Sejmowa Komisja Bezpieczeństwa Republiki - Copasir - w ramach cyklu przesłuchań dotyczących bankowego systemu ubezpieczeniowego wysłuchała AISE, Banca D'Italia, Ivass, Ubi Banca, Mediobanca, Cassa Depositi e Prestiti. Przesłuchanie Unikredyt.
W kontekście umiejętności Copasir związane z bezpieczeństwem i interesem narodowym stopniowo stają się wrażliwe i świadome obawy o dynamikę, która może przechwycić wspólne interesy kraju w przyszłości.
Najnowsze wiadomości, w pewnym sensie w pewnym stopniu przewidywalne, podkreślają obawy wyrażone już przez Komitet w związku z możliwą kontrolą poza granicami państwowymi podstawowych instytucji bankowych i ubezpieczeniowych uznanych już za jednego z głównych posiadaczy włoskiego długu państwowego.
Ponieważ wiadomości są jawne i klarowne oraz pamiętając o niedawnym wdrożeniu przepisów dotyczących obrony strategicznych aktywów kraju, uważamy, że może dojść do autonomicznej aktywizacji organów odpowiedzialnych za zapewnienie, że wspomniane instytucje pozostaną w systemie kontroli i zarządzania. Włoski. Uważamy, że w szczególności dzisiaj „System krajowy” nie musi być pozbawiony strategicznych kamieni węgielnych na rzecz podmiotów, które realizują interesy inne niż narodowe.
Su Investireoggi.it, Giuseppe Timpone wyjaśnił kwestię naszego długu publicznego w naprawdę wyczerpujący sposób.
Włoski dług publiczny zamknął 2019 r. Na poziomie 2.409 1,2 mld EUR, co oznacza wzrost o 2.600% rok do roku. Teraz liczby ścigające się z dnia na dzień w prognozach na koniec roku dają eksplodujący zapas blisko 26,5 19 miliardów. Oczekuje się, że deficyt wzrośnie do dwukrotności ze względu na załamanie PKB w związku z awarią koronawirusa. Pozostając w grudniu, wiemy, że największy udział mają włoskie banki (19,5%), a nieco ponad 5,8% firm ubezpieczeniowych i innych instytucji krajowych. Suma udziałów między Bankiem Włoch a EBC osiąga podium na poziomie XNUMX%. W tym drugim przypadku mówimy o BTp zakupionym na rynku wtórnym w ramach „luzowania ilościowego”. Natomiast włoskie gospodarstwa domowe i firmy zatrzymują się na poziomie XNUMX%. Na początku lat XNUMX. posiadali prawie wszystkie BTp emitowane przez Skarb Państwa.
To pozostaje 28,8% w rękach zagranicznych, z czego musimy wziąć pod uwagę udział zainwestowany przez samych Włochów w spółki zarządzające aktywami z siedzibą w Irlandii i Luksemburgu, bez których zatrzymalibyśmy 500 miliardów, czyli nieco ponad 20%. Oto rzeczywisty udział zainwestowany za granicą w nasz dług. W 2010 r., Zanim wybuchł kryzys rozprzestrzeniania, wynosił on ponad 50%. Co jeszcze ciekawsze, zagraniczni inwestorzy nadal sprzedają, a dane Bankitalii w maju w odniesieniu do akcji pod koniec marca zasygnalizują nam coś ciekawszego o zmianach, które miały miejsce w pierwszych miesiącach tego roku w odniesieniu do narodowości wierzycieli.
A jeśli pójdziemy w celu pogłębienia składu inwestorów zagranicznych zainteresowanych naszym długiem, odkryjemy, że odpowiednią część stanowią tzw. Fundusze hedgingowe, to znaczy, fundusze hedgingowe, z ogólnie krótkim horyzontem czasowym na swoje inwestycje i wykorzystujące zmiany cen.
To tłumaczy wysoką zmienność BTp w porównaniu do obligacji skarbowych w pozostałej części strefy euro. Gdy tylko ceny znacznie wzrosną, fundusze te pozbywają się naszych obligacji skarbowych, powodując wzrost zysków; i odwrotnie, kiedy ceny dotykają bardzo niskich punktów. Ich celem jest prawie nigdy nie trzymanie ich w portfelu do terminu zapadalności, podobnie jak w przypadku obligacji śmieciowych emitowanych przez państwa wschodzące, banki i firmy o niskiej wiarygodności kredytowej.
