy powyżej, średnia krajowa wyniosła 30 procent (o 4,1 punktu procentowego więcej w latach 2006-2016) (zob. Tabela 2).

Przetwarzanie przez biuro badań CGIA danych Eurostatu i Istat

(*) Podatki, cła i podatki.

(**) Wydatki na ochronę socjalną i ochronę zdrowia bez wydatków na emerytury; wydatki emerytalne wykorzystane do porównania w Europie zostały zbudowane na podstawie bazy danych Eurostatu „Wydatki sektora instytucji rządowych i samorządowych według funkcji” zaktualizowanej w marcu 2018 i zawierającej zmiany przyjęte przez nowy system rachunków SEC 2010. W szczególności wydatki emerytalne uzyskano jako „przybliżenie” poprzez dodanie dwóch funkcji wydatków publicznych na ochronę socjalną „starość” i „osoby pozostałe przy życiu”: funkcje te obejmują wydatki na bezpośrednie emerytury w ramach IVS (tj. Emerytury, podeszły wiek i inwalidztwo) i pośrednie IVS (np. renta wypłacana pozostałemu przy życiu małżonkowi i renta rodzinna z tytułu renty rodzinnej), roczne wypłaty przez pracodawców w zakresie odprawy, niektóre wydatki na usługi wypłacane w celu ochrony funkcji starości, pośrednich czynszów powypadkowych i pośrednich emerytur wojennych.

Wydatki socjalne obejmują renty inwalidzkie o wieku niższym niż wiek emerytalny oraz udział wcześniejszej emerytury oparty na funkcji „bezrobocia” (również podkategoria wydatków na ochronę socjalną).

Wykres 1 - Zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym (*): w ostatnich latach 10 przepaść między Włochami a resztą Europy powiększyła się

(% populacji zagrożonej)

Przetwarzanie przez biuro badań CGIA danych Eurostatu i Istat

(*) Zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym: jest to wskaźnik przewidziany w strategii „Europa 2020” (dziesięcioletnia strategia Unii Europejskiej na rzecz wzrostu i zatrudnienia zapoczątkowana w 2010 r. W celu stworzenia warunków sprzyjających inteligentnemu, zrównoważonemu wzrostowi i włączeniu społecznemu).

Wskaźnik wyraża odsetek osób, które są w co najmniej jednym z następujących warunków 3:

1. żyć w rodzinach zagrożonych ubóstwem;
2. żyć w rodzinach w warunkach poważnej deprywacji materialnej;
3. żyją w rodzinach o niskim nakładzie siły roboczej.

Tab.2 - Zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym (*): 8 regionów Południa jest najbardziej zagrożonych, na Sycylii więcej niż 1 na 2 osoby

(% populacji zagrożonej)

Przetwarzanie biura badań CGIA na danych Eurostatu i ISTAT

(*) Zagrożenie ubóstwem lub wykluczeniem społecznym: jest to wskaźnik przewidziany w strategii „Europa 2020” (dziesięcioletnia strategia Unii Europejskiej na rzecz wzrostu i zatrudnienia zapoczątkowana w 2010 r. W celu stworzenia warunków sprzyjających inteligentnemu, zrównoważonemu wzrostowi i włączeniu społecznemu).

Wskaźnik wyraża odsetek osób, które są w co najmniej jednym z następujących warunków 3:

1. żyć w rodzinach zagrożonych ubóstwem;
2. żyć w rodzinach w warunkach poważnej deprywacji materialnej;
3. żyją w rodzinach o niskim nakładzie siły roboczej.  

UWAGA:L 'wskaźnik ryzyka ubóstwa lub wykluczenia społecznego jest sumą osoby zagrożone ubóstwem (a), Of osoby w sytuacji poważnej deprywacji materialnej (b) i ludzie mieszkający w rodzinach o bardzo niskiej intensywności pracy (C). Ludzie są liczeni tylko raz, nawet jeśli są obecni na wielu wskaźnikach cząstkowych.

1. Le ludzie zagrożeni ubóstwem są to osoby mieszkające w gospodarstwach domowych o dochodzie równoważnym poniżej 60 procent mediany równoważnego dochodu dostępnego po transferach socjalnych.
2. Le ludzie w warunkach poważnej deprywacji materialnej są to osoby mieszkające w rodzinach, które deklarują co najmniej cztery z dziewięciu deprywacji pomiędzy: 1) niemożnością poniesienia niespodziewanych wydatków, 2) zaległościami w płatnościach (hipoteka, czynsz, rachunki, długi inne niż hipoteczne); nie stać nas na 3) tygodniowe wakacje poza domem w ciągu roku 4) odpowiedni posiłek (białko) przynajmniej raz na dwa dni, 5) odpowiednie ogrzanie domu; nie stać go na zakup 6) pralki, 7) kolorowego telewizora, 8) telefonu lub 9) samochodu.
3. Le ludzie mieszkający w rodzinach o bardzo niskiej intensywności pracy są to osoby poniżej 60 roku życia mieszkające w gospodarstwach domowych, w których dorośli przepracowali mniej niż 20 procent swojego potencjału w poprzednim roku.

Przy większej podatkowości i mniejszym dobrobycie osoby zagrożone ubóstwem wzrosły do ​​18 milionów