Jeśli to wszystko jest prawdą, trudno sobie wyobrazić, że sami moglibyśmy wyemitować w tym roku dług na ponad 500 miliardów, z czego ponad 180 miliardów netto. Jeśli uciekną z zagranicy, nowy dług będzie musiał ponieść włoskie banki, firmy ubezpieczeniowe i oszczędzający. Wydaje się jednak, że ci pierwsi w ostatnich latach odgrywali zbyt dużą rolę, tak bardzo, że organ nadzoru EBC nie z zadowoleniem przyjmuje ich „nadmiernego” narażenia na budżet państwa, a z jego wnętrza pojawiają się krytyczne głosy w tym względzie, z Niemcami , W szczególności holenderski i fiński, aby domagać się bardziej restrykcyjnych przepisów dotyczących zatrzymań.
Te same rodziny nie chcą tego słyszeć, jeśli prawdą jest, że do tej pory wolą przechowywać ponad 1.500 XNUMX miliardów euro zdeponowanych na nieoprocentowanych rachunkach w banku, zamiast pożyczać je państwu, który osiąga minimalny zwrot, albo z powodu budzącego lęk krótkoterminowego wymogu płynności (oznaka pesymizmu). o przyszłości), chcesz z powodu braku zaufania do państwa. Ale jeśli nikt nie chce kupić, oprócz samobowiązującego EBC, tej ogromnej ilości BTp, która zostanie wydana komu pójdzie? Ryzyko, że w celu przyciągnięcia popytu Skarb Państwa będzie musiał żądać coraz niższych cen, czyli oferować rosnące zwroty, jest więcej niż konkretne. Byłoby niezrównoważone dla skarbców państwowych. Nie możemy sobie pozwolić na obciążenie finansów publicznych dodatkowym, nieproduktywnym wydatkiem.
Z tego powodu w ciągu ostatnich dwóch lat badano różne formuły, od indywidualnych kont oszczędnościowych do „Irredeemable” BTp i te związane z wynikami włoskiej gospodarki. Wcześniej ówczesny minister gospodarki Giulio Tremonti uruchomił BTp Italia, która zadebiutowała pod rządem Monti, obligację detaliczną mającą na celu przyciągnięcie nowego popytu ze strony rodzin. To nie wystarczyło, dlatego tak naprawdę jesteśmy owocami także pod względem wyobraźni. Możesz zwolnić nowe instrumenty finansowe hipotetycznie dla celów podatkowych, możesz zmodyfikować niektóre funkcje, aby były tak atrakcyjne, jak to możliwe, możesz również wymyślić kuszącą nazwę, ale jeśli kapitał nie przyjdzie, co robisz?
BTp inwestycja obowiązkowa
Będzie to zbieg okoliczności, ale w tych tygodniach, w których zasięg obecnego kryzysu fiskalnego wyłania się coraz bardziej wyraźnie, mówimy o pożyczce przymusowej, patrymonialny co nie pociągałoby za sobą wyraźnego wywłaszczenia, jak nałożenie obowiązkowej inwestycji w BTp i oczywiście oprocentowane. Plan nie został przedstawiony w tym charakterze, przeciwnie, „dobrowolny” charakter pożyczki został wyjaśniony w odpowiedzi na wyraźne odwołanie od państwa, ale nie jest jasne, dlaczego włoski oszczędzający powinien na nie odpowiedzieć, skoro jak dotąd wolał unikać długu, nawet w obliczu stosunkowo wysokich zysków. Czy sam duch patriotyczny będzie w stanie wiele zrobić, gdy włoskie rodziny masowo dostarczyły złoto do Duce, aby sfinansować wojnę?
Z wielu powodów aktywa, o których mówiliśmy w ostatnich dniach, okazały się niepraktyczne i niepożądane na poziomie politycznym. Lepiej byłoby zamaskować go inwestycją w BTp, której początkowo żądano, a w przypadku wystarczających odpowiedzi, narzuconych siłą. Powiedziano by Włochom, że będą czerpać z „uśpionych” stolic najbogatszych, aby oddać je w służbie wspólnocie, ale nadal byłoby to wywłaszczenie, choć ograniczone czasowo i owocne.
Jedyną alternatywą byłoby uciekanie się do Państwowego Funduszu Oszczędności, poddanego upokarzającemu europejskiemu komisarzowi, co miałoby nieprzewidywalne konsekwencje polityczne. Pieniądze na sfinansowanie ogromnej „dziury” budżetowej będą musiały pochodzić z samych Włoch, a ponadto w fazie silnego spadku PKB, w którym ogólny poziom oszczędności prawie nie będzie w stanie wzrosnąć i dobrowolnie pokryć potrzeby państwa.